ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ "ΠΟΤΕ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ" (Εκδόσεις ΤΟ ΣΚΑΘΑΡΙ)

 

ΠΟΤΕ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ (Εκδόσεις ΤΟ ΣΚΑΘΑΡΙ)

Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥ

ΠΟΤΕ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΤΟ ΣΚΑΘΑΡΙ

ISBN: 978-618-5615-10-9

ΣΕΛΙΔΕΣ 107

Η ποιητική συλλογή Ποτέ λησμονημένοι περιλαμβάνει 57 αρχαιόθεμα ποιήματα που αναφέρονται σε 26 μυθολογικά πρόσωπα. Με την αξιοποίηση άλλοτε του έμμετρου, άλλοτε του ελεύθερου στίχου, γίνεται απόπειρα ψυχογράφησης των ηρώων, ανίχνευσης των απόκρυφων σκέψεών τους κι αναπαράστασης των συναισθηματικών τους συγκρούσεων. Έτσι, φωτίζονται σκοτεινές πλευρές του ψυχισμού τους και το κληρονομηθέν γραμματειακό υλικό αποκτά τις προεκτάσεις που μπορεί να δώσει η γονιμοποιός δύναμη του Μύθου.

Πρωταγωνιστής των ποιημάτων είναι ο Άνθρωπος και τα ίχνη που εκείνος αφήνει μέσα στον Χρόνο. Ίχνη που, με το πέρασμά τους, βοηθούν τον αναγνώστη κάθε εποχής να προσεγγίσει τα προβλήματα του καιρού του, κυρίως όμως υπαγορεύουν τη λειτουργία της Μνήμης ως υπέρτατη πράξη ευθύνης.

Από την παρουσίαση του οπισθόφυλλου:

Είναι σκοτάδι εδώ, δεν υπάρχει φυγή…

Μόνο ρείθρα υδάτινα και καλαμιές

και δρυμώνες που σταλάζουν τα δάκρυά τους

πάνω στο ξύλινο κορμί αρχαίων δέντρων.

Αργό είναι πάντα το βήμα,

αργό βυθίζεται στα λασπονέρια της θλίψης.

Πού και πού ριγμένη στο διάβα σου

κάποια θύμηση ασχημάτιστη,

να μην της δίνει βέβαιο σχήμα καμιά όρθια σκέψη,

καμιά μνημοσύνη που να ξαγρυπνά φλεγόμενη

προσπαθώντας να ανασυνθέσει

του επάνω κόσμου

την τρυφερή ανάμνηση.

Είναι σκοτάδι εδώ…

Και πίσω σου δεν ωφελεί να μετράς

τις ηλιαχτίδες που έχασες.

Τη μεταλλική γεύση ενός οβολού έχεις

κάτω απ’ τη γλώσσα

-μοναδικό και αποτρόπαιο κόμιστρο-

στο ταξίδι της αντίπερα Όχθης.

Και μέσα στ’ αυτιά…

Έναν απόκοσμο ψίθυρο σαν θρόισμα,

σαν σιγανό παράπονο ανάμεσα

στις φυλλωσιές των ασφόδελων.

Ποιήματα Συλλογής 

Δύο ποιήματα για την ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Η Μοίρα της Αλήθειας και Ανυπεράσπιστη λέξη.

Κ Α Σ Σ Α Ν Δ Ρ Α

i  Η Μοίρα της Αλήθειας

Για της Αλήθειας σου μιλώ τη Μοίρα
που πάντα καταφρόνια θα γνωρίζει,
στην σκέψη των ανθρώπων σαν σκορπίζει
αμφιβολία ζοφερή και στείρα.

Της αδικίας η ανόσια λύρα
με τις χορδές της, τους μωρούς κοιμίζει,
των Δίκαιων τα λόγια ονειδίζει
που της καρδιάς ανοίγουνε τη θύρα.

Το Φως μιας αποκάλυψης προσμένει
να φανερώσει το σωστό ή λάθος
στου μέλλοντος τα τιμημένα γένη.

Για να δειχθεί ο φθόνος και το πάθος
του δύσπιστου εκείνου που μιαίνει
το άσπιλο της Προφητείας άνθος.


ii. Ανυπεράσπιστη λέξη

Μέσα στα χείλη έχει
την άγρια γεύση του μέλλοντος να παραληρεί,
ψιθυρίζοντας αποτρόπαιες επαληθεύσεις.
Και στα αυτιά της έναν ίλιγγο
που την παρασέρνει σε δίνες εκμυστηρεύσεων.

Διχαλωτή η γλώσσα του φιδιού…
Προφητεύει του κόσμου τ’ ανεξακρίβωτα μυστήρια.
Μια γυμνή -επαναστάτρια- λέξη
μέσα στα στήθη πνίγεται.
Ζητά να ντυθεί με τη λάμψη
ενός εκτυφλωτικού φωτός,
ανασυρόμενη απ’ τα γύρω της -βουβά- σκοτάδια.
Ανυπεράσπιστη στέκεται μπροστά
στης γυναικείας Μοίρας το άδικο.
Το εκδικητικό σάλιο
κάποιας κατάπτυστης κατάρας
την καταριέται μονάχα ψεύδη
ν’ ανθίζουν τα λόγια της
μες στην προδοτική σκέψη των δύσπιστων
που αρνούνται να διαταράξουν
τους ευσεβείς τους πόθους.

Εκείνη η ανυπεράσπιστη λέξη…
Εκείνη η Αλήθεια…
Φωτιές ξεστόμιζε το μαντικό της στόμα
και προέβλεπε μυριάδες νεκρά σώματα
μιας μάταιης γενναιοφροσύνης
που τον πορφυρό της μανδύα
-αργά ή γρήγορα- θα άπλωνε
πάνω στις κοίτες του Σκάμανδρου.

Εκείνη η λέξη συνέχιζε ποτέ να μην διαψεύδεται.
Ένα ξύλινο άλογο αφήνιαζε
ανάμεσα στις μαινόμενες συλλαβές της.
Να φανερώσει στους άλλους ήθελε
ποιο είναι το τίμημα του δόλου
που παγιδεύει τους ανύποπτους.

Αλήθεια ανυπεράσπιστη…
Καταδικασμένη να την λογιάζουν πάντα για ψέμα
και να μην της δίνουν ούτε μία δυνατότητα
ν’ αποκαλύψει τον παρεξηγημένο της εαυτό.

Στόμα δεμένο και πολύπαθο…

(Μα λέξη ή σιωπή είναι του ίδιου νομίσματος
-της ίδιας γυναικείας μοίρας- οι δύο πλευρές.

Το ένα στόμα δεμένο…
Το άλλο στόμα ανοιχτό…
Μα κι αυτό δεμένο και καθισμένο
πάνω στης καταφρόνιας το άσπιλο εδώλιο).

Λέξη ανυπεράσπιστη…
Λέξη κατηγορούμενη και ένοχη,
να περιμένει των λεγόμενών της
την βραδυκάρδια και μακροπρόθεσμη απόδειξη,
για ν’ ανακηρυχθεί αθώα
μέσα στη λερή συνείδηση
των γύρω της ενόχων.