ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Νήσος ΦΟΥΡΝΟΙ ΚΟΡΣΕΩΝ: Γιατί κι εδώ είναι Ελλάδα"

 #Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

      ●☆● Η άλλη Ελλάδα που αναπνέει ακόμη και αντιστέκεται...

                   *Ταξιδιωτικές εντυπώσεις Νο 2. Καλοκαίρι Ιούλιος 2024...

            ●☆● Πώς μπορεί να ορίσει ή να περιγράψει κάποιος έναν τόπο χωρίς να διολισθήσει σε υπερβολές. Κι αυτό γιατί ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος ή να εξιναδικεύσεις μία ανθρώπινη στιγμή ή ένα όμορφο τοπίο ή μία τοπική ιστορία που συνυφαίνουν την ταυτότητα ενός τόπου...

            ■♤■ Σίγουρα το νησί ΦΟΥΡΝΟΙ δεν βρίσκεται στις προτάσεις για μαγικές- κι άλλα ηχηρά παρόμοια - διακοπές, ούτε ως τόπος προορισμού των ποικίλων περίεργων ανθρώπινων τύπων ή των εκκεντρικών celebrities...Είναι και το όνομα που ξενίζει λίγο και πιο πολύ εκείνο το ΚΟΡΣΕΩΝ που συνοδεύει το κύριο όνομα ΦΟΥΡΝΟΙ...

                                       ΚΟΡΣΕΩΝ.. τι είναι αυτό πάλι;!

         ■♤■ Όρμοι, κολπίσκοι, φιόρδ, λιμανάκια, πολλές παραλίες για κολύμπι, ορεινοί όγκοι, λόφοι και λοφίσκοι, θυμάρι άφθονο, μέλι αρκετό και εύγευστο, άνθρωποι ήσυχοι, εργατικοί κι ευγενικοί...συνθέτουν την ταυτότητα του νησιού σε γενικές γραμμές...

          ●◇● Στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού οι ταβερνιάρηδες διαλαλούν την πραμάτεια τους (νόστιμα ψαρικά εδέσματα) με ευγένεια και πειστικότητα...Και πώς να αντισταθείς σε τέτοιο γαστρονομικό κάλεσμα, όταν μπροστά σου ο αστακός ακόμη κινείται;

          ■♡■ Περιμετρικά του λιμανιού και σε επιλεγμένους λοφίσκους δεσπόζουν μικρές εκκλησίες- άλλοτε στο μπλε και άλλοτε στο λευκό-και κάποιοι ανεμόμυλοι που δένουν όμορφα το Χθες με το Σήμερα.

            ■□■ Βαρκούλες και Ψαροκάικα που παλεύουν με το κύμα και τους αέρηδες του Ικάριου Πελάγους, αλλά και τα μεγάλα πλοία της γραμμής που αντιστέκονται στα στοιχεία της Φύσης κι εξυπηρετούν χιλιάδες επισκέπτες του νησιού..

            ■♡■ Έτσι γίνεται με τη Φύση. Πολλές μάχες χάνει ο άνθρωπος από τη Φύση, αλλά κέρδισε και πολλές κι έτσι έκτισε την κυριαρχία του που κάποιοι την είπαν Πολιτισμό. Αρκεί, όμως, να μην κερδίσει και τον Πόλεμο γιατί τότε κινδυνεύει με εξαφάνιση ο ίδιος...

           ●○● Εν τω μεταξύ στο βάθος του πελάγους κάποια γλαροπούλια με μία οίηση και μία εγωιστική αίσθηση της δύναμής τους επιβάλλουν το δικό τους δίκιο στα αδύναμα, αθώα,  ανυποψίαστα ψαράκια που απερίσκεπτα βγήκαν στον αφρό της θάλασσας και έτσι γίνονται εύκολη τροφή...Δυστυχώς έτσι γίνεται...Η Φύση μάς διδάσκει το δίκιο του ισχυρότερου...Το είπε κι από παλιά ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων.

        ●☆● Το νησί μοιάζει γεωγραφικά με αστακό στο πέλαγος και δύσκολα προσανατολίζεσαι. Χρειάζεται ειδικό GPS για να καταλάβεις που βρίσκεσαι, αν και οι δρόμοι για ένα τέτοιο νησί είναι ζηλευτοί..

        ■□■ Μένω 4 βράδια και ομολογώ πως ακόμα δεν μπορώ να προσανατολιστώ. Πού βρίσκεται η Σάμος, πού η Ικαρία και πού η Θύμαινα λίγο δύσκολο να το καταλάβω. Αλλάζω παραλία και νομίζω πως αλλάζει τόπο και φορά το ηλιοβασίλεμα...Αυτό φυσικά δεν είναι για το νησί αρνητικό..Δική μου αδυναμία είναι, δομικό ελάττωμα του εγκεφάλου μου. Δυστυχώς η φύση με προίκισε με παλιάς τεχνολογίας εσωτερικό GPS.

           ●☆● Οι παραλίες του νησιού-πολλές και μικρές-προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα και άκουσμα. Παντού υπάρχουν δέντρα δίπλα στο κύμα (αλμυρίκια) που λειτουργούν ως χώρος μουσικός για την ορχήστρα των τζιτζικιών. Η μουσική των τζιτζικιών σε συνδυασμό με τον ήχο των παφλασμών του κύματος και τον κροταλισμό ή κραυγή κάποιων πουλιών της θάλασσας δημιουργούν μια σπάνια σε αισθητική μουσική συναυλία. Κάπου-κάπου αυτήν την θεσπέσια μουσική την διακόπτουν ή την εμπλουτίζουν ο ήχος κάποιας βαρκούλας ή ο ήχος κάποιου νησιώτικου τραγουδιού από το παρακείμενο beach bar.

           ■♤■ Στο νησί ευδοκιμεί το θυμάρι που πλημμυρίζει με άρωμα τον επισκέπτη. Η διαδρομή από το λιμάνι στη Χρυσομηλιά είναι μοναδική με το θυμάρι να καλύπτει το δρόμο δεξιά και αριστερά. Πολλοί επισκέπτες επιδίδονται στην κοπή του αρωματικού αυτού φυτού.

                                                          Οι δύο δρόμοι

           ●♡● Ξεχωριστή εντύπωση στον επισκέπτη προκαλούν οι δύο δρόμοι. Ο πρώτος-κάθετος προς το δρόμο του λιμανιού- πλακόστρωτος και σκιερός από τα φύλλα των πολλών μουριών- ένθεν και ένθεν- καταλήγει στην κεντρική πλατεία με τα μεγάλα και σκιερά πλατάνια.

          ■♧■ Ο δεύτερος, ο δρόμος με τις Φραγκοσυκιές, πλακόστρωτος και καθαρός, σε οδηγεί στο πανέμορφο Καμπί. Είναι μοναδικό το θέαμα με τις ογκώδεις Φραγκοσυκιές και ιδιαίτερα την εποχή της ανθοφορίας τους με τα πανέμορφα κίτρινα λουλούδια. Έχω την εντύπωση πως σε λίγες δεκαετίες οι Φραγκοσυκιές θα πνίξουν το νησί.

        ●◇● Στην χλωρίδα των Φούρνων ξεχωριστή θέση κατέχει και τα Αχινοπόδια (αχινοπόδι) που στην ανθοφορία τους αποτελούν ξεχωριστή τροφή για τα κατσίκια που είναι απλωμένα και εγκαταλειμμένα (!) σε όλο το νησί. Δεν είναι τυχαίο που οι ταβερνιάρηδες το πρώτο που προτείνουν στον πελάτη ως ξεχωριστό έδεσμα είναι το "κατσικάκι" με όλες τις παραλλαγές του και δεύτερη πρόταση είναι το Ψάρι. Περίεργο αλλά αληθινό...

                                                 Το παιδί με το Χταπόδι

            ■♧■ Εκείνο, όμως, που ξεχώρισα στην τετραήμερη παραμονή μου στο Νησί ήταν δύο σκηνές-εικόνες με πρωταγωνιστές δύο άγνωστους αλλά ξεχωριστούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

             ●☆● Η πρώτη στο Καμπί, ένας οικισμός όμορφος και αισθητικά προσεγμένος. Εκεί διδάχτηκα από ένα εντεκάχρονο αγοράκι (το μικρό Γιαννάκη) την τέχνη της προετοιμασίας του Χταποδιού πριν το μαγείρεμα. Με τέχνη και τεχνική, όπως μου είπε, χτυπούσε ένα μικρό χταπόδι στον παρακείμενο βράχο μέχρι να μαλακώσει. Μου εξήγησε πως το χταπόδι μαλακώνει με 40 χτυπήματα...Λίγα μου φάνηκαν. Τι βαρβαρότητα κι αυτή. Πώς δεν την απαγόρευσαν οι φιλοζωικές οργανώσεις και το κίνημα της woke Culture ή του Cancel Culture;

        ■☆■ Πάντα υπάρχει η σκέψη να καταργηθεί η φράση "χτυπιέται σαν χταπόδι..." ή "Θα σε κάνω να χτυπιέσαι σαν χταπόδι "...

                                             Τα δίχτυα του Ψαρά

         ●◇● Επειδή, όμως, οι άνθρωποι και η εργασία τους είναι αυτοί που χρωματίζουν ένα τόπο θα ήταν παράλειψη ασυγχώρητη αν δεν περιέγραφα τη δεύτερη εικόνα-σκηνή στη Χρυσομηλιά των Φούρνων.

           ■¤■ Στο λιμάνι της Χρυσομηλιάς ένας ψαράς με τέχνη και υψηλή τεχνική, όπως αυτός γνωρίζει, έφτιαχνε το καινούριο του δίχτυ (βλέπε σχετική φωτογραφία). Με υπομονή και ευγένεια μού έδειξε την τεχνική, χωρίς να υπερηφανεύομαι ότι κατάλαβα και πολλά.

          ●♤● Μού εκμηστηρεύθηκε τον αγώνα για την επιβίωση των ανθρώπων της περιοχής του και το παράπονό του για την κρατική αδιαφορία και εγκατάλειψη των ανθρώπων των μικρών νησιών. Ζητούν επίμονα τη μείωση του ΦΠΑ για να μπορούν να ζουν στον τόπο τους και να μην αναγκάζονται αυτοί και τα παιδιά τους να μεταναστεύουν.

          ■♤■ Η Ελλάδα χρειάζεται τους νησιώτες στο νησί τους. Είναι η αναπνοή της χώρας μας που ολοένα αδυνατίζει με την ερήμωση των νησιών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται σε παραμεθόριες περιοχές.

                                               Ε Π Ι Μ Υ Θ Ι Ο Ν

                 ●¤● Στους Φούρνους, στο νησί των ναυαγίων και των κουρσάρων, εξού και το ΚΟΡΣΕΩΝ, όλα είναι ήσυχα και οικογενειακά αλλά και τόσο γνήσια και αυθεντικά.

          ■¤■ Προκαλεί εντύπωση η παρουσία πολλών ξένων επισκεπτών σε ένα νησί που δεν βρίσκεται στις προσφιλείς προτάσεις των τουριστικών γραφείων. Αλήθεια, πόσοι Έλληνες να γνωρίζουν την ύπαρξή του;!

                ●☆● Αποτελεί ντροπή για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης η απουσία ειδικών αφιερωμάτων σε ελληνικούς ξεχασμένους τόπους, αλλά τόσο εθνικά χρήσιμους. Αλλά, τι λέω; Πού να χωρέσει μια τέτοια προβολή ανάμεσα στα αφιερώματα για τον ξυλοδαρμό του γνωστού δικηγόρου και στα εκατομμύρια των φετινών μεταγραφών στις ελληνικές ομάδες!

              ■♡■ Εξάλλου οι υπεύθυνοι της ενημέρωσης, λάτρεις του Cancel Culture (κουλτούρα ακύρωσης), δεν θέλουν να χαρακτηριστούν εθνικιστές προβάλλοντας εμφαντικά εθνικά θέματα, έστω και με την απλή προτροπή "Φέτος το καλοκαίρι κάνω διακοπές στο [Χ] νησί” (ΦΟΥΡΝΟΙ, Καστελόριζο, Λειψοί...)

                                 Το παραπάνω ας γίνει το σύνθημά μας.

                                                    Μία αφελής ερώτηση

          ■◇■ Γιατί στα γειτονικά με την Τουρκία νησιά μας ακούγονται τόσο πολλοί και τόσο καθαρά οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των Τούρκων, ενώ οι ελληνικοί είναι τόσο λίγοι και δεν ακούγονται εύκολα; Μάς λείπει η τεχνολογία ή εθνική ευαισθησία και πρόνοια;

 Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/