Στο διηνεκές πληγώνει η αναμονή. Μια αιωρούμενη ρωγμή γυμνώνει την ψυχή. Συρρικνώθηκα και θρυμματίστηκα σε κομμάτια πόνου αυτό το καλοκαίρι. Χωρις θόρυβο μεταβλήθηκα σε μικρά σχήματα απελπισίας Δεν ενώνονται στο παρόν. Όμως κάποτε ήταν ολόκληρες ευτυχίες. Πριν από την επικράτηση του φευγαλέου βλέμματος, πριν τη διάψευση της μάταιης υπόσχεσης. To παιχνίδι της αυτάρκειας εξουθενώνει τελικά. Μόνο απομεινάρια λέξεων διακρίνω. και σκέψεις της θλίψης που σαν τα πλοία ταξιδεύουν. Διατηρούν το κατακερματισμένο όραμα ζωντανό, επανέρχονται xωρίς έρεισμα, πληγώνουν τη θερινή ραστώνη. Εύθραυστες αναπνοές, ρευστές, ανίσχυρες στιγμές παιδεύουν το παρόν λίγο πριν την αλλαγή εποχής. Θέρος, ώρα μηδέν. Φύσηξε ο άνεμος του τέλους πριν φανεί του ταξιδιού η έωλη προσδοκία. Τούτο δεν ήτανε ταξίδι τούτο δεν ήταν καλοκαίρι , μα μια πληγή που -αλίμονο - πασχίζει να επουλωθεί. 27 - 8- 2023 ® Γιάννα Βλάχου
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου