Λίγο περισσότερο ουρανό αναζητούν τα ορφανά χελιδόνια.
Χώμα και ψυχή τα λαβωμένα φτερά τους.
Αραιώνουν οι χρόνοι στης γης την πίκρα.
Ασκητεύουν τα μεγάλα κλαδιά
με τους ανέμους και τα ποτάμια να τα παρασέρνουν.
Κυρίαρχοι και υποταγμένοι μαρμαρωμένοι στα φαράγγια της σιωπής.
Έρχονται έρχονται οι άνθρωποι με το πρόσωπο το σκιερό.
Λόγια κατάβαθα κλείδωσαν για πάντα τις ψυχές.
Γλυφό το νερό στη στέρνα με τ’ αόρατα πουλιά.
Κρύβονται οι μικροί αλήτες στ’ ουρανού το ξεγέλασμα.
Θίασοι με πολύχρωμες φωνές παίζουν στο σανίδι με τις ευχές και τις κατάρες.
Κεραυνοί ανήμποροι προσπαθούν να θρυμματίσουν την θλίψη.
Ολονύκτια αγωνία στων αστεριών το άγριο δάκρυ.
Κρίνα σκεπάζουν τα λαβωμένα στήθη.
Ολοφύρονται ακατανόητα τα πρόσωπα.
Ανήκουστοι ψίθυροι ξεσηκώνουν τη λήθη.
Ριπή από κίτρινα τριαντάφυλλα στο αρραγές της σιωπής της.
Κλέφτες καιροί παίρνουν μαζί τους τις ζωές.
Ανομίες πολλές χρεώνονται οι χρόνοι.
Κεριά φέγγουν τις αόρατες καταιγίδες.
Χαιρετούν οι λησμονημένοι τους αγαπημένους τους.
Λιγοστό το έλεος στις κάμαρες με τις φωτογραφίες.
Ο Εφιάλτης πάλι και πάλι προδίδει.
Άγνωστες προσευχές στα χείλη.
Σουρουπώνει αβάσταχτα στου καιρού το κατευόδιο.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου