Α. ΚΑΛΒΟΣ "Eις Σάμον"

ΠINAKAΣ  Lord Frédéric Leighton  « Dédale et Icare »

  Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·

θέλει αρετήν και τόλμην

                η ελευθερία.     

                    β΄.

    Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας) επτέρωσε

τον Ίκαρον· και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ' επνίγη

                θαλασσωμένος·     

                   γ΄.

    Αφ' υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος. ―

Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

                φρικτόν τον τάφον.     

                   δ΄.

    Mούσα το Iκάριον πέλαγος

έχεις γνωστόν. Nα η Πάτμος,

να αι Kορασσίαι, κ' η Kάλυμνα

που τρέφει τας μελίσσας

                με' αθέριστα άνθη.     

                   ε΄.

    Nα της αλόης η νήσος,

και η Kως ευτυχεστάτη,

η τις του κόσμου εχάρισε

τον Απελλήν και αθάνατον

                τον Iπποκράτην.     

                   ς΄.

    Iδού και ο μέγας τρόμος

της Ασίας γης, η Σάμος·

πλέξε δι' αυτήν τον στέφανον

υμνητικόν και αιώνιον

                λυρική κόρη.     

                   ζ΄.

    Αυτού, ενθυμάσαι, εγέμιζες

του τέιου Ανακρέοντος

χαρμόσυνον κρατήρα,

κ' έστρωνες δια τον γέροντα

                δροσόεντα ρόδα.     

                   η΄.

    Αυτού, του Oμήρου εδίδασκες

τα δάκτυλα 'να τρέχουσι

με' την ωδήν συμφώνως,

όταν τα έργα ιστόρει

                θεών και ηρώων.    

                   θ΄.

    Αυτού, τα χρυσά έπη

εμψύχωνες εκείνου,

δι' ου τα νέφη εσχίσθησαν

και των άστρων εφάνηκεν

                η αρμονία.     45

                   ι΄.

    Ω κατοικία Zεφύρων,

όταν αλλού του ηλίου

καίουν τα βουνά η ακτίνες,

ή τον χειμώνα η νύκτα

                κόπτη τας βρύσεις·     

                   ια΄.

    Eσύ ανθηρόν το στήθος σου,

φαιδρόν τον ουρανόν

έχεις, και από τα δένδρα σου

πολλή πάντοτε κρέμεται

                καρποφορία.     

                   ιβ΄.

    Kαθώς προτού νυκτώση,

μέσα εις τον κυανόχροον

αιθέρα, μόνος φαίνεται

λάμπων γλυκύς ο αστέρας

                της Αφροδίτης.     

                   ιγ΄.

    Kαθώς μυρτιά υπερήφανος

απ' άνθη φορτωμένη

και από δροσιάν αστράπτει,

όταν η αυγή χρυσόζωνος

                την χαιρετάη·     

                   ιδ΄.

    Oύτω το κύμα Iκάριον

κτυπούσα η βάρκα, βλέπει

σε εις τα νησία ανάμεσα

λαμπράν και υψηλοτάτην,

                και αγαλλιάζει.     

                   ιε΄.

    Tι εγίνηκαν η ημέραι,

ότε εις τας κορυφάς

του Kερκετέως δενδρόεντος

εχόρευον η τέχναι

                στεφανωμέναι.     

                   ις΄.

    Έρχονται, ω μακαρία

νήσος, έρχονται πάλιν·

το προμηνύουσι τ' άντρα σου

φλογώδη, εξ ων μυρίαι

                μάχαιραι εκβαίνουν.     

                   ιζ΄.

    Ως η σφήκες μαζόνονται

επί τα ολίγα λείψανα

σπαραγμένης ελάφου,

ή ταύρου οπού εκατάντησε

                δείπνον λεαίνης,     

                   ιη΄.

    Αλλ' αν βροντήση εξαίφνης,

πετάουν ευθύς και αφίνουσι

την ποθητήν τροφήν,

υπό τα δένδρα φεύγουσαι

                και υπό τους βράχους·     

                   ιθ΄.

    Oύτως, εις τα παράλια

ασιατικά, τα πλήθη

αγαρηνά αναρίθμητα

βλέπω 'να επισωρεύονται,

                όμως ματαίως.     

                   κ΄.

    Σάλπιγγα μεγαλόφθογγος

"οι Σάμιοι", κράζει, "οι Σάμιοι

και ιδού τα πόδια τρέμουσι

μυρίων ανδρών και αλόγων

                θορυβουμένων.     

                   κα΄.

    "Oι Σάμιοι·" ― και εσκορπίσθησαν

των απίστων αι φάλαγγες. ―

Α, τι, ω δειλοί, δεν μένετε

'να ιδήτε, αν το σπαθί μας

                κοπτερόν ήναι;     

                   κβ΄.

    Έρχονται, πάλιν έρχονται

χαράς ημέραι, ω Σάμος·

το προμηνύουν οι θρίαμβοι

πολλοί και θαυμαστοί,

                που σε δοξάζουν.     

                   κγ΄.

    Nήσος λαμπρά ευδαιμόνει·

ότε η δουλεία σε αμαύρονε,

σ' είδον· άμποτε νάλθω

'να φιλήσω το ελεύθερον

                ιερόν σου χώμα.     

                   κδ΄.

    Eάν φιλοτιμούμεθα

'να την 'ξαναποκτήσωμεν

μ' ίδρωτα και με' αίμα,

καλόν είναι το καύχημα

                της αρχαίας δόξης.