-Θα με περιμένεις ;ρώτησε το τραγούδι .
-Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς . Τις ώρες μου στριμώχνοντας σ’ ένα γραφείο ,
60 επί 30 όλο κι όλο ,
κάθε σκέψη μου στην άκρη φτάνοντας πιέζει για το παρακάτω,
σαν τη συνέχεια μιας ταινίας που περιμένεις με αγωνία , μόνο που πάλι παίζει επαναλήψεις .
Το τραγούδι μπλέχτηκε στα στοιβαγμένα βιβλία και τα χαρτιά
και στις δυο πέτρες της θάλασσας , ξεχασμένης αρμύρας ενθύμια , να το κοιτάζουν να πέφτει και να σηκώνεται .
-Θα με περιμένεις ;Εσύ με γέννησες για να γίνω σταγόνα βροχής , αχτίδα ήλιου.
-Φύγε και λιτάνευσε για μένα
μεσιτεύονταςπαράκληση « ως εν ουρανώ και επί της γης»
το θαύμα να γίνει
κι η άκρη του γραφείου ,που άνυδρη ξεραίνεται,
σοδειά να γεμίσει τις άδειες ζωές .
Σοφία Βασιλειάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου