Γιατί δε ζουν οι ποιητές;
γιατί τους κλέβει ο χρόνος
σε ένα παιχνίδι άνισο
που είναι από πριν στημένο;
Δώρο τους δίνει η ζωή
ένα σακούλι λέξεις
Κι έρχεται η φρικτή στιγμή
η ικμάδα τους να λείψει.
Σα να πληρώνουν οφειλή
για όσα έχουν γράψει..
Γιατί δε ζουν οι ποιητές
ποια μοίρα τους θυμώνει;
κι έχουν στα βάθη της ψυχής
πληγές να επουλώσουν.
Μοναχικοί από μικροί
και μόνοι από επιλογή
βαδίζουν δίπλα στη ρωγμή
παλεύουν να μιλήσουν.
Και οι πληγές τους δίνουν ζωή
-σα μάνες τους φροντίζουν-
Μα όταν φανεί ιδεώδης στιγμή
με ειρωνεία βλέπουν το χτες,
αμέτοχοι σαν θεατές
κοιτούν την τέχνη τους με οίκτο.
Γιατί δε ζουν οι ποιητές;
δεν καρτερούν τη δόξα;
και χάνονται τόσο νωρίς
πριν το αποφασίσουν.
Αν το κατέχει αυτό κανείς
ας μας το πει αυτοστιγμής
οι απορίες να σβήνουν.
Γιατί δε ζουν οι ποιητές;
τα ποιήματα για να μείνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου