Η σιγανή φωνή της μνήμης
μοιάζει με φυσαλίδα που σκάει.
Το πιο πικρό γέλιο της λήθης
κρεμάστηκε στα βλέφαρα
μ΄έχει σκεπάσει με τα πιο
αδύνατα που λιώνουν
και διαλύονται εύκολα
σε σκόνη φτερά
και είμαι αυτός που ξέρει
πως άδικα παλεύει
όταν στου καθρέφτη
την αντανάκλαση κοιτάζει
τα μάταια,
είμαι ο κάποιος, είμαι ο αντίλαλος
της λήθης γιατί δεν πάλεψα
να σε κερδίσω,
χρόνος ανύπαρκτος είπαν τα ρολόγια
και σιώπησαν εκεί που η νύχτα σκούζει
κι αφουγκράζεται περάσματα,
μόνο αερικά σαλεύουν και φαντάσματα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου