Κάθε μέρα ακολουθούσα
τη γνωστή διαδρομή,
ίδια κι απαράλλαχτη εδώ και χρόνια.
Κάθε μέρα εκτελούσα
τις ίδιες κινήσεις,
μηχανικά, σχεδόν αυτόματα,
σαν τελετουργικό καθημερινής επανάληψης.
Άσχημο πράγμα η συνήθεια.
Και τα δεσμά της αόρατα
και βαριά συνάμα.
Τη μέρα εκείνη
ξεκίνησα τη γνωστή διαδρομή.
Μα το διάβα μου διέκοψε
κάτι απρόσμενο,
κάτι αναπάντεχο,
μια ολάνθιστη, κόκκινη τριανταφυλλιά.
Στάθηκα να βυθιστώ
στο πορφυρό της μέσα χρώμα.
Σκόρπιζε τριγύρω τ' άρωμά της -
ριπές ευωδίας που μπορούσαν
ν' αγκαλιάσουν όλο σου το είναι.
Κάθε μέρα ακολουθούσα
τη γνωστή διαδρομή
κι απ' το πλάι της περνούσα.
Μπορεί όντως να κοιτούσα,
μα σίγουρα δεν έβλεπα
την τόση ομορφιά τριγύρω.
Κάθε μέρα ακολουθούσα
τη γνωστή διαδρομή,
ίδια κι απαράλλαχτη εδώ και χρόνια.
Μέσα στο διάβα μου ξεχάστηκα, θαρρείς,
δίχως να καταλάβω
πότε φυτεύτηκε ο σπόρος,
πότε ο σπόρος έβγαλε ανθούς
και η τριανταφυλλιά μεγάλωσε.
Και μαζί της πως μεγάλωσα κι εγώ.
Πίνακας - The Soul of the Rose by John William Waterhouse
Και μαζί της πως μεγάλωσα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου