Οι άνθρωποι ποτέ δε σταματούν να ψάχνουν το ακατόρθωτο..
Σε αντίθεση με τα ρεύματα της εποχής προκαλούν την ύπαρξη με φρενίτιδα ..
Ψάχνουν στο γαλαξία εκείνα τα αστραποβόλα θρύψαλα των πάντοτινών αναμνήσεων..
Αρκεί μόνο μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο ώστε το παν να σταματήσει και να γίνει σκόνη..
Μέσα στην άβυσσο χάνονται τα ημισφαίρια του χρόνου μη αφήνοντας ούτε το παραμικρότερο ίχνος, κι' εσύ μένεις μετέωρος στον αέρα, μη μπορώντας να ακουμπήσεις τα πόδια στη γη..Εξαφανίζεσαι σε ένα άγνωστο χώρο, βυθίζεσαι στην ομίχλη της λήθης..
Δεν έχεις μάτια να ταυτοποιήσεις τον ορίζοντα που έχει στεγάσει το κάρμα σου..
Δεν έχεις αυτιά να ακούσεις τους αλλοτινούς ήχους τής φωνής σου που τώρα πια είναι δίχως νότες..
Δεν έχεις πια χέρια ώστε με τα ακροδάχτυλα να μπορέσεις να αγγίξεις έστω και μια ηλιαχτίδα, ευσυνείδητη πως θα σε ξεβράσει στην επιφάνεια..
Δεν έχεις πλέον φτερά να πετάξεις προς τη λύτρωση..
Δεν έχεις πόδια να βηματίσεις σίγουρη προς εκείνα τα άκρα που βυθίζουν την αγνή ζωή στο χάος ..
Δεν έχεις ανάσα να γεμίσεις με οξυγόνο τους πνεύμονες του κόσμου , ούτε λόγια να αλλοιώσεις έστω λιγάκι εκείνο που δεν έχει πια επιστροφή.
Τελικά καταλαβαίνεις και αποδέχεσαι πως δεν έχεις δυνάμεις, δεν έχεις καρδιοχτύπι να ζήσεις διότι η ψυχή σου δεν
ανήκει πια σ' αυτόν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου