Παναγιώτης Νικολόπουλος "Θλιβεροί μονόλογοι"

Μα που είναι λοιπόν η Γενιά σας;
Με τις χρυσές επωμίδες,
τα λάβαρα και τα σπουδαία επιτεύγματα,
τώρα που η Γη μας,
δεν έχει θέση πια μέσα στο σύμπαν.
Ω! Σπουδαίοι άνθρωποι,
οπαδοί των μικρών πραγμάτων εσείς,
πόσο εύκολα μέσα στην Ιστορία
γίνεστε ο περίγελος των Ονείρων.
-Αφήστε επιτέλους τη Μητέρα μου
ελεύθερη να γυρίσει στα χώματά της,
με τα λείψανα της ζωής στην αγκαλιά,
και τους μύθους χάμω στα πόδια της,
να στρώσει ξανά το ξύλινο τραπέζι
δίπλα στο τζάκι,με τη φτώχεια,και το φεγγάρι.
Και καθώς θα περνά ο καιρός
και θα σκοτεινιάζει ολοένα στα μισόγερτα παράθυρα
και θα χάνεται έτσι ο δρόμος,
κάθε ανάσα της θα είναι και μια συγχώρεση
στα θλιβερά χρόνια που έφυγαν άλλωστε,
ή που έρχονται!
Γιατί κι εσείς,ένας χτύπος απ΄την καρδιά της είστε,
κι εσείς,ένα δάκρυ απ΄τα μάτια της.
Γιατί κι εσείς αδέρφια μου,
ένα από τα φωνήεντα της ελευθερίας είστε
στη κραυγή του Ανθρώπου για ζωή.