Αγαπητέ συνάδερφε.
Καταρχάς σε χαιρετώ και κατά δεύτερον σκοπεύω να σου ζητήσω μια χάρη. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς υπέπεσε στην αντίληψη σου αλλά είναι σαφές πως ήταν κάτι τόσο επιβαρυντικό εναντίον μου που σε οδήγησε να αλλάξεις άρδην την συμπεριφορά σου απέναντι μου. Παρά τις προσπάθειες μου, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι έφτασε στα αυτιά σου κι ούτε πρόκειται να αναλωθώ σε υποθέσεις. Δεν έχω καμιά διάθεση άλλωστε να αναμετρηθώ με φήμες κι ανυπόστατες εντυπώσεις που δεν έχουν το παραμικρό έρεισμα. Έχω μάθει να παίρνω τις μετρητής μονάχα όσα φτάνουν στα αυτιά μου απευθείας και οχι όσα μου μεταφέρονται με πλάγιους τρόπους. Θα σε παρακαλούσα λοιπόν, να μου γνωστοποιήσεις το συντομότερο τους λόγους της δυσαρέσκειας σου.
Έχω την υποψία πως σχετίζεται με την συνομιλία που είχα πριν μερικές ημέρες με τον κ. Δεσποτόπουλο. Αν είχες μπει στο κόπο να με ρωτήσεις ευθέως θα σου απαντούσα πως ούτε κι εγώ ο ίδιος δε θυμάμαι το τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ εμού και του προϊσταμένου μας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αδυνατώ να ανακαλέσω επακριβώς μονάχα τα όσα είπα εγώ γιατί απλούστατα δεν συγκρατώ ποτέ κατά γράμμα τα όσα λέω. Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή είμαι κατά κάποιον τρόπο επιπόλαιος ή ίσως επειδή έχω εμπιστοσύνη ακράδαντη στον εαυτό μου. Ένας ψεύτης και δολοπλόκος επιβάλλεται να έχει μνήμη καλή, μα εγώ τέτοιος δεν είμαι. Ποτέ μου δεν υπήρξα χειριστικός, ποτέ δεν έδρασα ως μηχανορράφος και συκοφάντης. Σε κάθε μεμονωμένη κουβέντα νιώθω τη βεβαιότητα πως έχω την ευχέρεια να εκφραστώ δίχως να εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις, εφόσον φυσικά δεν είναι τέτοια η επιθυμία και η πρόθεση μου. Ελάχιστες φορές μου έτυχε στη ζωή να πιεστώ τόσο ώστε να παρεκκλίνω έστω και λίγο από τις αρχές μου αυτές και οι αλγεινές στιγμές εκείνες χαραχτήκαν στη μνήμη μου ανεξίτηλα. Στη προκειμένη περίπτωση όμως, σε διαβεβαιώ πως είχα μονάχα καλή προαίρεση όταν αναφέρθηκα στο άτομο σου εν απουσία σου.
Όπως θα έχεις και ιδίοις όμμασι παρατηρήσει, ποτέ μου δεν παρουσιάστηκα διπρόσωπος ούτε έγινα σιωπηρά μέλος κάποιας κλίκας. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως συγκάλυπτα τις πεποιθήσεις μου ή ότι πάσχιζα να παρουσιάζομαι αμερόληπτος και δικαιοφανής. Ποτέ μου όμως δεν πραγματοποίησα γνωριμιές και επαφές με γνώμονα την ιδιοτέλεια και ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα ευνοϊκές για εμένα περιστάσεις. Η θέση μου στην εταιρία και η γενικότερη στάση μου συνηγορούν προς αυτό. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους, τυχοδιώκτες ομφαλοσκόπους, που αναρριχήθηκαν ως και στη θέση του προϊσταμένου πατώντας επί πτωμάτων. Παρ' όλη την ανειλικρίνεια και την υστεροβουλία που κυριαρχεί στο χώρο εργασίας μας, κατάφερα να μην παρασύρομαι απ' τα φαιδρά τερτίπια των φαύλων υποκειμένων που αποκαλούμε συναδέλφους, να μην ανταποδίδω χτυπήματα και να μην χειρίζομαι μέσα αθέμιτα για να προωθώ τον εαυτό μου.
Όσο κι αν κάποιες στιγμές δελεάστηκα, δεν συμμετείχα ποτέ μου σε πισωμαχαιρώματα ακόμη και τη λεγόμενη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Όταν η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων του τμήματος μας ανατέθηκε σε εξωτερική εταιρία με αποτέλεσμα δομικές ανακατατάξεις στη διανομή των εργασιακών θέσεων. Ήμουν ο μόνος απ' τους παλιούς υπαλλήλους τότε που παρά την αξιοσημείωτη προϋπηρεσία μου δεν κατέλαβα κάποιο από τα προνομιακά πόστα. Κάποιοι απολύθηκαν εν μια νυκτί, κάποιοι άλλοι υπέστησαν περικοπές και βρεθήκαν μετέωροι να τρέχουν απέλπιδες στην επιθεώρηση εργασίας για να καταγγείλουν το έλλειμμα ενσήμων ή το γεγονός πως διήνυαν πλέον μήνες εργασίας δίχως απολαβές. Όταν οι απεγνωσμένοι αυτοί άνθρωποι προσεγγίσαν τους πρώην συναδέλφους τους ζητώντας συμπαράσταση, όλοι όσοι είχαν κατορθώσει να διατηρήσουν τη θέση τους ποιούσαν την νήσσα. Είχα προσπαθήσει, ίσως θυμάσαι, να αναδείξω το ζήτημα και με προσωπικές μου ενέργειες αλλά και με παρεμβάσεις μου στις συνελεύσεις του σωματείου μας. Η αντίδραση των συναδέλφων μας όμως, ήταν το λιγότερο αποκαρδιωτική. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ νίπταν τας χείρας τους και είχα απομείνει μονάχος να τρέχω αλλόφρονας από γραφείο σε γραφείο αναζητώντας ανθρώπους, σαν άλλος κυνικός Διογένης. “Και τι κατάφερες με αυτή σου τη στάση;”, ίσως σκοπεύεις να με ρωτήσεις και το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι πως τουλάχιστον δεν κουβαλώ κρίματα και δεν χρειάζεται να απομνημονεύω τη κάθε κουβέντα μου. Μπορεί να μην σε καλύπτει η απόκριση μου αυτή αλλά για μένα το ότι δεν χρειάζεται να εποπτεύω την κάθε μου ενέργεια και να φυλάγομαι ακόμη κι από την σκιά μου την ίδια, έχει αξία ανεκτίμητη. Απέναντι σε όσους δεν έχουν απολαύσει ξεγνοιασιά τέτοια δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευνοημένος. Η αλήθεια είναι ότι όντως νιώθω τυχερός και όπως κάθε άνθρωπος που στάθηκε ευλογημένος στη ζωή του οφείλω κι εγώ να είμαι μακρόθυμος και υποστηρικτικός απέναντι στους λιγότερο προνομιούχους.
Ίσως αυτός να στάθηκε και ο λόγος που επωμίστηκα περαιτέρω βάρη και προσπάθησα να πρωτοστατήσω στη ανάταση του σωματείου μας. Ακόμη και σε μια εποχή τόσων αντεργατικών μεταρρυθμίσεων όμως η συμμετοχή παραμένει ισχνή. Η σχέση των περισσότερων συνάδελφων μας με το σωματείο αποδεικνύεται καιροσκοπική και πελατειακή. Φυσικά, το θεωρούν αβαντάζ να συναναστρέφονται με κάποιον που συνδικαλίζεται ενεργά, οι ίδιοι όμως επιλέγουν να αποστασιοποιούνται και να παραμένουν αφατρίαστοι. Δεν πρέπει, βλέπεις, να στιγματιστούν ή να απολέσουν καμιά δυνατότητα ελιγμού κι από μια άποψη η στάση τους αυτή είναι δικαιολογημένη απόλυτα. Το εργασιακό μας περιβάλλον είναι τοξικό και απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση για να μην περιπέσουμε στη δυσμένεια των προϊσταμένων μας. Η άνιση μεταχείριση, η άσκηση ψυχολογικής πίεσης, η ανάθεση υπερβολικού όγκου εργασίας και η τοποθέτηση σε δυσμενείς θέσεις είναι αναντίρρητα η πολιτική της εταιρίας μας απέναντι σε όσους δεν συμμορφώνονται πλήρως. Μια πολιτική που δεν μας συνθλίβει απλώς αλλά μας διαπαιδαγωγεί και χαράζει μέσα μας ένα νέο ήθος, αυτό της εθελοδουλίας και της υποταγής. Ο προϊστάμενος μοιάζει να έχει αναδειχθεί στη πατρική φιγούρα απ' την οποία όλοι επιζητούν επιβράβευση, ενώ ο συνάδελφος μετατράπηκε σε ανταγωνιστή και αντίπαλο. Είναι πραγματικά παιδαριώδης η στάση μας αυτή, μα δυστυχώς δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε ώστε τα παιδιά κάποια στιγμή να ενηλικιωθούν. Όπως θα πράτταμε απέναντι σε κάθε παιδί, όσες αταξίες κι αν έκανε, έτσι πρέπει να συμπεριφερθούμε κι απέναντι στους συναδέλφους μας, περιβάλλοντας τους κι αυτούς με στοργή. Ας με συγχωρήσουν μονάχα γιατί η αγάπη που τους τρέφω προσομοιάζει συχνά αυτή του πυγμαλίωνα προς το δημιούργημα του. Ας με συγχωρέσουν αλλά δε μπορώ να τους συμπαθώ παρά μόνο προσδοκώντας να μεταλλαχθούν σε κάτι καλύτερο.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί βέβαια, ότι μια τέτοιου είδους συμπάθεια μονάχα συμπάθεια δεν είναι. Ίσως να πραγματοποιώ έναν αισχρό ευφημισμό και στο βωμό της διαφάνειας οφείλω να ανασύρω από μέσα μου καταλληλότερες λέξεις για να εκφράσω ότι αισθάνομαι· που πιθανότατα δεν είναι τίποτα άλλο από μια συγκαλυμμένη και υφέρπουσα περιφρόνηση. Οι λέξεις όμως παραμένουν ανεύρετες και όχι λόγω ελλείψει προσπάθειας. Ίσως να κρύβω μέσα μου καταφρόνηση για τους συναδέλφους μας αλλά αν κάποιος με εγκαλούσε για περιφρόνηση όλο μου το είναι θα εξεγείρονταν και θα 'νιωθε αδικημένο εισπράττοντας έναν τέτοιο ποταπό χαρακτηρισμό. Αυτή μου η αυθεντική εναντίωση απέναντι σε μια τέτοια κατηγορία μου επιτρέπει να αισθάνομαι άμεμπτος. Ίσως όμως ακόμη και η απενοχοποιητική αυτή αίσθηση να μην είναι απόλυτα καθαρτική. Άλλωστε, μέχρι και μένα με ενοχλεί ενίοτε το αέναο κλαψουριτό των αιωνίων αθώων.
Εγώ βλέπεις δεν έχω την πολυτέλεια να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν να είναι ακόμη παιδί. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε σχετικά την ίδια ηλικία και προσληφθήκαμε στην εταιρία σχεδόν ταυτόχρονα, προερχόμενοι μάλιστα από αφετηρία παρόμοια. Τότε μας ένοιαζε μονάχα να δουλέψουμε, να δουλέψουμε σκληρά μπας και χτίσουμε ένα κάποιο μέλλον για τους εαυτούς μας. Σε αυτό το μουντό κτίριο με τους ξεβαμμένους τοίχους και τους στενούς διάδρομους, ο καθένας απ' το δικό του το πόστο, διαπιστώσαμε το πως γίνεται ο άνθρωπος να μην ορίζει τον εαυτό του και το πόσο ανελέητα αλέθεται η προσωπικότητα μας στης εκμετάλλευσης τις μυλόπετρες. Μέσα σ' αυτές τις γαλέρες όπου οι υποτακτικοί φορούνε σακάκι και κραδαίνουν αντί για κουπί χαρτοφύλακα, υπήρξαμε συνομήλικοι για κάμποσα χρόνια· μα κάποια στιγμή σε προσπέρασα. Έκτοτε ωριμάσαμε ασύμμετρα και ξεμακρύναμε. Δεν ξέρω για σένα αλλά εμένα με απασχόλησε πολύ το γιατί και πως συνέβη αυτό.
Είναι, πιστεύω, καταδικασμένος κάθε νοήμων άνθρωπος να αναλογίζεται το βίο του και να εξετάζει διαρκώς το ποιόν του. Περνώντας τακτικά απ' αυτή τη διαδικασία του αναστοχασμού έχω ήδη δώσει αρκετές απαντήσεις για αυτά που τώρα σε ρωτώ. Δεν παριστάνω λοιπόν τον αφελή και καλύτερα παρέβλεψε το γεγονός πως παρουσιάζομαι εφεκτικός, δεν γίνεται λόγω ατολμίας ή άγνοιας. Δεν σου κρύβω όμως πως συχνά στέκομαι με δέος απέναντι στους ανθρώπους, ανίκανος να τους ερμηνεύσω στο ελάχιστο. Πίστεψε με πως έχω πολλάκις αποδυθεί σε εκστρατείες ανακαλύψεως του εαυτού μου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως κατόρθωσα να εισχωρήσω στων αδύτων τα άδυτα, στης συνειδήσεως μου τα μύχια. Αναρίθμητες φορές έχω επιχειρήσει επίσης, να διαρρήξω και την πανοπλία που φορούν οι σεβαστοί μας συνάδελφοι. Να καταδυθώ στα κατάβαθα του νου τους και σαν λαθρεπιβάτης κρυμμένος καρτερικά στα μισοσκόταδα να ατενίσω τον ιδιότυπο ήλιο που ανατέλλει μες τα κεφάλια τους.
Ίσως να είμαι πράγματι ιδεοληπτικός και πεσιμιστής όπως ισχυρίζεστε, σας έχω ακούσει αμέτρητες φορές να με σχολιάζεται στους διαδρόμους. Πως δύναται όμως να σκεφτεί κάποιος πέρα απ' τις καθοριστικές εμπειρίες του; Ο κόσμος αυτός απειλούσε να με εξαχρειώσει διαρκώς και τώρα πιθανότατα να του ανταποδίδω τη χάρη, ολοκληρώνοντας έτσι την ανίερη αποστολή του. Παρόμοιες εμπειρίες θα έχεις και εσύ ο ίδιος φαντάζομαι και συνεπώς η απειλή που σου περιγράφω δεν θα σου είναι ολότελα ξένη. Μέσα στο μικρόκοσμο της εταιρίας μας, που με την ανοχή μας μπολιάστηκε με υστεροβουλία και μικρότητα, πορευτήκαμε όλοι μας με την ίδια δαμόκλειο σπάθη επάνω απ' τα κεφάλια μας. Θαρρείτε όμως κάποιοι πως διασώσατε τους εαυτούς σας, επειδή προσαρμόζεστε εύκολα και το θεωρείται αυτό το υπέρτερο προσόν. Ωριμάσατε γρήγορα πιστεύεται και έτσι είστε ικανοί να επιδείχνεται σύνεση, ευελιξία και το κυριότερο να σιωπάτε όταν πρέπει ώστε να προωθείται επιτυχώς το προσωπικό σας συμφέρον. Οποιοσδήποτε κινείται σε διαφορετικά πλαίσια αποβάλλεται ως ξένο σώμα και ευθέως λοιδορείται. Συλλογιζόμενος κάποιος τα αυτονόητα και προσπαθώντας να πράξει τα δέοντα δυστυχώς δεν μπορεί παρά να αισθάνεται σήμερα σαν τον πρίγκιπα Μίσκιν.
Γνωρίζω πως με αυτή μου την ενέργεια θα μετατραπώ πάλι σε αντικείμενο χλεύης και δημόσιας θυμηδίας. Είμαι σίγουρος πως σε κάποιο διάλειμμα θα αναγνώσεις στη καφετέρια την επιστολή μου αυτή και ενώπιων των υπολοίπων θα καυτηριάσεις τον παρωχημένο μου λόγο και την μονολιθικότητα των αντιλήψεων μου. Το σκώμμα παρόλα αυτά δεν με φοβίζει καθώς έχω από καιρό διαμορφωθεί απρόσβλητος στη λοιδορία. Είχα περάσει μάλιστα μια περίοδο όταν ήμουν νεότερος, που εσκεμμένα εξέθετα και περιοδικά μείωνα τον εαυτό μου ενώπιων των άλλων. Σαν τον βασιλιά Μυθριδάτη που πίστευε πως με την κατάποση ελεγχόμενων δόσεων δηλητηρίου θα αποκτούσε τελικά ανοσία. Στη δική μου περίπτωση το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία και θα σου συνιστούσα ανενδοίαστα να πράξεις κάτι ανάλογο. Εμένα, με βοήθησε αφάνταστα ώστε να σταματήσω να παίρνω στα σοβαρά τον ταπεινό εαυτό μου.
Όπως και να 'χει το πράγμα, είναι κάπως μονότονο κι ανώφελο να μονολογεί κάνεις για θέματα τέτοια. Θα σταματήσω λοιπόν, ενώ εσύ έχεις το ελεύθερο να με προσεγγίσεις ανά πάσα στιγμή ζητώντας ικανοποίηση και εξηγήσεις. Σε διαβεβαιώ πως όποια κατηγορία κι αν μου προσάψεις θα είμαι πρόθυμος να συνδιαλλαγώ, επιδιώκοντας γνήσια να φτάσω στην ουσία των πραγμάτων. Δεν θα σε κουράσω περαιτέρω λοιπόν, οι πράξεις μιλούν, άλλωστε, πιο ηχηρά απ' τα λόγια. Συνεπώς, μην σταθείς μονάχα σ' αυτά που σου έγραψα, ανέγνωσε τα κίνητρα της ενέργειας μου αυτής και πράξε ανάλογα.
Διατελώ με τι τιμή, πάντα ένας ανόητος που παραμένει στο ίδιο πόστο ύστερα από 27 συναπτά έτη ευσυνείδητου εργασίας. Ένας ανόητος δίχως αμφιβολία, που όμως δεν αξίζει την εχθρότητα και την περιφρόνηση των συνάδελφων του.
Υ.Γ. Ίσως να ευθύνεται το προχωρημένο της ηλικίας μου αλλά αν το εξετάσουμε φροϊδικά ίσως και να με υπονόμευσε το ίδιο το υποσυνείδητο μου. Οποιος κι αν ήταν ο λόγος όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Όταν ολοκλήρωσα αυτή την ηλεκτρονική επιστολή προέβηκα σε μια κάπως λανθασμένη ενέργεια. Από κεκτημένη ταχύτητα φαίνεται πως την απέστειλα αρχικά στον προϊστάμενο του τμήματος μας. Όταν διαπίστωσα την ταυτότητα του παραλήπτη πάγωσα για μια στιγμή μα στη συνέχεια γέλασα μέχρι δακρύων. Προσθέτω τώρα αυτό το υστερόγραφο και μετά θα επιχειρήσω όντως να την στείλω σε εσένα. Ποιος ξέρεις όμως, μπορεί να είχε τους λόγους του που συνέβη το μικρό ετούτο ατύχημα. Ίσως έτσι να αποφύγουμε περαιτέρω ευτράπελα, γιατί πλέον είναι αδύνατο να σε βάλω στον πειρασμό του να προωθήσεις εσύ αυτήν την επιστολή σε διάφορους τρίτους και να συνδράμω έτσι στον ηθικό ξεπεσμό σου.
Βιογραφικό
Ο Κων/νος Λίχνος γεννήθηκε στον Αστακό Αιτ/νίας. Είναι Πτυχιούχος Μηχανικός Πληροφορικής & Επικοινωνιών. Διατηρεί το μπλόκ Επίκουρος, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά έντυπα (λογοτεχνικά και πολιτικά), είναι συνεργάτης των εκδόσεων Κεφαλος και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Texnesonline.gr.
Με την λογοτεχνία ασχολήθηκε από την εφηβεία του και διακρίθηκε σε πολυάριθμους πανελλαδικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ δοκίμια και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά καθώς και σε λογοτεχνικά ιστολόγια του διαδικτύου. Διηγήματά του έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα από τον εκδοτικό οίκο Σύγχρονη εποχή και Άπαρσις.
Θεωρεί την λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, ως πράξη πολιτική. Ως προσπάθεια αποκάλυψης της κοινωνικής πραγματικότητας και παρέμβασης στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ένα μέσο για τον εξανθρωπισμό της ζωής των ανθρώπων.
Το Διήγημα του “Οι πορτοκαλιές” εκδόθηκε το 2018 από τον Εκδοτικό οίκο Σύγχρονη εποχή και το διήγημά του «Επιδημική κρίση» εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Άπαρσις το 2019 στο συλλογικό έργο “Διηγήματα του εγκλεισμού”.
Κέρδισε το 1ο βραβείο για το δοκίμιο του “Περί λογοτεχνικής κριτικής και δοκιμιογραφίας” στον 20ο πανελλαδικό λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ε.Τ.Ε.Π.Κ, ενώ για το ίδιο έργο του απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος. Το 2ο βραβείο κέρδισε και στον 20ο Πανελλαδικό διαγωνισμό της Ε.Τ.Ε.Π.Κ για το παραμύθι του “Ο μικρός Κάστορας”.
Το 2018 απέσπασε για το διήγημα του “Οι πορτοκαλιές” Γ’ βραβείο διηγήματος στον 8ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διεξήγαγε η Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού 2018 καθώς και το Γ’ βραβείο διηγήματος στο Διαγωνισμό Λογοτεχνικού Έργου που προκήρυξε η ΚΕ του ΚΚΕ το 2018, με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
Το 2019 πέτυχε συνολικά 10 πανελλαδικές διακρίσεις στις κατηγορίες του Δοκιμίου και του Διηγήματος. Το Δοκίμιο του “Ο ρεαλισμός του εξωπραγματικού” κέρδισε το Α’ βραβείο Δοκιμίου στον Παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ , Α’ βραβείο Δοκιμίου στον 19ο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (Ε.Τ.Ε.Π.Κ.) καθώς και έπαινο στον ΛΕ´ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό από το Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός και έπαινο στον 38ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Το διήγημα του “Νόστος” απέσπασε Έπαινο στην κατηγορία του Διηγήματος στον Παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ καθώς και στον 9ο πανελλαδικό διαγωνισμό που προκηρύχτηκε απο την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού. Το 1ο βραβείο κέρδισε και στην μεγάλη κατηγορία του μυθιστορήματος ενήλικων στον 2ο πανελλαδικό διαγωνισμό Πεζογραφίας Κέφαλος για το μυθιστόρημα του WWW.Dialogos.gr.
Για το σύνολο των διακρίσεων, το έργο και την ενεργή του παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα, το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς του απένειμε το ειδικό «Βραβείο Πεζογραφίας ”Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου