Η περιγραφή της αγαπημένης μου, είναι προϊόν καθαρά πνευματικό, είναι πέρα από την κοινοτοπία και την γελοιότητα των γενικών και ειδικών μυθιστορημάτων. Όλες αυτές οι αναφορές περί των αισθημάτων είναι προνόμιο των βραβευμένων λογοτεχνών, και τις αφήνω στο κοινό, πολυπληθές ή όχι, δεν έχει και πολλή σημασία.
Η περιγραφή της έχει να κάνει με όλον τον χρόνο, αλλά δεν θα ακολουθήσω την τσεχωφική ρήση, για την ακεραιότητα της ευτυχίας και την εναλλαγή των εποχών.
Η αγαπημένη μου, συμμετέχει στις φωταψίες του καλοκαιριού. Έρχεται να με βρει λουσμένη στο φως. Είναι το φως μου, το ατελείωτο καλοκαίρι. Είμαι μέτοχος αυτού του φωτός, αυτής της αγάπης. Δεν υπάρχει τίποτα το σκιερό στη μορφή και στο κορμί της, δεν υπάρχουν σκιές, όλα είναι φως.
Η διαπίστωση πρωτοστατεί: να είμαστε οι δυο μας, σ’ ένα λιτό διαμέρισμα ή σ’ έναν απομονωμένο χώρο, με τα βλέμματά μας χορτασμένα, από την κίνηση της αγάπης, που με καμιά άλλη γυναίκα δεν ένιωσα ή δεν δημιούργησα, σαν εικόνα. Και για μένα να κάνω εικόνες αγάπης ήταν η ουσία της γραφής μου. Κι όταν είναι μακριά μου, να την κρατάω κοντά μου, με αυτές τις εικόνες. Το γνωρίζει και η ίδια. Το νιώθω εδώ, τώρα, που ξαναγράφω γι’ αυτήν.
Η δειλία μου εξαφανίστηκε. Ήμουν ένας δειλός άντρας, η αφοσίωσή της δυνάμωσε τον αγώνα μου, οι αμαρτίες μου, οι αστοχίες μου, κομματιάστηκαν. Η λύτρωσή μου, είναι αυτή η γυναίκα. Την βλέπω να προσεύχεται στο εικόνισμα της Παναγίας, τα μελιχρά μάτια της δακρύζουν, ύμνος στην αγνότητα πέρα από τα ψεύτικα αγαθά και τις απατηλές ηδονές. Είμαστε και οι δύο στο φωτεινό κομμάτι της ευγνωμοσύνης.
Χριστόφορος Τριάντης
Από https://threehundredandsixtysix.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου