Ένα αγέρι που φυσούσε δυνατά
κάποιο βράδυ του Αυγούστου μανιασμένο,
το φεγγάρι που κοιτούσα σιωπηλά
σ' ένα σύννεφο το κράτησε δεμένο.
Απ' το χέρι ήρθε, με πήρε στα κρυφά
για ταξίδια μακρινά κι ονειρεμένα.
Ήταν σαν να μου μιλούσε σιωπηλά
για εκείνα τα παλιά, τα περασμένα.
Απ' του νου μου τις απάτητες γωνιές,
από τόσα μονοπάτια ξεχασμένα,
τόσες ξύπνησ' αναμνήσεις μακρινές,
ήταν λες κι όλες ζωντάνεψαν για μένα.
Θα περάσουνε τ' Αυγούστου οι βραδιές,
κάποιοι άλλοι θα κοιτάζουν το φεγγάρι
και θα έρχεται σ' απάτητες γωνιές
σαν ανάμνηση ένα αγέρι να μας πάρει.
Πίνακας Duy Huynh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου