ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΓΗΣ & ΤΑΦΟΠΕΤΡΕΣ) {Εις Μνήμην Αθηνάς Κοτσόβολου}

Νικηφόρος Λύτρας – Το Λιβάνισμα

Εις Μνήμην Αθηνάς Κοτσόβολου.

ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΓΗΣ

Κόσμος σιγής πλανιέται
               απόψε στις ταφόπετρες 

Κόσμος παλιών ονείρων
               κόσμος νεκρών ελπίδων.

Αναλαμπές σελήνης τις βραδιές 

               φωτάν τα κρύα μάρμαρα
των φύλλων,των ψυχών ανάλαφρες σκιές

              βγαίνουν και περπατάν το δείλι.

Μη και ακούς τη μουσική
   της ομορφιάς της ζήσης;
Μη και σ’αγγίζει η ψυχή
    μιας κάποιας περασμένης φύσης;

Μη και θωρείς παλιά ονείρατα ξανά 

              να βγαίνουνε σεργιάνι;
Μη και γρικάς τα παγωμένα μνήματα
               και θύμηση παλιά κοντά σου φθάνει;

Κάποιας αγάπης που σε ζέσταινε 

                τα χρόνια τα λησμονημένα
κάποιας μορφής που σου ανάσταινε
                Χριστούγεννα και Πασχαλιές
και άνοιξης ανθούς και κρίνα
                σε μονοπάτια γνώριμα μα ξεχασμένα;

Μη και σιγάζει ο κόσμος σου
      του σήμερα οι έγνοιες μη και σβήνουν
σαν τις θωρείς τις περασμένες τις μορφές
      να σε κοιτούν στοχαστικά
και θύμησες γλυκές να σε τυλίγουν;

Και δεν θυμάσαι πια τι σε πονά
            και ποια του νου σου η σκοτοδίνη
Τα πνεύματα στη σιγαλιά
               ντύνουν τον κόσμο σου γαλήνη.

Μας φαρμακώνουν τώρα στη ζωή
                της μοίρας μας οι σύντροφοι
Εδώ το πνεύμα των κεκοιμημένων 

              ειρήνη φέρνει στην ψυχή.

Περαστικός στη γη ο ίσκιοςσου
               πνοή ζωής που έσβησε
σε φύσημα απαλό του αγέρα.
              Κρινάκι κάποιας άνοιξης
κάποιου Μαγιού των χρόνων σου
               που βιάστηκε κι εχάθη.

Θύμησες και μπαλάντες όμορφες
             σ’αγγίζουν σαν σκιές μες στο σκοτάδι
και σου μιλούν για πάθη και ονείρατα
            για πονεμένα της ψυχής σκιρτήματα.

Κόσμος σιγής πλανιέται
               απόψε στις ταφόπετρες

Κόσμος παλιών ονείρων
               κόσμος χλομών ελπίδων.

23 Φεβρουαρίου 1996

ΤΑΦΟΠΕΤΡΕΣ

Άψυχες  πέτρες που σφαλάτε
               στα μνήματα ζωές χαμένες
ανθάκια η άνοιξη θ’απλώσει στη σκιά σας
                να σεργιανίσουν οι ψυχές
που βρίσκονται θαμμένες.

Μη και χαρούν ξανά
       της γης την τόση ομορφιά
παλιές μη ζήσουν θύμησες
        παλιές μην πουν μπαλάντες.

Πέτρες αμίλητες, ψυχρές
               τη σιωπή του απείρου

 κρύβετε στη σκιά σας
                παλιών ονείρων όραμα 

θροΐζει ανάμεσά σας.

Πέτρες αμίλητες,ψυχρές
      οστά μόνο φυλάτε.
Ω οι νεκροί γίναν πνοές
    μην τους μοιρολογάτε.

Θα ’ρθει καιρός και πνεύμα θα φυσήξει
                στα κόκαλα της γης τα μαραμένα
πνοή  Θεού,άνοιξης γεύση.
       Και οι ψυχές θε να γυρίσουν πίσω
τη σάρκα τους ξανά να βρουν

              Κι οι πέτρες θα κυλήσουν 

 τα μνήματα θ’ανοίξουν.

Ταφόπετρες,
που αιώνες καρτερείτε
μουχλιάζετε,σαπίζετε
στον ήλιο και τον ίσκιο
ξέρω καλά τι χρόνια περιμένετε . …
.Ανάσταση μια μέρα θε να δείτε

5 Απριλίου 1995



Από την συλλογή  ATTICA, Γαβριηλίδης 2014, Κόσμος Σιγής και Ταφόπετρες.