Γιώργος Αγγελάκης - Περί Παγκόσμιας ημέρας Θεάτρου

.

27 Μαρτίου 2025:

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου αναρτώ ένα σχετικό ποίημα μου. Οι φωτογραφίες είναι από την όπερα της Στοκχόλμης την αντίστοιχη μέρα το 2ο14

Μετά το ποίημα γράφονται κάποιες αράδες σχετικά με το έργο του Μπρέχτ

«Ο Καυκασιανός Kύκλος με την Kιμωλία » που κάνει και το ποίημα μου πιο κατανοητό.

Γιώργος Αγγελάκης 

ΚΥΚΛΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ

Η Πατρίδα σου εάλω.

Ένα θέατρο μεγάλο,

απ’ Ανατολή σε Δύση,

έχει τώρα καταντήσει.

Για σωτήρες, ήρθαν σμήνη

Σκηνοθέτες, Θεατρίνοι,

μα δεν σ’ έχουν ερωτήσει,

που Κομπάρσο σ’ έχουν στήσει.

Κύκλο χάραξαν μπροστά σου,

κέντρο να ‘χει την καρδιά σου,

μα επίπεδο κι ακτίνα

δεν τηρούν καμιά ρουτίνα.

Δίκια έπεσες σε σκέψεις,

για το ρόλο που θα παίξεις.

Κύκλος με την κιμωλία,

όμοιος με του Καυκάσου.

Με μεγάλη ευκολία

σβήσανε τα όνειρα σου.

Κύκλος τετραγωνισμένος,

πονηρά καλοστημένος.

Απ’ αερικά τον κλέψαν,

μέσα του σε παγιδέψαν.

Παραμύθι σου πουλήσαν,

τον Αζντάκ σου παραστήσαν,

και στο κέντρο του σε στήσαν,

σε τραβήξαν, σε ξεσκίσαν

Δικαστές, και Τροϊκάνοι,

και των Βρυξελών οι νάνοι.

Κατά νου δεν είχαν όμως,

πόσο σ’ αγαπά ο κόσμος.

Σου ‘παν, κόβουν απ’ το βιός σου

κάτι λίγο και προς ώρας,

για το μέλλον των παιδιών σου,

μα και το καλό της χώρας,

Ήρθανε κι οι τεχνοκράτες,

με κουστούμια και γραβάτες,

που μικρύναν την ακτίνα

και σε βάλλαν καραντίνα.

Του θεάτρου το σανίδι,

κάλυψαν με πριονίδι,

να ρουφά τα δάκρυα σου,

για τα χάλια του θιάσου.

Έργο δίχως συγγραφέα,

ξεδιπλώνεται χυδαία.

Θεατρίνοι, Σκηνοθέτες,

Αφεντάδων Υπηρέτες,

είναι του Λαού Εχθροί.

Σε ποτίζουν Μανδραγόρα.

Άσπρη μέρα για να ‘ρθει

κάνε κάτι. Κάντο τώρα.

Αν θα σβήσουνε τα φώτα,

τίποτε δε θα ν’ σαν πρώτα.

Προτού πέσει η Αυλαία,

διώξε τον υποβολέα.

Κάνει τα σαρδάμ πληθώρα.

Γης Μαδιάμ κάνει την Χώρα.

Μαδιανοί και Μωαβίτες,

μπρος του, αγαθοί ζευγίτες.

Κάνε κάτι. Κάντο τώρα.

Εκποιούν όλη τη Χώρα.

Βρες ξανά τον εαυτό σου.

Στο ζητάει το κοινό σου.

Άκουσε που σε μπιζάρουν.

Όλοι πάνω σου ποντάρουν.

Το σανίδι θέλει θάρσος.

Ώρα να αγωνιστείς.

Πάψε να ‘σαι ο Κομπάρσος.

Γίνε Πρωταγωνιστής!

Γιώργος Αγγελάκης

Μαθηματικός

*******************************************************

΄'Γεωμέτρες Κλέφτες - Κύκλος σαν και του Καυκάσου''

Το σατυρικό ποίημα που διαβάσατε είναι ένα ποίημα εμπνευσμένο από το έργο «Ο Καυκασιανός Kύκλος με την Kιμωλία » του Μπρέχτ

Το έγραψα το 2014 με την κορύφωση της οικονομικής κρίσης. Δυστυχώς εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Η οικονομία μετά την δεκαετή οικονομική κρίση , την πανδημία ,την πετρελαϊκή κρίση, λογω Ουκρανίας, έφεραν τον μισθωτό και τον συνταξιούχο σε δεινή θέση.

Αλλά και το ασίγαστο πάθος των ‘’cartel‘’ για όλο και μεγαλύτερο κέρδος, με το οικονομικό επιτελείο να προασπίζεται τα συμφέροντα των ισχυρών, έχει τελικό αποδέκτη τον απλό πολίτη.

Ευκαιρία να δούμε αρχικά δυο πράγματα για το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ που θα κάνει και πιο εύπεπτο το ποίημα μου.

Το έργο γράφτηκε το 1944. Είναι ένα γοητευτικό, λαϊκό παραμύθι, από τα πιο διάσημα, έργα του Μπρεχτ παγκοσμίως..

Το έργο που κυριαρχείται από το αντιπολεμικό πνεύμα του συγγραφέα, είναι μια αλληγορία, ασκεί δε σκληρή κριτική στην εξουσία και στρέφει την ελπίδα του στον άνθρωπο.

Σ΄ έναν κόσμο, όπου θριαμβεύει η αδικία, η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, σε μια εποχή σκληρή και δύσκολη, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, ο Μπρεχτ, παραμένει μέγας ποιητής – οραματιστής και μέσα από τη θεατρική πράξη μεταφέρει την πίστη του στον θρίαμβο της Δικαιοσύνης και άρα της Ανθρωπότητας

Τον Ιανουάριο του 1957 ο Κάρολος Κούν ανέβασε για πρώτη φορά θεατρικό έργο του Μπρέχτ στην Ελλάδα, σε Μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη,Μουσική Μάνου Χατζιδάκι, Σκηνικά-Κοστούμια Γιώργου Βακαλό

Έτσι έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό της χώρας μας

Υπόθεση

Στη φανταστική Καυκάσια Γκρουζινία, η ζωή διαταράσσεται όταν οργανώνεται μια στάση κατά του βασιλιά της χώρας και του κυβερνήτη Γκεόργκι Αμπασβίλι. Πάνω στον πανικό της φυγής, η ξιπασμένη γυναίκα του κυβερνήτη, Νατέλα Αμπασβίλι, προκειμένου να σώσει τα ακριβά της φορέματα, ξεχνάει πίσω τον γιό τους Μιχαήλ, τον οποίο βρίσκει η Γκρούσε Βαχνάτζε, μια καλόκαρδη υπηρέτρια του παλατιού, και αποφασίζει να τον κρατήσει για να τον γλιτώσει από τους στασιαστές φεύγοντας από το ανάκτορο. Οι δυσκολίες πολλές. Όσο περνά ο καιρός, εκείνη δοκιμάζεται σκληρά και για να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού, διακινδυνεύει αρκετές φορές. Κάποια μέρα εμφανίζεται η πραγματική μητέρα του Μιχαήλ και διεκδικεί κάθε νόμιμο δικαίωμά της, όπως και την περιουσία που κληρονομεί ως πρίγκιπας. Στο πλευρό της Γκρούσε θα σταθεί αρκετός κόσμος

Ο ιδιόρρυθμος και με όχι και τόσο καθαρό παρελθόν δικαστής Αζντάκ, θα βάλει τις δύο μητέρες σε μια δοκιμασία ώστε να αποφασίσει σε ποια θα δώσει το παιδί, και ενώ αρχικά κριτήριο για την επιλογή είναι η δύναμη, βάζοντας τις δύο γυναίκες να τραβούν το παιδί, που είναι τοποθετημένο σε ένα κύκλο, και να το φέρει η κάθε μια προς το μέρος της, στο τέλος θα νικήσει η αγνή αγάπη.

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Αντιγόνη vs Κρέων: Το διαχρονικό δίπολο με τα πολλά σημαινόμενα"

 

 *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

       *Ένα σχόλιο σε σχετικό δημοσίευμα του κ.  Στέλιου Ράμφου “Κρέων ή Αντιγόνη;” (“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 16 Μαρτίου 2025).

            “Οι μύθοι είναι ανθρώπινες ιστορίες που οι άνθρωποι διηγούνται ή ακούνε, ενσωματωμένες στη συλλογική πολιτιστική κληρονομιά μέσω των οποίων κάθε κοινωνία προσπαθεί να καταλάβει πώς είναι φτιαγμένη, τις σχέσεις της με τον εξωτερικό κόσμο και τη θέση του ανθρώπου στο σύνολο του σύμπαντος”(Claude Levi-Strauss).

          Να, λοιπόν, που η Τραγωδία των Τεμπών και όσα την ακολούθησαν μέχρι τώρα (συγκεντρώσεις στις πλατείες, παράπονα-καταγγελίες για την αργοπορία απονομής δικαιοσύνης, πρόταση μομφής, προανακριτική…) δεν τροφοδότησε με υλικό μόνον τον πολιτικό προβληματισμό, αλλά και τον φιλοσοφικό, αφού κάποιοι αναζητούν αναλογίες ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του σήμερα με αυτούς των αρχαίων τραγωδιών και ιδιαίτερα της τραγωδίας του Σοφοκλή «Αντιγόνη».

               Στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (16/3/2025) σε σχετικό του άρθρο ο κ. Στέλιος Ράμφος με τίτλο «Κρέων ή Αντιγόνη;» αποπειράται να βρει αναλογίες ανάμεσα στον Κρέοντα και την Αντιγόνη (από τη μία πλευρά) και σε κάποια σημερινά πρόσωπα, πολιτικά και μη από την άλλη πλευρά (Πρωθυπουργός, Μαρία Καρυστιανού, συγγενείς θυμάτων…).

                 Παραθέτω δύο αποσπάσματα από αυτό το άρθρο που είναι δηλωτικά των συγκρίσεων και των αναλογιών που εντοπίζει ο συγγραφέας:

             “Η Αντιγόνη είναι Ελευθερία, ο Κρέων* και κάθε Κρέων είναι Αναγκασμός, με τον οποίο καλούμαστε εκόντες άκοντες να ζήσουμε. Εξ ου και η χαρά που μας δίνει η πνευματική νίκη της Αντιγόνης” // “Στα πρόσωπα της Αντιγόνης και των συγγενών όλα δείχνουν αγάπη. Για τον Κρέοντα και τη μεταχρονολογημένη δημοκρατική του εκδοχή τα πάντα στρέφονται γύρω από τον υψηλό εαυτό τους” // “Από την πλευρά τους ο Κρέων και ο πρωθυπουργός είναι προσκολλημένοι στο κράτος… και βρίσκουν τον εαυτό τους στην επιβεβαίωση μέσω της εξουσίας ανήμποροι πια να υπηρετούν το ανώτερο της ανθρωπινότητός τους”

                Με όλο το σεβασμό στην αντίθετη άποψη και στο στοχασμό του κ. Ράμφου πιστεύω πως οι απλουστεύσεις αυτού του είδους (παραπάνω αποσπάσματα), αλλά και κάποιες ισοπεδωτικές γενικεύσεις στην ερμηνεία της συγκεκριμένης τραγωδίας μάλλον σύγχυση προκαλούν παρά φωτίζουν τα γεγονότα και ερμηνεύουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

             Η ανάλυση-ερμηνεία της τραγωδίας «Αντιγόνη» που ακολουθεί δεν διεκδικεί το αλάθητο, αλλά εμπεριέχει μία άλλη θέση-ερμηνεία από εκείνες που διδαχτήκαμε στο σχολείο κι από εκείνες που καθιερώθηκαν ως “ερμηνευτικά θέσφατα”.

              Κάθε αντίλογος αποδεκτός, σύμφωνα και με τους «Δισσούς Λόγους» του Πρωταγόρα («Δύο λόγους είναι περί παντός πράγματος αντικείμενους αλλήλους») {για κάθε πράγμα υπάρχουν δύο λόγοι-απόψεις αντίθετοι μεταξύ τους}.                

             Η  "Αντιγόνη" του Σοφοκλή-ως η κατεξοχήν  πολιτική τραγωδία-δεν χωρά σε μανιχαϊστικά  ερμηνευτικό σχήματα του τύπου "Η επαναστάτρια Αντιγόνη και ο αυταρχικός Κρέων ".                 

             Ο Σοφοκλής δεν ηθικολογεί. Απλά δίνει με έναν ξεχωριστό τρόπο την μετάβαση από την φυλετική κοινωνία (δεσμοί αίματος) στην πολιτική κοινωνία (κυριαρχία του λόγου).              

     Όσο κι αν η δημοκρατία απέκτησε στις μέρες μας παγκόσμιες διαστάσεις και όλοι ομνύουν στο όνομά της, εντούτοις δεν απουσιάζουν και οι ενστάσεις ή και οι διαφωνίες για το κύρος της εξουσίας και για τις προϋποθέσεις απονομιμοποίησής της και πολιτικής ανυπακοής.     

                                             Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

     Η τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη»  ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του αρχαίου λόγου χρησιμοποιήθηκε όσο κανένα άλλο κείμενο για να καταγγελθεί από τη μία πλευρά η αυταρχικότητα της εξουσίας (Κρέων) κι από την άλλη να προβληθεί η αξία της ανυπακοής (Αντιγόνη) απέναντι στην κρατική εξουσία. Παρουσιάστηκε κι ερμηνεύτηκε η στάση της Αντιγόνης ως πράξη δημοκρατική και επαναστατική και έγινε σύμβολο αγωνιστικότητας.

    Η σύγκρουση Κρέοντα και Αντιγόνης παραπέμπει στην αιώνια σύγκρουση των δύο όρων του διωνύμου Άτομο vs Αυταρχικό κράτος. Το άτομο διεκδικεί το δικαίωμα της αυτονομίας και της ελεύθερης βούλησης απέναντι στη δύναμη και τη θεσμοποιημένη βία του Κράτους. Υποστηρίζεται πως η τραγωδία «Αντιγόνη» εμπερικλείει όλη την επιχειρηματολογία για το δίκαιο της «Ηθικότητας» μιας πράξης (Αντιγόνη – ταφή νεκρού) και για το δίκαιο μιας νόμιμης πράξης (Διαταγή Κρέοντα) αλλά όχι και υποχρεωτικά ηθικής.

                                                Νομιμότητα vs  Ηθικότητα     

      Η μεν Αντιγόνη υπερασπίζεται με πάθος τους άγραφους νόμους και το εθιμικό δίκαιο. Με το ίδιο πάθος ο Κρέοντας υπερασπίζεται τους γραπτούς νόμους και το ανθρώπινο δίκαιο. Η Αντιγόνη μάχεται για τους αιώνιους ηθικούς νόμους, ενώ ο Κρέοντας για την ανθρώπινη νομιμότητα.    

  

       Η Αντιγόνη φαίνεται να κερδίζει τις εντυπώσεις και την συμπάθεια με την τόλμη της και την αποφασιστικότητά της, αν λάβουμε υπόψη και τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα. Προσωποποιεί με την στάση της την αντίσταση στην εξουσία.

       Από την άλλη πλευρά, όμως, και ο Κρέοντας – όσο κι αν φαίνεται σκληρός και πείσμων – εντυπωσιάζει με την καθαρότητα των θέσεών του και με την αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση του ανθρώπου, ως υποκειμένου της ιστορίας. Κάπου μάς παραπέμπει στο «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα.

      Έχουμε την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στην Ηθικότητα και στη Νομιμότητα μιας πράξης και στο δίλημμα, αν μία πράξη νόμιμη είναι και ηθική.

                                     Το δίκαιο του Ατόμου vs Το δίκαιο της Πόλης

          Βέβαια, ο Σοφοκλής μέσα από τη σύγκρουση των δύο ηρώων δεν ήθελε να μοιράσει τους ρόλους του τύπου «ο καλός» και «ο κακός», γιατί αυτό θα αναιρούσε την ίδια την ποιότητα της τραγωδίας. Η Αντιγόνη υπερασπίζεται με πάθος τα δικαιώματα του νεκρού αδελφού της, ενώ ο Κρέων το δίκαιο της πόλης. Δύσκολα θα μπορούσε να κατηγορήσει κάποιος τον Κρέοντα για τη σταθερή εμμονή του στο ανθρώπινο δίκαιο και στο συλλογικό συμφέρον (πατρίδα).         

       Ο Κρέων εκπροσωπεί την ώριμη φάση οργάνωσης της «πολιτικής κοινωνίας», ενώ η Αντιγόνη προβάλλει ως συντηρητικό κατάλοιπο μιας πρωτόγονης και φυλετικής κοινωνίας (δεσμοί αίματος).

   Ο Κρέων μυθοποιεί και προσωποποιεί τον ορθό λόγο, ενώ η Αντιγόνη τις πρωτόγονες δυνάμεις και τις διάφορες θεϊκές και μυστικιστικές δοξασίες «άγραπτα κασφαλή θεών» (Στίχ. 452). 

 

      Ο Κρέων εκπροσωπεί το πέρασμα από το Μύθο στο Λόγο, ενώ η Αντιγόνη τη στενοκέφαλη εμμονή της σε παρωχημένες μορφές ερμηνείας του κόσμου.

       Την πρόοδο, την εξέλιξη και τον πολιτισμό τον εκπροσωπεί η ανθρώπινη λογική, ενώ το παρελθόν και την κοινωνική ακινησία οι θεϊκές δοξασίες.

       Η υποταγή στη θεϊκή βούληση συνιστά μία παραίτηση από το δικαίωμα του ανθρώπου να ορίσει αυτός τα όρια και τους όρους – κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης.     

                                             Η ηθική και η νομική τάξη

     Στην τραγωδία συγκρούεται η παραδοσιακή ηθική τάξη με τη νέα ανθρώπινη νομική τάξη. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορούν να συνυπάρξουν η παραδοσιακή ηθική τάξη με τους θεσπισμένους νόμους και το δίκαιο της πόλης; Σε ποιο βαθμό το ανθρώπινο δίκαιο στο όνομα του συμφέροντος της πόλης μπορεί να παραβιάζει περιοχές της προσωπικής ηθικής;;

      Οι Σοφόκλειοι ήρωες κινούνται στα όρια της ορθολογικής τάξης των πραγμάτων – όπως την υφαίνουν οι ιδέες των σοφιστών – και της παλιάς αριστοκρατικής ηθικής (φυλετικές κοινωνίες). Ο Σοφοκλής προσπαθεί να ορίσει το νέο πρότυπο του ιδανικού πολίτη με αναφορές στον «Υψίπολιν» και τον «Άπολιν».

       Το ότι στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο ήρωες αυτό σημαίνει πως και οι δύο υπερβαίνοντας το μέτρο διέπραξαν την “Ύβριν”.

 Κάθε αρχαία Τραγωδία είναι η ιστορία μιας  “Ύβρης” και φυσικά να μην ξεχνάμε πως μπορεί:        

           “Η Τραγωδία να έχει πεθάνει ως θεατρικό είδος στον 21ο αιώνα, η “τραγωδία”, όμως, ως ανθρώπινη συνθήκη και το “τραγικό” ως ”εν δυνάμει”  κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, βρίσκονται πάντοτε παρόντα” (G. Steiner).S

                                    & Μία αναγκαία υπενθύμιση

        *Ο κ. Ράμφος, όταν κατηγορεί τον Κρέοντα για  “Ύβρη” σχετικά με τη διαταγή του να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, οφείλει να γνωρίζει,  πως αυτός ως επιτιθέμενος εναντίον της Πατρίδας του θεωρείται Προδότης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τιμωρία του. Οι προδότες στην αρχαία Ελλάδα τιμωρούνταν σκληρά.  Θανατώνονταν και δεν θάβονταν στην πατρίδα τους. Αν κάποιος προδότης  είχε ταφεί, τότε πετούσαν τα κόκαλά του έξω από την πόλη...

  «Ψηφίζεται ὁ δῆμος Κριτίου εἰπόντος, τὸν  μὲν  νεκρὸν κρίνειν προδοσίας, κἂν  δόξῃ προδότης ὢν ἐν τῇ χώρᾳ τεθάφθαι, τά γε ὀστᾶ αὐτοῦ ἀνορύξαι καὶ ἐξορίσαι ἔξω τῆς Ἀττικῆς».

         Προς τι, λοιπόν, η μομφή εναντίον του Κρέοντα για τη διαταγή του περί απαγόρευσης ταφής του Πολυνείκη; Η διαταγή του ήταν σύννομη και δεν αναιρούσε ούτε την ηθική τάξη της εποχής του. Σε τι συνίστατο λοιπόν ο αυταρχισμός του και η σκληρότητά του; (Εξάλλου κάθε πρόσωπο ή συμπεριφορά πρέπει να κρίνεται με βάση την εποχή του και όχι ετεροχρονισμένα. Διαφορετικά θα διολισθήσουμε σε ερμηνευτικές τερατογενέσεις).

       Αλήθεια, αν κάποιος σήμερα επιτεθεί κατά της πατρίδος του ποια θα είναι η τύχη    του;

                                                    ΣΗΜΕΙΩΣΗ
      Το παρόν άρθρο μου η εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” αρνήθηκε να το δημοσιεύσει, ως όφειλε, για απροσδιόριστους και ακατανόητους λόγους. Φαίνεται πως η καλή εφημερίδα χρησιμοποιεί αδόκιμους τρόπους για να δείξει το σεβασμό της στην "διαφορετική άποψη"  και να προστατεύει το "κύρος" και την "αυθεντία" των συνεργατών της.

                         “Είναι και αυτή μια στάσις ."Νιώθεται". 

Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/ 

         

ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ "Forgotten "

 

We have asked not to be forgotten....

But we forget to live

We forget to love

We forget to say hello and thank you to people they were there for us!!

We asked to be patient

We have asked to be kind

But they never teach us about the selfish person

The evil people

They snakes they are among us

That are waiting for our moments

The small moments

To come

And destroy

We have asked to believe in ourselves

We have asked to be positive

But they never explained that

We will be the only that we must do that

As people are occupied with make war

Make money

Have power

I do what  they asked but i walk forgotten....

In the battle field...

©Eva Petropoulou  Lianou 

Greece

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ"

Από την παραδοχή της στυγνής πραγματικότητας
ως την επιλεκτική αμφισβήτηση και άρνηση,
η κάθε συλλογική των συμβιβασμών συμπεριφορά,
επινόηση είναι του ψεύδους και της αλήθειας
και τεκμήριο φαντασίας σε προσωπικές αξίες.

Σοφίας πρόκριμα είναι τα ευδόκιμα ρητά,
η εμπειρία κίνητρο κι αυτή στις αποφάσεις,
η αποξένωση αγκίστρωση λιτής λειτουργίας
και η παραίτηση λύτρωση απλή της σιγουριάς,
με ύφανση από κοινού αισθημάτων και λογισμών.

Η καθημερινότητα ενδελέχεια αφορισμών,
επιδοκιμασία συντελεστών και διαφάνειας
με όρους ευσύνοπτης υστερογραφίας
να είναι η ικεσία πρόσταγμα και απαντοχή,
μιας άλλης δόκιμης αρχής, δόγμα και πρακτική.

Με την αναγωγή των ιδεών σε πράξεις,
τα πιστεύω λάξευση του αυτοπροσδιορισμού
και ορθοπεδισμός, στις θεωρίες συνύπαρξης,
να είναι η συμπόρευση μέτρο ορθοφροσύνης
και η κοινωνία στέγασμα πληρότητας και ανάγκης.

Η παρουσία αντίθεση στο θέσπισμα του λόγου,
η αποδοχή παραίτηση από τις μνημονεύσεις
με το κατεστημένο σύμπλεγμα στις ωραιοποιήσεις,
την αναζήτηση βαθιά πλοκή στις γνωματεύσεις
να έχουν τα ρωτήματα απάντηση και τέλος.

Η συστοίχιση σε διδάγματα και αναφορές
κυκλοθυμικών καιρών και σκοτεινής ιστορίας,
παραίτηση είναι από το βούλευμα της αλήθειας,
εμπέδωση της συνήθειας και της μαρτυρίας,
να είναι η ομοιότητα καινοφανής και θελκτική.


Γιώργος Αλεξανδρής

Fadi Jamil Poetry

 

Fadi Jamil

Μετάφραση του ίδιου του συγγραφέα

Fadi Jamil Seedu

Σε βάθος του χρόνου, όπου αντηχούν οι φωνές της λίμνης, λάμπει η ατελείωτη ελπίδα στην προσομοίωση της αιωνιότητας. Τα τραύματα αγγίζουν τις γωνίες του ορίζοντα και κυματίζουν στην επιφάνεια των ήρεμων νερών όπως τα όστρακα που εκμυστηρεύονται τα μυστικά τους. Ο ορίζοντας, αν και περιβάλλεται από νήματα σιωπής, μεταδίδει μελωδίες που μόνο οι καθαρές καρδιές μπορούν να ακούσουν. Στη λίμνη της ειρήνης, η ακινησία προκαλείται σε έναν συνεχιζόμενο χορό με την ελπίδα, για να αποδείξει ότι τα τραύματα είναι σταθμοί που τους ξεπερνά ο χρόνος. Οι άνεμοι περνούν μαρτυρώντας όσα δεν εξομολογείται η γλώσσα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σπάσει την ειρήνη που πετάει πάνω από τις όχθες με την ελαφρότητα του πρωινού αέρα. Στην σκιά αυτής της αρμονικής εικόνας ομορφιάς και αποφασιστικότητας, η λίμνη παραμένει φάρος για εκείνους που ξέρουν να ακούν τις άρρητες τέχνες του σύμπαντος. Ο ορίζοντας δεν μαραίνεται στη λίμνη της ειρήνης, αλλά κάθε τραύμα μετατρέπεται σε έναν υψηλό ρυθμό που ξυπνά τις αισθήσεις και προκαλεί στην ψυχή την πάθος της αγάπης και του πόθου.

Φαντι Τζαμίλ Σίντο

HAPPINESS A SOCIAL CONSTRUCT BY DR JERNAIL S ANAND

 

HAPPINESS: A SOCIAL CONSTRUCT, NOT A PERSONAL AFFAIR

Jernail S. Anand

Much has been written about this topic, even I myself have addressed this topic several times, but then, new insights keep coming, and an urge too to share what I think.

We often consider happiness a personal affair. No, it is a social construct. And this thought often makes a mess of a simple affair.

We are interconnected with people, not only our family, but hundreds of other people also. If our relations with them are not good, how can we expect happiness?

In the family, we start by taking the things for granted. My wife is my wife. How can she contradict me? My son is my son, rather my own son. He must abide by my wishes. So, is your daughter your own daughter. How can she defy what you want?

And, what we want, is never done, neither by the dear or [non-dear] wife, nor by the dutiful [or otherwise] son, and much less by the [self-effacing] daughter. They are all ours, yet ‘others’ and exist ‘outside’ us. Ours are only the limbs of our body, which are under our control.

Do you think you have any control on your mind? No. It is, therefore, not yours. Your heart too dwells in someone else. Only your physical body, which is certified by a gazette officer is your own.

In a society which is interconnected, our happiness is not a personal affair, it is a social construct. It depends on how you conduct yourself in your interaction with others.

If you are crafty, deceitful, masters of concoction, and have no qualms about right and wrong, happiness is a far cry.

If you think you can work hard and earn enough money, it will give you happiness when you will find your bank balance surging, you are mistaken.

With wife, you have to maintain a relation which is based on understanding, and mutual respect. Otherwise, forget about happiness. Your son and your daughter too are independent identities. You cannot force your views on them. You can however express your views, but cannot issue commandments.

With friends too, we should be accommodative. Hard stances often lead to breakages. If you are principled, and someone is saying something which violates the principle, now, it is for you whether you want to pick up a fight, or tell the person politely what you think of it.

Forcing others to think like you, is poison to good relationships.

Telling lies, and trying to play the gallery always, thinking that we are very very important, and always right - all these habits taken away your happiness.

Let us accept the fact that happiness lies in your sensitive attitude towards others, humane conduct, and giving respect to the problems and ideas of others, whether you agree with them or not.

Last but not the least, happiness is the basic desire of every person. He does a thousand things to have happiness. He thinks the possession of certain comforts and precious items will bring him joy. But, finally, he ends up gathering thorns and thistles, and not flowers.

Reason: Action is in your hands, but its fall out is in the hands of cosmic forces.

Last thing to remember is: Happiness is not a personal affair. It comes to you only when you give away. Helping others in their needs is the greatest producer of joy. We should think of others, work for others, and help them in need. If you have money, the best use of money in which you can create happiness, is to share a portion of it with the less blessed. A sure recipe for happiness.

Author:

Dr. Jernail Singh Anand is President, International Academy of Ethics. He has authored 175 plus books of English literature and philosophy. He won Seneca, Charter of Morava, Franz Kafka and Maxim Gorky and Arr4Life awards. His name adorns the Poets’ Rock in Serbia. He is also an Honorary member of the Serbian Writers Association. His most intriguing work is Lustus: The Prince of Darkness. [Ethicsacademy.co.in] [anandjs55@yahoo.com].

ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ - ΠΟΙΗΜΑ

Σου δίνω
Μου δίνεις
Δόθηκαμε
Παραδοθηκαμε
Κι αφού σε μια αγκαλιά
Ενωθηκαμε
Θελησαμε να επιστρέψουμε
στη μάνα Γη

Να παλέψουμε
Για τους φόβους μας
Να ακούσουμε το τραγούδι της καρδιάς μας

Να δώσουμε όρκους αιώνιας αγάπης
Πίστης
Συνειδητά
Να ζήσουμε
Από την αρχή

Στη μάνα Γη
Που μας έφερε στο φως

Ήλιε μου,
Βασίλισσα μου,
Σε μια αγκαλιά σφιχτή
Παραδίδω τη ψυχή μου
Δώσε μου το χέρι σου
Από τώρα και για πάντα

Σύζυγοι θα είμαστε
Σύζυγοι στη Γη
Στον ουρανό

Μια αγκαλιά μας ένωσε
Μια αγάπη μυστηριακή
Μια δύναμη από χρόνια παλαιά
Όπως τα αγάλματα
Στεκόμαστε στο πάρελθον
Στο παρόν
Στο μέλλον

Μια αγκαλιά σφιχτή
Μια καρδιά γίναμε οι δύο μας
Παραδοθηκαμε στον απόλυτο έρωτα

Μια αγκαλιά σφιχτή
Ένα κουβάρι
Ένας δεσμός ιερός
Οι ψυχές μας.

©®Εύα Πετρόπουλου Λιανου

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «H Θέλησή μου καταπατήθηκε…»

 

  *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

       *Όταν η Ποίηση συναντά την Πολιτική και μορφοποιεί τα "Πάθη" της.

     *Όταν οι Στίχοι γαλβανίζουν την ατομική συνείδηση και λειαίνουν τη συλλογική διαμαρτυρία.

         *Όταν τα έργα των Πολιτικών Ηγετών μας (Υπάτων) γεννούν το παράπονο, που γίνεται οργή, που εκφράζεται ως διαμαρτυρία και εκδηλώνεται ως εξέγερση (ατομική και συλλογική)

       *Με αφορμή και μία καταγγελία-παράπονο (ποίημα) του ποιητή Μ. Κατσαρού          

                                  «Κατά Σαδδουκαίων» (Μιχάλης Κατσαρός)

           “Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις / κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα / φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα / σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία / ξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου –/ η θέλησή μου που καταπατήθηκε / τόσους αιώνες…

             δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα / τους υπάτους δεν άφηναν να πλησιάσω / σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα / τη θέλησή μου που την καταπατήσανε / τόσους αιώνες…

          Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι / η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος / μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου για την καινούργια μακρινή μου ανάσταση / μαζεύω”.           

               Οι πλατείες πλημμύρισαν από κόσμο οργισμένο απαιτώντας δικαιοσύνη, στη Βουλή βουλευτής εντέλλεται σε αρχηγό κόμματος (γυναίκα) να κάνει παιδιά, στην εθνική πινακοθήκη βουλευτής καταστρέφει έργα τέχνης, ο ανασχηματισμός φαίνεται να μην ενθουσίασε και πολλούς, οι πολιτικές κοκορομαχίες στην προανακριτική συνεχίζονται (μα ούτε στα ψηφισθέντα και συμφωνηθέντα  δεν μπορούν να πειθαρχήσουν;) και αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν πως το διάχυτο κλίμα αμφισβήτησης προς την κυβέρνηση θα συνεχιστεί.

               Τα δημοσκοπικά ευρήματα αποτυπώνουν μία πολιτική κινητικότητα σε κάποιους κομματικούς σχηματισμούς που ξαφνιάζει  τους εκλογολόγους, η “Πολιτική Aσυμμετρία” κυριαρχεί και τα κομματικά επιτελεία σχεδιάζουν και επανασχεδιάζουν τα επόμενα πολιτικά τους βήματα.

               Το όλο πολιτικό σκηνικό φαίνεται να βαδίζει στο πνεύμα της “σαγήνης του αλλόκοτου”,  αφού αυτό είναι που εκφράζει καλύτερα τον “πολιτικό σουρεαλισμό” των ημερών μας.

          Και αν όλα αυτά είναι το προοίμιον μιας sui generis “πολιτικής μελαγχολίας” ( κατά το «Η Μελαγχολική Δημοκρατία»), του λαού μας τότε ποιος μπορεί να βρει επιχειρήματα για να καθησυχάσει κάποιους που μόνιμα γκρινιάζουν για την ποιότητα της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας και γενικότερα για τη Δημοκρατία μας;

             Πολλοί πολίτες νιώθουν απογοητευμένοι από τους εκπροσώπους τους στη Βουλή, αν όχι προδομένοι, γιατί δεν λειτουργούν ως εντολοδόχοι του λαού και της θέλησής του, αλλά  ως πειθήνια όργανα του πολιτικού τους αρχηγού και του κομματικού συμφέροντος.

              Νιώθουν τους εκπροσώπους τους στη Βουλή απέναντί τους και όχι δίπλα τους. Νιώθουν πως σφετερίζονται την εξουσία που τους έδωσε και μιλούν για “καταπάτηση της θέλησής” τους. Ένα ποτάμι δυσαρέσκειας και πολιτικής αμηχανίας κυριαρχεί που κατατρώγει κάθε ίχνος πολιτικής ορθροφροσύνης έμεινε ακόμη σε πολλούς.

            “…η θέλησή μου που καταπατήθηκε / τόσους αιώνες…”

             Και πώς να τους καθησυχάσεις όλους αυτούς τους δύσπιστους που ζητούν άμεση δημοκρατία, όταν αυτή δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο; Πώς να τους πείσεις πως αυτοί που μάς κυβερνούν είναι το θετικό ή το αρνητικό μας φωτοαντίγραφό μας, σύμφωνα και με το λατινικό “Qualis rex, talis rex” (τέτοιο βασιλιάς, ίδιος λαός).  

                 Και πώς να τους πείσεις πως ναι μεν η αμφισβήτησή τους ενέχει στοιχεία ελευθερίας “Ubi dubium ibi libertas” (όπου αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία), αλλά και το “de omnibus dubitandum” (Να αμφιβάλεις για όλα) δεν είναι και τόσο πολιτικά υγιές.                         

            Οι ύπατοι και οι πραιτωριανοί της Εξουσίας κάπου φαντάζουν απόμακροι στον πολίτη ή και ανεπαρκείς, αφού  νιώθει πως σφετερίζονται την εξουσία του που τους την παραχώρησε. Μιλούν για αλλοίωση της Δημοκρατίας, αφού κατ' όνομα συνιστά δημοκρατία, ενώ στην ουσία λειτουργεί ως αριστοκρατία των αντιπροσώπων.

                 

           “Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις / κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα / φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα / σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία / εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου –/ η θέλησή μου που καταπατήθηκε / τόσους αιώνες…”
          Όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό παραπέμπει στον σκεπτικισμό του Ζαν Ζακ Ρουσσώ που θεωρούσε πως η μεταβίβαση της θέλησης- εξουσίας του ατόμου στους αντιπροσώπους του αλλοιώνει τη δημοκρατία. Ο Ρουσσώ πίστευε πως ο πολίτης μόνο μια φορά στα 4 χρόνια νιώθει ελεύθερος, όταν ψηφίζει.
           Δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει ο Γάλλος διανοούμενος πως 5.000.000 ψήφοι υφίστανται τέτοια επεξεργασία-ζύμωση ώστε να καταλήγουν και να μορφοποιούνται σε μία βουλή των αντιπροσώπων που χειρίζεται-σφετερίζεται τη θέληση και την εξουσία των ψηφοφόρων.

             “Από τη στιγμή που κάποιος λαός αποκτήσει αντιπροσώπους δεν είναι πλέον ελεύθερος, ούτε υπάρχει” («Κοινωνικό Συμβόλαιο», Ρουσσώ).        

                Αλήθεια μπορεί να εκχωρηθεί-μεταβιβαστεί η εξουσία και η θέληση κάποιου σε αντιπρόσωπο που θα την χειρίζεται κατά το δοκούν ο εντολοδόχος; Το ερώτημα είναι διαχρονικό και επανέρχεται συνέχεια όταν ο ψηφοφόρος αισθάνεται αποκομμένος από τις αποφάσεις του εντολοδόχου του.

                  Με όλα τα παραπάνω παραλυτικά φαινόμενα οι σκεπτικιστές της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας εμπλουτίζουν τα επιχειρήματά τους και αντιπροτείνουν την άμεση δημοκρατία, που όπου εφαρμόστηκε, έστω και σε μικρά πληθυσμιακά μεγέθη εξαντλήθηκε μάλλον στις διαδικασίες λειτουργίας της και λιγότερο παρήγαγε πολιτικές θέσεις και προγράμματα για την επίλυση των προβλημάτων.

                Μέσα σε αυτό το δυστοπικό πολιτικό κλίμα των ημερών που δεν επωάζει μόνον αρνητικά συναισθήματα ( οργή, απογοήτευση, μελαγχολία...) αλλά και κάποια άλλα με υγιή στόχευση (διαμαρτυρία, καταγγελία, κραυγή.. ), δεν λείπουν και εκείνοι που επιλέγουν είτε την πολιτική σιωπή είτε την απόσυρσή τους στον ιδιωτικό τους χώρο που άλλοτε λαμβάνει τη μορφή της πολιτικής αδιαφορίας κι άλλοτε εκδηλώνεται με την συνειδητή αποχή από τις εκλογές ως μία πράξη αμφισβήτησης της πολιτικής με τη σημερινή της μορφή.
                 Κάπως έτσι θεριεύει και ο αντισυστημισμός που τείνει-αν δεν είναι μικρής διάρκειας φαινόμενο και προϊόν πολιτικής δυσφορίας από τα συστημικά κόμματα αλλά και μία προειδοποίηση με πολλούς αποδέκτες-να προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές και ανακατατάξεις στο υπάρχον και γερασμένο-κουρασμένο κομματικό και γενικότερα πολιτικό μας σύστημα...

            Δεν λείπουν, βέβαια, κι εκείνοι που αντιδρούν διαφορετικά, που αν και Επικούρειοι δεν υιοθετούν πλήρως το "Λάθε Βιώσας" και εντρυφούν με περισσό πάθος και πνευματικό-φιλοσοφικό στοχασμό στην Πολιτική Ποίηση. Εκεί αναζητούν τους στίχους που εκφράζουν αποτελεσματικότερα την πολιτική οργή και διαμαρτυρία. Μία οργή και διαμαρτυρία που μερικές φορές παίρνει τη μορφή αυτοβιογραφικού λόγου και όχι σπάνια έκρηξης.

             Αναζητούν το στίχο διαμαρτυρία, το στίχο-σύνθημα, το στίχο κάλεσμα που δεν θα αποτυπώνει μόνον την άρνηση αποδοχής μιας "ελλειπτικής δημοκρατίας", αλλά και το βαθμό ατομικής και πολιτικής συνειδητότητας για μία ανάταξη που κάποιοι θέλουν να την βαπτίζουν  “πολιτική ανάσταση”.

               Είναι αυτοί που δεν επιλέγουν τη μοναχική πορεία, αλλά χάνονται μέσα στο πλήθος για να αφουγκραστούν  τα “πάθη” και τους “πόθους” του, την απογοήτευση αλλά και την προσδοκία τους.           

            “Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι / η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος / μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου ια την καινούργια μακρινή μου ανάσταση / μαζεύω”.               

             Όλοι, αυτοί, λοιπόν γνωρίζουν πολύ καλά πως οι λύσεις-απαντήσεις  δεν είναι πολλές απέναντι σε ένα κακοφορμισμένο σύστημα που τείνει να μολύνει και ό,τι υγιές στοιχείο έχει ακόμη απομείνει:

              “Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε / όπως αυτός ο δραπέτης / ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο / απέναντί τους” («Ο Δούλος», Μ. Κατσαρός)

            Κάπως, έτσι, λοιπόν συναντιέται η Πολιτική με την Ποίηση, ως μία συγχορδία που λειτουργεί ως αποσυμπιεστής ή και ως αποχετευτικός  αγωγός της πολιτικής μας κατάθλιψης.
            Μια Ποίηση, όμως, που σήμερα «…γιατί κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα / κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες / α σίγουρα ζούνε πιο πολύ / απ΄ όλες τις καθεστωτικές αφίσες» (Τίτος Πατρίκιος).

Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/