ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΟΥΒΛΗ -"ΠΟΙΗΜΑΤΑ -ΠΕΖΑ" ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Χριστίνα Δούβλη γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα και σπούδασε γραφιστική. Ωστόσο, η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή ποίησης και πεζογραφίας, με την οποία ασχολείται εδώ και δύο δεκαετίες. Έχει πλούσιο λογοτεχνικό έργο, με πάνω από 2.500 ανέκδοτα ποιήματα και διηγήματα, ενώ έχει διακριθεί σε Πανελλήνιους Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς. Τον Μάιο του 2011 με την ποιητική συλλογή «...Αποσιωπητικά...» έφερε για πρώτη φορά τη δουλειά της ενώπιον του αναγνωστικού κοινού. Τον Μάρτιο του 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο ποιημάτων της με τίτλο «Ονειρο-πωλώ».

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Από τη συλλογή  «...Αποσιωπητικά...»

                   Χρωματιστά λαμπιόνια

στοιχηματίζουν με τη σταχτιά ποίηση

που ζει στο βάθος αυτής της ανίσχυρης περιβολής

ανθρώπων που εύκολα κρέμονται στους δρόμους

από κλωστές υδάτινες

που περιλούζουν αυταπάτες και ενοχές τα χέρια των...

Έτσι κι αλλιώς, όλα είναι δήθεν...

 («...Αποσιωπητικά...»)

                       Με καλεί μια φωνή

ν’αρματώσω τους στίχους μου

και σε βουνά λεύθερους να τους αφήσω

να’ναι κοντά-κοντά με τον Θεό,

εκείνον που ο καθένας ζητάει

στους δρόμους, στους νόμους των ψυχών...

 («...Αποσιωπητικά...»)

Henri Rousseau- The Walk in the Forest

Περνώ το δάσος,

σκυφτός περπατητής,

γεννημένος στην ομίχλη και στα κοάσματα...

πατούσες υγρές,

χνώτα ζαλισμένα με φορά τρελή...

κείθε, αγριολούλουδα...

φοβάμαι ήρθε η άνοιξη

και γω δεν πρόλαβα να παραδώσω τον χειμώνα

στη μεγάλη σιωπή...

(«...Αποσιωπητικά...»)

Σε καταδικάζω

γράφοντάς σου καλλιγραφικά αντίο,

πιέζοντας το στυλό να λευθερώσει το μελάνι,

να το γράψω πολλές φορές, χιλιάδες φορές,

ώσπου η ψυχή να ξεθυμάνει,

ν’απλωθεί ξαφνικά,

να γίνει η ίδια ένα μεγάλο δοχείο

μέσα να κρυφτεί γρήγορα το χθες,

με σένα σκορπισμένο σ’άυλες μεριές...

πόση κρυφή οργή χωράει, μάτια μου,

το αντίο να το λες!

 («...Αποσιωπητικά...») 

                              Μαργαρίτες άσπρες

με κίτρινη περιέργεια,

ρωτούν τον ουρανό για την αγάπη,

γιατί πάντα ακριβά κοστίζει

και πονά βαθιά,

μαδημένες καθώς κοιτούν τον σημαδεμένο ήλιο...

 («...Αποσιωπητικά...»)

                        Από τη συλλογή  «Ονειρο-πωλώ»

 Όχι πως ξέχασα να κοιτώ κατάματα,

μα να, καμιά φορά πίσω απ’τα κλειστά βλέφαρα

νιώθω καλύτερα...

γιγαντώνεται η αφή μου

και προτιμώ να αγγίζω ανάλαφρα τα βλέμματα,

να επιλέγω όψεις,

να αποστρέφομαι τις πίκρες...

προτιμώ το δίχως βάθος γέλιο απ’το δάκρυ,

κείνο που αβάσταχτα κυλά σαν πεπρωμένο

και σε αδιέξοδο με φέρνει

το ατίθασο θέλω...

 («Ονειρο-πωλώ»)

Ερωμένη ιδεών,

άνθος λεμονιάς η σκέψη

μοσχομυρίζει τις στιγμές

και τις ποιεί σε όνειρο...

ρομαντικός αναβάτης ο λόγος,

ξεσηκώνει και ανεβάζει ψηλά,

μοιάζουν αερικά οι αισθήσεις

και όλα γύρω παλεύουν

να ταξιδέψουν στο άπιαστο,

ποιητές της ομορφιάς και της χαράς...

 («Ονειρο-πωλώ»)
 

                                                         Μη ρωτάς,

δεν έχει απάντηση η μοίρα...

όπως τα κομμένα όνειρα

                             δεν έχουν ελπίδα...(«Ονειρο-πωλώ»)

 Irina Vitalievna Karkabi.

Άνοιξε το βλέμμα σου

και στρέψ’το προς εμένα,

θα δεις να λάμπει ο πόθος

και να ξεγλιστρά απ’τα χείλη μου

ολόγλυκος ο έρωτας

καθώς θα ακουμπώ με λατρεία

την ένταση των συναισθημάτων μου

στο ονειρεμένο κορμί της καρδιάς σου...

 («Ονειρο-πωλώ»)  

Ψαχουλεύω ώρα,

κοιτώ τριγύρω,

παρατηρώ,

τραβώ λέξεις,

ξεκουμπώνω συναισθήματα...

τρόπο δεν βρίσκω να σου πω

τη μοναχική μου αλήθεια

και κρυφά, ολόκρυφα σ’αγαπώ

κι ό,τι θωρώ είναι η μορφή σου

που την κρατώ σαν φυλαχτό,

στον μέσα κόσμο μου

σ’έχω λατρέψει σαν Θεό...

 («Ονειρο-πωλώ»)

Διαβάζοντας τα ποιήματα της Χριστίνας Δούβλη  ανέκαθεν μου έμενε μία γλυκιά γεύση στο τέλος ..κάτι σαν νοσταλγία ,σαν επιθυμία  μιας ήρεμης και αθώας πραγματικότητας που κάποτε έστω και σύντομα βιώσαμε . Λόγος πυκνός, περιεκτικός .με πολλά μηνύματα και έντονα συναισθήματα.Ποιήματα κοσμήματα,που υμνούν τον έρωτα, τη φύση, την ομορφιά. .Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η ποίηση της Χριστίνας είναι αποκομμένη από την πραγματική ζωή.Τα ποιήματά της αποτελούν συνάμα και "κραυγές" απέναντι στην ασχήμια και την κατήφεια της καθημερινότητάς μας.

" Χρωματιστά λαμπιόνια
στοιχηματίζουν με τη σταχτιά ποίηση

που ζει στο βάθος αυτής της ανίσχυρης περιβολής

ανθρώπων που εύκολα κρέμονται στους δρόμους

από κλωστές υδάτινες

που περιλούζουν αυταπάτες και ενοχές τα χέρια των...

Έτσι κι αλλιώς, όλα είναι δήθεν..."

 Η Χριστίνα έχει γράψει και πολλά διηγήματα. Ετοιμάζεται να εκδώσει σύντομα καινούργιο βιβλίο , μία συλλογή 10 διηγημάτων . Αποσπάσματα από ένα εκ των 10 που θα περιέχονται στο βιβλίο  παραθέτω παρακάτω, με την υπόσχεση να δημοσιευτεί στο μέλλον ολόκληρο.γιατί πραγματικά είναι ένα πολύ συναρπαστικό διήγημα…

ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΗ... αποσπάσματα

Ξεχάστηκα, θαρρώ. Με λένε Ισμήνη και οι δύο τελευταίες συλλαβές του ονόματός μου αποτελούν μια πραγματικότητα που ζω. Σμήνη οι επιθυμίες και οι πόθοι μου, που δύσκολα στοιβάζονται εντός μου και ξεχειλίζω... Γεννήθηκα κάπου στα τέσσερα-πέντε χρόνια μου, μιας και τότε ήταν που άρχισα να νιώθω τον χρόνο να ρέει και δειλά άγγιζα τη ζωή, μια νέα ζωή...

Αποσιωπητικά χρησιμοποιώ συχνά και θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ, νομίζω πάντα, αφού πιστεύω πως τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν αποτελεί κλειστό σχήμα, όλα μένουν κατά βάθος άμορφα και ίσως, κάπου-κάπου, απροσδιόριστα

Αν η ζωή είναι παράξενη και απρόβλεπτη, είναι γιατί εμείς της δίνουμε την δυνατότητα να κυματίζει έτσι, αφού η καρδιά μας πάντοτε επιθυμεί να ανακαλύπτει και να γίνεται ήρωας και νικητής. Από τότε που αισθάνθηκα την ψυχή μου να καλημερίζει την αγωνία και τη λαχτάρα για τα απίθανα και τα άγνωστα, είπα πως, ίσως είχαν δίκιο οι «μεγάλοι» όταν έλεγαν πως ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί η «άτιμη ζωή» να σου φέρει...Αχ, πόσο απόλυτα δίκιο είχαν...

Πίνακας Nik Helbig

Nik Helbig

Nik Helbig

Και μέσα σ’αυτή την παραζάλη, εμφανίζεται απρόσκλητος, μα και σωτήριος, ο έρωτας. Έρωτας, που λες και περίμενα τη δική του αίσθηση για να βρω ανεξιχνίαστες, θαμμένες υπάρξεις που ύπουλα είχαν θρονιαστεί στα μέσα μου σπίτια. Αχ, αυτά τα ολόμαυρα μάτια που με σημάδεψαν...Έγινα κορμί για να νιώσω το κοίταγμά του, έγινα στόμα για να ρουφάω τις λέξεις του, έγινα μουσική για να λικνίζει το κορμί του στους ρυθμούς του έρωτα...αχ, έρωτα...Και έγινε κορμί και με άφησε να χυθώ πάνω του, έγινε μάτια για να ταξιδεύω στην καρδιά του, έγινε ψυχή ολάκερος για να τον βρω και να λευθερωθώ και το έκανα. Και σα να σίγασε η επανάσταση για τα γήπεδα, σα να καταλάγιασε η κόκκινη τραγωδία, αφού πρώτα προδόθηκε και λες δεν έφταναν αυτά, είδα τον εαυτό μου γυμνό σε καθρέφτη πρώτη φορά...

Ένα από τα όνειρά μου ήταν να καταφέρουν οι άνθρωποι να πετάξουν από πάνω τους την ασχήμια της μιζέριας τους και όταν αντικρύσουν για πρώτη φορά τους άλλους ανθρώπους, να τους αγκαλιάσουν και να ζωγραφίσουν με το ίδιο χέρι τον ουρανό της αγάπης, που θα τους μάθει όλους πως η ζωή δεν είναι η ανάσα που βγαίνει από το στόμα, μα η ανάσα που βγαίνει από την ψυχή, η αγάπη...αγάπη...αγάπη, ζωή...