ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΗΤΤΑ " ΝΕΜΕΑ!"

Πόλη μου πολυθρύλητη στα πέρατα του κόσμου, Νεμέα νύμφη του νερού, του Ασωπού η κόρη, στα χώματά σου τα ιερά, αντίκρισα το φως μου! Τρανή Φλιούντα ξακουστή, του Αη Γιώργη πόλη, με τον πετρόκτιστο ναό, βυζαντινό μνημείο να στέκει στο κατώφλι σου, σε ζηλευτό σημείο! Στου Πολυφέγγους τα γκρεμνά κρέμετ' η Παναγιά σου και σε κοιτάει με στοργή, απ' την καρδιά του βράχου! Φλίας, ο γιος του Διόνυσου ήταν ο ιδρυτής σου, το δράμα το σατιρικό γεννήθηκε στη γη σου! Στους λόφους σου ιερουργούν ορθοί οι Αη Λιάδες και ευλογούν με θυμιατά τις εύφορες κοιλάδες! Εδώ Τιτάνων γέννημα τ' ανίκητο λιοντάρι, του Όρθρου και της Χίμαιρας, της Ηρας το καμάρι, τον πανικό στο διάβα του και την τρομάρα σπέρνει! Ο Ηρακλής το κυνηγά κι απ' το λαιμό το πιάνει το πνίγει με τα χέρια του, τη λεοντή του βγάνει. Τα δάχτυλά του μάτωσαν απ' την σφοδρή την πάλη! Κι ως τρέχει αίμα θεϊκό και βάφει τα σταφύλια, χρώμα γεννιέται ρουμπινί, της οικουμένης ζήλια, το αγιωργίτικο κρασί, μέθη, σαγήνης χάδι ανάσταση αισθήσεων και θάνατος του Άδη! -Ο λέων κείτονταν νεκρός στο δοξασμένο χώμα κι αρπάξαν τότε οι θεοί στον ουρανό το σώμα, μ' άστρα χρυσά το κέντησαν και με το που βραδιάσει να λάμπει στο στερέωμα να το τηράει η πλάση και τον ημίθεο ποτέ κανείς να μην ξεχάσει!- Επτά 'πί Θήβας στάθηκαν εδώ να ξαποστάσουν. Τροφό του γιου του βασιλιά Λυκούργου συναντάνε. Ζητούν να πιουν τα άλογα κι αυτοί να ξεδιψάσουν. Κι η Υψιπύλη η Λημνιά ξεχνά χρησμό Πυθίας: του βασιλέα το παιδί, προτού να περπατήσει απαγορεύετ' αυστηρά τη γης να την πατήσει. Σε λίκν' απ' αγριοσέλινα το βρέφος το αφήνει και την πηγή Αδράστεια στους ξένους πάει και δείχνει. Κι ως να γυρίσει πάλι εκεί που το 'χε αφημένο, βρίσκει το νήπιο νεκρό και φιδοδαγκωμένο. Κι ευθύς ο Αμφιάραος, το όνομα τ' αλλάζει Τον ονομάζει Αρχέμορο, το βλέπει και τρομάζει. Γιατ' ήταν οιωνός κακός, του όλεθρου σημάδι. Θεσπίζει για τη μνήμη του τους Νέμεους αγώνες και ο Οφέλτης ζωντανός θα μείνει στους αιώνες. Με τις πλαγιές τις λιόφυτες, τις ασημοντυμένες πατρίδα μου βασίλισσα του μύθου και του οίνου, με τα βουνά και τις κορφές τις πευκοφυτεμένες. Στους αμπελώνες σου κυλά νέκταρ του παραδείσου! Τι κι αν Νεμέα πάει να πει νομή και βοσκοτόπι, εδώ 'ναι που μεγαλουργούν κάθε λογής ανθρώποι. Αγρότες, επιστήμονες, τεχνίτες, κτηματίες τηρούν με φλόγα στην καρδιά άσβεστες τις εστίες. Οινοποιοί που κουβαλούν μες στην ψυχή τον ήλιο, τη φήμη σου διέδωσαν σε όλη την υφήλιο! Κάθε σου τόπος και χωριό, θαμμένη ιστορία, Αρχαιολόγων έρωτας, του Μίλερ η λατρεία! Λιόντι, Πετρί και Γαλατάς, το Κούτσι με τ' Αηδόνια ολόγυρά σου στέκονται σαν ανθισμένα κλώνια! Μες στα πλατάνια τα ψηλά και στα ξανθά τα στάχυα, στων Αηδονιών τη ρεματιά με τα τρεχούμενα νερά, με τάφους μυκηναϊκούς σε λαξευμένα βράχια -μπροστά στη ρίζα της πλαγιάς-νεκροταφείο στέκει! Της ιστορίας ο γραφιάς, εγκώμιο σου πλέκει! Ναός του Νέμειου Διός στην πόλη την αρχαία, πιο δίπλ' Αρχαίες Κλεωνές, με τη θεσπέσια θέα! Στο θαυμαστό το στάδιο, ξυπόλητη βαδίζω, ονόματα των νικητών στις πέτρες ψηλαφίζω. Την Τσούγκιζα και τους Ληνούς κάθομαι κι αγναντεύω Γελάω σα μικρό παιδί, μεθάω και χορεύω! Μύθοι και θρύλοι ζωντανοί, σταφίδες με αλώνια ανάμεσα σε κίονες αντέξανε στα χρόνια! Στα Δερβενάκια σαν περνώ σκύβω και γονατίζω, στον Άη Σώστη περπατώ, στο χάνι του Ανέστη Φωνή του γέρου του Μοριά, ακούω και δακρύζω. "Πελοποννήσου ομφαλέ", της Κορινθίας κλέος στα σωθικά του σε βαστά εκείνος που μισεύει! Σ' αυτόν τον τόπο τον τρανό κανείς δεν περισσεύει! Πάμε αδέλφια μιά γροθιά όλοι να ενωθούμε, να τον σηκώσουμε ψηλά, όλοι μαζί μπορούμε! ® Κατερίνα Πήττα

Η φωτογραφία είναι από https://www.protothema.gr/