Ήτανε ζέστη κι είχαμε τη στενοχώρια πλέρια καίει η άμμος και γλυστρά μέσα από τα χέρια. Με μπλε μελάνι γράφτηκαν της θλίψης τα στιχάκια οι θερινές μας διακοπές έπεσαν στα βραχάκια. Το θέρος μίσεψε νωρίς πριν το καλογευτούμε και στης μισής του της ζωής το περιθώριο ζούμε. Πώς όμως το χλωμό το φως πάντα στο blue γυρίζει ματαιώνοντας το όνειρο την πίκρα διαιωνίζει; Ούτε ταξίδια κάναμε μείναμε ανεπαρκείς στις όχθες κάποιας αμμουδιάς, θάλασσας αλμυρής. Ο καύσων Κλέων έφτασε δίπλα μας βιαστικά τα σχέδια μας άλλαξε χειραγωγεί φρικτά. Και τώρα που ξεμείναμε στης πόλης τις βραδιές αναπολούμε εποχές που ζήσαμε στο χτες. Με βόλτες και με συντροφιές πλησίον της θαλάσσης τοτε που ήταν όμορφα αλλιώς, σε άλλες φάσεις. Μα η ελπίδα διαρκεί δε σβήνει ως το τέλος του χρόνου τέτοια εποχή θα ....ζήσουμε το θέρος. ® Γιάννα Βλάχου
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου