Όμηρος του ονείρου
στροβιλίζομαι.
Τα κομμάτια μου στέκονται
εξαντλημένα στο χάος.
Μια παύση να λογοδοτήσω
για ένα κορμί αφημένο
στην έρημο των στεναγμών.
Τα μάτια παραμονεύουν,
επιχειρούν να δαμάσουν
τη ρευστότητα του χρόνου.
Η αφαίρεση της αγάπης
μια πληγή ανοιχτή στο σώμα.
Η σάρκα σχίζεται
τις ατέρμονες νύχτες,
το κρεβάτι άθικτο
αφέθηκε στη δίνη
των παραμιλητών...
ψάχνω το στίγμα σου...!
Carpe.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου