Ως πότε θα μας ξεγελάει αυτή η ανατολή
με κατακκόκινα μάτια ξεπροβάλλει
με αιθέρια αρώματα πρωινά ποτισμένα
με παρθένα υγρασία μας μαγνητίζει το νου
μας αγκαλιάζει με το λάγνο όνειρο που μας δίνει
ψεγάδι ευτυχίας η πρώτη αχτίνα
αφηνόμαστε στο πάθος σαν τα νεογέννητα πουλάκια
με το στόμα ανοικτό
έτοιμοι για το βογκητό του πόνου
στην δεύτερη αχτίδα
Ανεβαίνουμε απρόσμενα καλεσμένοι
στην αγκαλιά της
πιστεύοντας στον έρωτά της
ανυπόφορη ηδονή η τρίτη αχτίνα
ιδρώτας γίνεται το χάδι της
φόβος και ευτυχία στο βλέμμα μας
ταλαντευόμαστε πριν καούμε στην τέταρτη αχτίδα
Πέφτουμε όπως κάθε μέρα στον έρχομό του
δικού της έρωτα
καυτός ξεπροβάλει και κάνει θύμηση του χθές την ανατολή
σαν χωρισμός της μάνας από το παιδί
μας αφήνει στο κενό
ξημέρωσε
το όνειρο εφιάλτης έγινε όπως και χθές
Τραβάμε μόνοι μας πρός την δύση
περιμένοντας την ανατολή και κλαίγοντας
την θάνατό του ήλιου
στο μοιρολόι των άστρων
Θέλω να με ξεγελάσει και αύριο
ζώ για τα κόκκινα μάτια της
ονειρεύομαι την πτώση μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου