Μίλησα
Με την ψυχή μου μιλάω
Σε διαλυτήριο παραδίδοντας εκείνο το ποδήλατο που σκούριασε στην αυλή μου
Σε εφηβική σκηνή θεάτρου στα παρασκήνια παίζοντας το ρόλο του υποβολέα
Στις γιακαράντες παρηγορώντας ότι το μωβ δεν είναι χρώμα πένθιμο .
Με την ψυχή μου μιλάω
Στους χορευτές του πυρρίχιου που υψώνουν στα χέρια τους τις σιωπές μου θυσία στους ήρωες
Στα μικρά παιδιά που με πυροτεχνήματα αγάπης έρανο κάνουν για να σώσουν τις γερασμένες ψυχές
Στους Αρχάγγελους τους τιμωρούς εμπνευστών τυραννίδων που ατιμώρητοι κάθε βράδυ προσεύχονται στον δικό τους θεό .
Μιλώντας χωρίς λόγια χρόνους πολλούς
Νόμιζα ότι τη δύναμη του λόγου θα ‘ χα ξεχάσει
Μα ήρθαν στο πλάι μου
Το ποδήλατο που το έβαψαν ολόλευκο τα παιδιά με τα πυροτεχνήματα
Οι θεατές που στους κομπάρσους βλέπουν μια σπίθα της τέχνης της σιωπής
Κι οι γιακαράντες χαμογελαστές με άνθη φωτίζοντας τις φτερούγες των Αγγέλων που μοναστήρια φύτρωσαν στα βράχια τα μετέωρα .
Κι εγώ χορεύτρια πυρρίχιου τότε κατάλαβα ότι τη δύναμη του λόγου μου δεν είχα χάσει .
Η φωτογραφία είναι από https://el.wikipedia.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου