Δεν ξέρουν τα μάτια να κλαίνε
για ένα χθες για ένα σήμερα
γιατί η μνήμη πίσω από πόρτες
σφαλιστές με το χέρι κόβει
πάντα τις λέξεις που χάνονται
στο τώρα ή στο ποτέ.
Το <ας περιμένουμε είναι
αυτό που μας σκοτώνει>
και οι παύσεις να μας θυμίζουν
τις παύσεις τις άλαλες λέξεις
που για σταύρωση προορίζονται
το πλησίον που χάνεται
για όσους αγρυπνούν
και ονειρεύονται.
Ο στοχασμός εκπνέει αργά
πολύ αργά για δάκρυα,
σφίγγω την γροθιά μου
ακόμη κι όταν ανώφελα
δακρύζει η ματιά μου
ένας λόγος για το τίποτα
εδώ μέσα μπαίνει η αυθαιρεσία
και μας λέει ότι δεν πρόκειται
για ένα οποιοδήποτε βίωμα.
Το ποιο σημαντικό είναι να μάθεις
να υψώνεσαι πάνω από τις λέξεις
στο κάτι που ξεφεύγει και γλιστράει
μέσα από τα χέρια μας
όταν ο λόγος τραυλίζει την ύπαρξη
του κενού πόση είναι η απόσταση;
Γρηγορία Πελεκούδα
H φωτογραφία είναι από https://blogs.sch.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου