Ο ακάθαρτος αέρας
σαστίζει απ' το φως.
Το κορμί καταπίνει
τον αφηνιασμένο απόηχο του πόνου .
Στην ρηχότητα του πραγματικού
χάνω τον προσανατολισμό.
Μια σύσπαση μυική
σπάει την τέλεια σιωπή .
Σεργιανώ μέσα
στην χυδαιότητα των καιρών,
αγγίζω τη λαβωμένη σάρκα.
Ένα αίσθημα διαμπερές
εισχωρεί στα αγγεία,
ακούω την ένταση της καρδιάς.
Στάθηκες ολόγυμνη,
η άδεια κάμαρα γέμισε
με μυρουδιά από ζωή .
Τα πρωινά το κατεστημένο συνθλίβεται,
το ασίγαστο πάθος
χορταίνει τις σάρκες .
Carpe .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου