Κωνσταντίνος Μπασούρης " Έρως αρρήτως "

Από κάπου ψάχνει να πιαστεί
απεγνωσμένα,
τα εγνωσμένα κατέρρευσαν
εν ριπή οφθαλμού,
στη σιγή εκείνου του λεπτού,
σ' εκείνη τη ματιά,
τη φευγαλέα,
που μέσα της έκλεισε το σύμπαν
κι όλα τα υπόλοιπα
ξερόφυλλα που σκόρπισαν
σε τούτη την αλέα.

Ψάχνει από κάπου να πιαστεί,
από μια ανάσα,
ένα βλέμμα,
να περιπλανηθεί ανάμεσα γυρεύει
στ' ανεμίζοντα λυτά μαλλιά,
έναν κόσμο καινούργιο να γνωρίσει
σπιθαμή προς σπιθαμή.

Ψάχνει από κάπου να πιαστεί,
απ' το ελάχιστο,
που ευθύς θα γινόταν μείζον -
μέγιστο -
ένα νεύμα αμυδρό,
από μια λέξη
κι ας ήταν ψέμα,
στο δίχως όνομα
ένα όνομα να δώσει,
καθώς αγγίζει την πληγή από το βέλος
ενός μικρού φτερωτού θεού
που έφυγε αρρήτως.

Κωνσταντίνος Μπασούρης 

H φωτογραφία είναι από https://www.lifo.gr/