Στην επιδημία της παρακμής
ο κόσμος στέκεται βουβός.
Στο λατομείο της ψυχής
λαξεύονται οι αφελείς σκέψεις,
γίνονται λέξεις
δραπετεύουν στο φως.
Τα όνειρα δεν αποζημιώνονται,
έχουν ανάγκη από λίγο ουρανό.
Αλητεύοντας τα καλοκαίρια
νοσταλγώ τα ταραγμένα φτερουγίσματα.
Αφουγκράζομαι το θρόϊσμα
από έναν Αύγουστο ζεστό,
εθιστικό και μελλοθάνατο
....η αλμύρα του
στάλαξε στις φλέβες μου.
Carpe .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου