Φωτογραφία : Σοφία Δ. Νινιού
Ψηλόλιγνο, αγέρωχο και λαβωμένο,
στο κάδρο της ψυχής μου ιερό, θλιμμένο.
Οι ρίζες σου στον Άδη και στου αποχωρισμού τον πόνο,
με κορυφή στον ουρανό και στου Θεού το θρόνο.
Θάνατος και Ανάσταση μοιάζουν για σένα ένα·
οι πόθοι οι ανεκπλήρωτοι, οδός για θεία γέννα.
Είσαι της θλίψης το δενδρί και της ζωής της νέας.
Η δάφνη και η ιερή ελιά στολίζουνε τις νίκες
κι ο πλάτανος ο ευσκιόφυλλος γλυκοδροσίζει νύχτες.
Μα σαν εσένανε θωρώ, ψηλόλιγνο και ταπεινό,
τόσο περήφανα στητό, αλλά και συλλημένο,
Δάκρυ ψυχής, μάνας ευχή,
Άγιο Κυπαρίσσι μου, χιλιοτραγουδισμένο,
του ανέμου σύντροφος στενός σε αίμα ποτισμένο,
τον ψίθυρό σου δέχομαι καθώς βαριανασαίνω·
«Τον δρόμο μην ξεχνάς, να έχεις ευλογημένο!»
Χριστίνα Νινιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου