ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία:Makis Bitos

 

1, Στάχυ στο απάντεμα του ήλιου 

Στάχυ στο απάντεμα του ήλιου,

να προσμετρά τις ώρες, 

στου απαλού αέρα τις νότες. 

Χρυσίζουν τον ορίζοντα πέρα έως πέρα,

οι ηλιαχτίδες του με φοβέρα και ανάγκη, 

να ανανεώσουν τους όρκους τους,

με της γης την ευωδιαστή αγάπη. 

Να μιλούν για δύο σώματα,  

μες του σύμπαντος την πόρτα.

Δύο κορμιά με τόσες αντιθέσεις, 

αλλά αν το δεις με τα μάτια τα αληθινά, 

είναι δύο μεγάλοι εραστές ψυχής. 

Ένας ήλιος και ένα φεγγάρι, 

στου μικρόκοσμου της γης, 

γείτονες μιας ζωής,  

αντίπαλοι και εχθροί φαινομενικοί,

αλλά μοιραίο το να βρεθούν κάποτε μαζί.

Είναι ταγμένοι εραστές, μοιραίες, ενωτικές καρδιές. 

Στάχυ και εσύ,  

πιστός και σιωπηλός μάρτυρας της ζωής,

βλέπεις και εσύ τους εραστές, 

που παιδεύονται εδώ και πολλές ζωές. 

Είναι γραφτό να συναντηθούν, 

ένα στενό τους χωρίζει για να αναγεννηθούν. 

Μέρα την μέρα θα την αποζητά και πιο πολύ. 

Μιλούν με το βλέμμα της ψυχής, 

της αναντικατάστατης δίδυμης αναπνοής.

Μέλισσες θα ξεκινήσουν να βουίζουν,

θα του πιλατευουν τα αυτιά του,

θα του την θυμίζουν. 

Θα αποζητά το χαμόγελό της,

θα τον καλεί στο όνειρο της.

Θα θέλει απεγνωσμένα να την συναντήσει, 

θα καταλάβει ότι ήταν η μορφή της,

που είχε στο παρελθόν αγαπήσει.

Τότε τον είχε πονέσει, τώρα ήρθε να τον γιατρέψει. 

9-8-2016

Φωτογραφία: Beate Behnke

2 Σε φανταστικά μονοπάτια 

Σε φανταστικά μονοπάτια, μέσα στου κόσμου τα μεγάλα ταξίδια, 

μέσα στης αγάπης τα ονειρικά φιλιά και στου μίσους τα καταστροφικά γνωμικά, 

πήγα ένα ταξίδι του νου, της αυτογνωσίας και του διαλογισμού. 

Μεγάλες ιστορίες ζωής, αναγέννησης και καταστροφής, μαθήματα για νεύρα δυνατά και ψυχές της υπομονής. 

Πάνω σε αστερένιους ουρανούς πολύχρωμους και εκτυφλωτικούς,  

να πάλλεται η πονεμένη ψυχή, πότε από εδώ και πότε από εκεί. 

Μαθήματα να παίρνει πολλά, αλλά την ουσία της ζωής να μην την βρίσκει πουθενά, 

να κάθεται και να μονολογεί για ποιο σκοπό ήρθε στη γη.

Αν δεν ορίζει αυτή το τι ποθεί και το τι θέλει να συμβεί, μήπως είναι έρμαιο τελικά, των συγκυριών και των σωστών ή λάθος επιλογών γενικά; 

Ένα βλέμμα φυγής με μια καθαρή ματιά, στον ουρανό που είναι ψηλά, 

μήπως άραγε κρύβεται εκεί το μυστικό και θα αποκαλυφθεί.

Δεν θέλει μόνο λογική, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο νους.

Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι το υπερβατικό και δεν είναι για μοναχούς. 

Θέλει εμπειρία, θέλει συναναστροφή, να μάθεις και να παραδειγματιστείς.

Ένα αστέρι μέσα στα πολλά, αυτόνομος αλλά και ομαδικά. 

Είναι για γερούς μύστες η ζωή!!!!! 

26-6-2016

Φωτογραφία: Μυκονος Ελλαδα-Στελιος

3 Αέρα μου Θεέ

Αέρα μου Θεέ, φύσα τα πανιά,  

να δω μια αγκαλιά, 

δυο μαύρα μάτια,  

σαν διαμάντια μες του ουρανού την απλοχεριά.

Θάλασσά μου δυνατή, με του ανέμου την πνοή στείλε την αγάπη μου στα πέρατα του νου και της γης.

Σύννεφα χρυσά, με του Ήλιου την μπογιά, 

κρατείστε του συντροφιά και χαϊδέψτε του τα μαλλιά. 

Ρυτιδούλες στην ψυχή, από της ζωής την πυγμή, τον αγώνα, την αγάπη, μες του Ήλιου το κρεβάτι.

Δύο σώματα σμιλεμένα από όνειρα και σύννεφα ανταμωμένα.

Χρυσαφένιες πινελιές, μες της ψυχής τις βροντές, 

την ανάγκη, την ελπίδα ,

την ακραία του πόθου σφραγίδα. 

Στόμα με στόμα, σώμα με σώμα, στου ανέμου το χρυσαφένιο στρώμα. 

Μες στα σύννεφα του πάθους, του ακραίου ίσως λάθους. 

Η αγάπη είναι ένα παιχνίδι, πότε χάνει πότε κερδίζει.

Είναι για γενναίους και μοιραίους, τολμηρούς και ακραίους. 

Είναι Φλόγα, που θερίζει, που σε καίει και σε εκσφεδονίζει, στου ουρανού τα μονοπάτια, στης λατρείας την στράτα.

Είναι δώσιμο ψυχής αλλά και μεγάλης ανταμοιβής!!!

9-6-2016

Φωτογραφία: Ifigenia Krikeli

4 Το σύννεφο παίζει κρυφτό 

Το σύννεφο παίζει κρυφτό, σε ένα αγέρωχο γαλάζιο ουρανό.

Λέει αστεία με τις ηλιαχτίδες, στου κάμπου τις υπέροχες βοκαμβίλιες. 

Αγριολούλουδα, μυρτιά, άγρια μέντα, μεθυστικά αρώματα και γλέντια. 

Δύο σώματα στην ένταση του ανέμου, σε ένα χορό των αισθήσεων να κλέβουν.

Να παίρνουν αρώματα από την φύση, χρώματα, αναμίξεις από την ανατολή και την δύση.

Μια θάλασσα να ατενίζω, να ψάχνω στα κύματα του ονείρου, να αρμενίζω.

Βαρκούλες τα μάτια που κλαίνε, δάκρυα, νερό θαλασσινό που για εσένα μου λένε.

Να γυρίζω, να στροβιλίζω με του αέρα τα κέφια να πηγαίνω.

Να ψιθυρίζω στου ωκεανού τα βάθη για των ματιών σου τα ολόγλυκα πάθη.

Πότε αγέρας, πότε βροχή, πότε Κεραυνός, πότε αστραπή,

δυό θεριά αντριωμένα με τα φτερά του έρωτα πιασμένα.

Να πιω νερό από της βροχής το μετερίζι, με τον άνεμο το θαλασσινό, την Πούλια και τον Αυγερινό.

Με τα άστρα των ματιών σου, και τα φεγγάρια των χειλιών σου.

Να τα αγγίξω, να τα ποτίσω με των δακρύων μου το αλάτι,

 να με αποζητάς πιο πολύ, να είμαι υπαρκτή και όχι μια οφθαλμαπάτη. 

Δύο σώματα σε καιρό ειρήνης, που πολεμούν για του πόθου και του πάθους το συμφέρον,

σε χορό που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. 

3-7-2016

Photo: Χρυσούλα Τσολάκη

5 Σύννεφα μακρινά (Και είναι να απορώ)

Και είναι να απορώ 

και να λέω γιατί εγώ ?

Μια ψυχή να αιμορραγεί.

Ένα στόμα χωρίς φιλί. 

Κύματα να με παρασύρουν μακριά, 

σε άλλη γη, σε άλλη αγκαλιά 

και μια καρδιά να σιγοτραγουδά,

με μια πνοή, μια ματιά. 

Μαύρο διαμάντι κοφτερό, 

λόγια χωρίς αξία, ψεύτικο σε αγαπώ

Και ένας λόγος, μια μαχαιριά,

ένα στιλέτο βαθύ να με διαπερνά.

Φούσκωσε η θάλασσα, 

παρέσυρε τα γιατί. 

Πήγαν στα ανοιχτά χωρίς θέλω, χωρίς αφορμή 

και μια γοργόνα τα καράβια να ρωτά 

" είδατε δύο μάτια που με αγαπούν αληθινά ?"

Και η φλόγα να αναπηδά. 

Είναι ψηλά της καρδιάς τα μυστικά, 

σε απάτητες κορυφές, 

σε σύννεφα μακρινά. 

Ένα είναι σίγουρο " δεν με ξέρεις πραγματικά ".

30-6-2017