Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Σκέψεις και στίχοι

                     Ω γλυκύ μου ψέμα...

Έχουμε γεμίσει ψέματα..Χρησιμοποιούμε ψέματα για να πλησιάσουμε κάποιον και είναι τραγικό όταν αυτό γίνεται για προσωπικό όφελος...Ψέματα σε όλες τις μορφές ανθρωπίνων σχέσεων,στο διαδύκτιο .Παντού απλώνεται και κρύβει σαν νέφος ότι όμορφο μπορεί να παραχθεί από τα συναισθήματα και τις αξίες μας.Καλύπτει το χαρακτήρα μας μας αδρανοποιεί μας αλλάζει κατευθύνσεις...Ψέματα στον ευατό μας και του ευατού μας...Είναι παλιά αυτή η λέξη...Έρχεται από τα βάθη των αιώνων ,δεν αλλάζει και είναι από τις πρώτες λέξεις που αντιλαμβανόμαστε από τα πρώτα χρόνια της συνειδητής ζωής μας...Γιατί άραγε είναι τόσο απαραίτητο το ψέμα στη ζωή μας;Ο Marcel Proust είπε:Τα ψέματα είναι απαραίτητα στον άνθρωπο...Είναι ---ίσως---εξίσου σημαντικά με την αναζήτηση της ηδονής και επιπλέον υπαγορεύονται από αυτήν την αναζήτηση...Όμως γιατί το αντέχουμε αφού είναι και βασανιστικό; Και αφού ένα ψέμα ακολουθεί τη ζωή μας και μετά φέρνει ένα άλλο ...
Το ψέμα με ένα τρόπο περιορίζει βασικούς κανόνες της ανθρώπινης λειτουργίας μας όπως την ελευθερία ,τη σκέψη μας και τις αντιδράσεις μας,,,Και μήπως το ψέμα είναι τελικά μια φανατσία των αδυνάτων απαραίτητη για την επιβίωση;
Όλοι μας έχουμε πει ψέματα αυτή είναι και η μόνη αλήθιεα...Όμως ταπεινά θα συμφωνήσω με τη σκέψη του F.Nietzsche..Δεν θυμώνω επειδή μου είπες ψέματα...Θυμώνω που δε μπορώ πια να σε πιστέψω....

            Τα δύο πρόσωπα του φεγγαριού..

Για τους κατοίκους αυτής της πόλης όταν πέφτει η νύχτα,οι οδοί Δεληγιώργη
Μενάνδρου και γενικά οι δρόμοι γύρω και πίσω από την Ομόνοια σημαίνει --περιθώριο και φόβος...
Ακριβώς δίπλα μας βιαστικοί διαβάτες ,ένας ολόκληρος κόσμος κινείται κάτω από τη μύτη μας και επιβιώνει με μαεστρία ή σέρνεται ...
Η μυστική μεριά της πόλης...Εκείνη που όμορφα αγνοούμε,εκεί που περιφέρονται ενήλικα και μη ζόμπι ,εκεί ο αγοραίος έρωτας και τα σπίτια με τα κόκκινα φώτα...όμως για τους πιο πολλούς δεν υπάρχει...Εκεί οι άστεγοι,το παρεμπόριο..τα πάντα....
Ξέρετε απόψε βρέθηκα στους στήλους του Ολυμπίου Διός και χωρίς να κοιτάξω καν τον ουρανό είδα ένα υπέροχο φεγγάρι να ξεπροβάλλει μαγευτικό,υπέροχο...Με καλούσε έντονα το ένιωθα στην ομορφιά της ζωής ,της πόλης..Σε δρόμους ερωτικούς ,με ζέσταινε,με ταξίδευε..
Χαμήλωσα τα μάτια...ήθελα να παρακαλέσω ,να φωνάξω...Αυτό το ίδιο φεγγάρι κόβει τη πόλη στα δύο;Γιατί δε μπορεί να φωτίσει τη πλατεία Ομονοίας και το δικό της κόσμο;Υπάρχουν άραγε λογής λογής φεγγάρια;
Το μόνο σίγουρο είναι πως η πλατεία υπάρχει εκεί για όσους επιθυμούν τα πάντα και τροφοδοτεί όλες τις αισθήσεις...Καθώς βιαστικός περπατάς σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς και να εγγράψεις στον εσωτερικό σου κόσμο όσα το φως μας κρύβει που σε άλλους σημαίνει αδικία,άγρια ομορφιά και σε άλλους το βιαστικό βήμα και το γύρισμα του κεφαλιού με γρήγορη φυγή για τη πλατεία Συντάγματος....

                                                Επιθυμία

 Υπάρχει η επιθυμία να χαριστείς σε κάποιον..
Μα είναι δύσκολο να πάρει μορφή μέσα σου..
Να γίνεις χίλια κομμάτια
να τα σκορπίσεις....
Να τραγουδήσεις..Να δώσεις ένα φιλί...Να αφήνεις βήματα για να σε ακολουθήσουν...
ένα πουλί η σκέψη σου...Θέλει ένα χάδι να χαμογελάσει...Κι εσύ ένα τρυφερό χέρι στην άκρη των μαλλιών σου..

 

             όνειρα 

όνειρα σαν αεράκι που ανάλαφρα φυσά
σαν τα χρώματα μιας πεταλούδας
σαν γλυκό βύσσινο....
όνειρα στα σύννεφα , στις τρυφερές αγκαλιές
στα κόκκινα χείλη
στην ιδρωμένη πλάτη...
όνειρο να γίνω...
το όνειρό σου...

                 

          

                        Μου είπες

Μου είπες: έλα στο ταξίδι μαζί μου...
Θα σου δώσω όλα τα χρώματα να ζωγραφίσεις το κόσμο μας
θα σου χαρίσω όλους τους στίχους που έγραψα να φτιάξεις τη δικιά σου μελωδία
Πάμε να πετάξουμε ψηλά
σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και μουσική...
Και όταν ζαλιστείς από την ομορφιά ,θα είσαι έτοιμη να ακούσεις χωρίς να φοβάσαι,
Θα σ΄αγαπώ όπως μου πείς...

 Με αγάπη στα δέντρα που έδωσαν τις ρίζες στη ζωή μας...

 
Αγαπώ πολύ τις κερασιές και τους καρπούς της....Τις αγάπησα από πολύ μικρό κοριτσάκι μάλλον όταν ο μπαμπάς μου μας πήγε σε ένα περιβόλι ανθισμένο και μας είπε:Διαλέχτε κερασιά...Μια για τη Χριστίνα,μια για την Άννα και μια για σένα μικρό...
Από τότε έγιναν οι δικές μας κερασιές...Εκεί πάνω φτιάχναμε σπιτάκια,από τη δική μας κερασιά στολίζαμε με ανθούς τα μαλλιά μας,κρεμάγαμε σκουλαρίκια στα αυτιά..Τα πιο υπέροχα κόκκινα σκουλαρίκια...Εκεί ήταν η άνοιξη και μας περίμενε κάθε χρόνο...Τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι κερασιές ,υπάρχουν όμως οι μνήμες....Οι μυρωδιές και τα χρώματα...Η προσμονή και οι επιθυμίες...Υπάρχει η χαρά... Το πέρασμα της ζωής μέσα από ένα άνθος κερασιάς. Η ομορφιά σφιχταγκαλιασμένη με την θλίψη...για το εφήμερο..
Η ανάγκη μου να μυρίσω ,να γνωρίσω ,το ταξίδι μου στο κόσμο και στο χρόνο αναζητώντας την ομορφιά και την αρμονία...
Αργότερα έμαθα πως κάποιοι λαοί την τιμούν...
Και ότι τα άνθη της κερασιάς είναι σύμβολο, κατ΄εξοχήν της γυναικείας ομορφιάς! Μα και οιωνός της καλής τύχης, και έμβλημα αγάπης. Αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση, την Ανοιξη ολάκερη!.
Οι δικές μου κερασιές θα ανθίσουν και πάλι...Θα ανθίζουν κάθε χρόνο όσο θα επιμένω να τις φροντίζω με αγάπη στη σκέψη μου...όπως κάθε μικρή ή μεγάλη μνήμη που μας σημάδεψε ακόμα και αν είναι εφήμερη...

                                   Εγώ,εσύ,εμείς

Εγώ μ’ εσένα
Εσύ μ΄εμένα
Εγώ μ’ εμένα
Εσύ μ’ εσένα
Εμείς με τον κόσμο.

                                κόκκινη γραμμή

 Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
που σημαίνει δύναμη ,ένταση και ζωη...

                              Η ζωη μας μια βόλτα

Η ζωη μας μια βόλτα...Ένα παιχίδι λύπης και χαράς...Με απρόβλεπτα και ανατροπές.. Σε μιά ζαριά. Ενας έρωτας, μιά μεγάλη αγάπη, ίσως και μιά ζωή, σε μιά ζαριά. Βαθειά ανάσα, μάτια κλειστά, δόντια σφιγμένα, τα ζάρια στη χούφτα.Όλη η αγωνία του παίχτη...Ιδρώνεις,ελπίζεις σε κάτι καλύτερο ,χάνεις...Μπορεί το παιχνίδι να είναι η ζωή ή να δίνει το νόημα στη ζωή...Και εκεί που λες θα τα παρατήσω ,συνεχίζεις γιατί έχεις καταλάβει καλά πως είσαι εθισμένος με τη ζωή....

                   « ο μικρός άλλος μου εαυτός .»

Ανακάλυψα πως μαζί μου κουβαλάω ένα -μικρό, άμορφο πλάσμα…εγώ το έχω ονομάσει « το ο μικρός άλλος μου ευατος .»

Παίρνει μορφή και χρώμα ανάλογα τη διάθεση του…πετάγεται εκεί που δεν το σπέρνεις….δεν έχει αντίληψη του χρόνου και του χώρου….μπορεί να εμφανιστεί τις πιο περίεργες ώρες….και εκείνο που κατορθώνει με επιτυχία σχεδόν πάντα είναι να με αναστατώνει.
Του αρέσει να μπαίνει στο μυαλό μου όταν είμαι ξέγνοιαστη…..χαρούμενη…σκαλώνει στο μυαλό μου και κατορθώνει να καθορίζει τη συμπεριφορά μου και τις πράξεις μου μερικές φορές...Πιο πολύ αγαπά το κόκκινο χρώμα για αυτό του έχω αδυναμία...
Συνήθως του αρέσει να έρχεται στο κρεβάτι μου την ώρα που προσπαθώ να κοιμηθώ. Και με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις του και τις απορίες του.Και εγώ το αφήνω..έχω επίγνωση πως με δοκιμάζει μα είναι τόσο γλυκό που το αφήνω χωρίς ενοχές να με πηγαίνει στο δρόμο του..