Πυρφόρος Αύγουστος
Αφού τα καίνε τα πουλιά
κελάηδα εσύ μια προσευχή,
ψέλλισε ένα δόξα Σοι,
ήμαρτον Κύριέ μου
έστω και μεσ’ τις στάχτες τους
που μόνος πυροδότησες
-με την αδιαφορία-…
Ξαναθυμίσου, από παιδί,
τους Αύγουστους γυρνούσες
στης εκκλησιάς την αγκαλιά
που κάναν παρακλήσεις
η μάνα σου και η γιαγιά
πατέρας κι ο παππούς σου
ναν’ τα σταφύλια σας γλυκά,
τα μούρα μαυρισμένα
και τον Δεκαπεντάγουστο
να’ ναι καλά οι Μαρίες.
Και η καρδιά σου ανάλαφρη
έπαιζε μεσ’ τα πεύκα,
η κούνια αιωρούντανε
στου δέντρου τα κλωνάρια.
Τώρα, ΕΣΥ παρέδωσες
«τον πλούτο της ψυχής σου»
κι αφήνεις στάχτη κι έρεβος
και μαύρη απελπισία…
Οίμοι…
Μόνο ΕΣΥ μπορείς να δεις
μέσα σου και να σκύψεις,
να νοιώσεις, ν’ αναρωτηθείς
και να ΜΕΤΑ νοήσεις.
Όλγα Αχειμάστου
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι συνένοχοι με τον έναν ή τον άλλο τον τρόπο. Χρειάζεται να διαπραγματευτούμε με τον εαυτό μας μια άλλη τοποθέτηση, άλλες επιλογές και πράξεις. Με την προσευχή να ελαφρώσουν οι καρδιές των ανθρώπων και να πράξουμε διαφορετικά από τώρα και στο εξής
Αχείμαστα Acheimasta
Η φωτογραφία είναι από το https://www.tovima.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου