ΕΛΕΝΗ ΚΑΚΟΥΡΗ ΚΙΟΥΠΗ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Christian Schloe art

i.  Ήλιε μου ταξιδευτή

αλτάνα μου ανθισμένη τ'αυτί μου στον Απόλλωνα το χέρι του Ηφαίστου. Κάτοπτρο ορίζει τη ζωή στις φλόγες πλέει η βάτος δυνάμεις κινούν τα νήματα μπρος στην αυγή του κόσμου έξω από κάθε λογική μέσα σε κάθε σκέψη ύπνο φέρνει στα μέλη της ο βαθύς ο πόθος πείνα διπλή μεσ' στη χλιδή και άγρια καταιγίδα. Ελένη Κακούρη - Κιούπη

ii.

Δεμένη και η πόλη μου με περιγελάει ο χρόνος μακρύς μα σύντομος στη ροή του παίρνει μαζί του στιγμές λαμπυρίζουσες που μας έχουν ντύσει ζεστά με το φώς τους. Φυλάω ελπίδες για νέες εκδοχές Φωτός που θα στάξουν μέλι στην ψυχή νοιώθω κραδασμούς στις βεβαιότητες και κλυδωνίζομαι στις αμφιβολίες κρυφοκοιτάω από τις ρωγμές το μέλλον φροντίζω τραύματα και βάζω μουσική στά ναυάγια ήταν κάποτε ταξίδια κι αυτά. Μυστικές φωνές με γαληνεύουν και ψιθυρίζω αγιασμένες σιωπές για όλους τους πόνους των ανθρώπων. Πόσα να πούνε και οι λέξεις Δεν λέγονται όλα... Ελένη Κακούρη - Κιούπη

iii.

Είδα έναν Άντρα να βαστά όλη τη γη στα χέρια να ενώνει πέντε θάλασσες και δυό γκρεμούς να χτίζει να ρίχνει άμμο στις πληγές να σταματάει το αίμα. Όταν βουτάει στη θάλασσα τα πλοία κάνουν άκρη όπου πατάει σε έρημο κρύο νερό αναβλύζει και τα βουνά τα αχώριστα μπορεί και ξεχωρίζει Σηκώνει τα μάτια του στο φώς κι ανάβουνε οι φάροι αδειάζει πέντε θάλασσες σβήνει σαράντα ήλιους σαν πιάσει το ψαλτήρι του Μεγαλυνάρια λέει.

iv .

Ζυγίζω, το πολύ της ζωής και το λίγο της ζήσης, αζύγιστο, αμέτρητο και δανεικό, μέχρι θανάτου μαζεμένο, από κομμάτια. Ξοδεύτηκε, όλο στη ζωή κι ας φτάνει μόνο ένα κομμάτι λινάτσας. Πέρασε η νεότητα, κανίβαλος οργισμένος, ποδοπάταγε και μάσαγε ότι έβρισκε, στο πέρασμά της. Μου έφαγε, όλο το παρθένο μαύρο μου και όλο το ολόλευκο λευκό μου. Και έμεινε, μια ντελικάτη, λευκή δαντέλα, σαν φως καλοκαιρινής νύχτας. Κάνω βήματα πίσω, μήπως σώσω, μήπως κατορθώσω το ακατόρθωτο. Δεν ξέρω, από φόβο η από σεμνότητα; Όλο ψάχνω την αλήθεια, κοιτάζω κατάματα, σπάω το τσόφλι να βρω τον πυρήνα και όλο αυτό που με ξεπερνάει, εξακολουθεί. Πάντα, κάτι μένει μυστήριο, στο απόλυτο Φώς! Εδώ λοιπόν! Εδώ θα μείνω! Στο δερβίσικο χορό μου και στη σιωπή μου, στο λιωμένο χρυσό μου! Εδώ θα μείνω! Λεκέδες ψυχής να καθαρίζω και να μαντάρω ετερόκλητα και αντίθετα. Εδώ θα μείνω να διοικώ φουρτούνες των βυθών και να στεγνώνω στα βότσαλα του λιμανιού μου. Εδώ θα μείνω! Αψήφισα του κόσμου, τα στημένα παιχνίδια, τις νάρκες, τις ενέδρες και τους πάγκους με τα μεταξωτά, που στήθηκαν στο δρόμο μου. Τα προσπέρασα γενναία. Ένα πεύκο, γερτό, μοναχικό, είμαι. Ένα ανθρωπάκι του Γαΐτη. Εδώ θα μείνω! Μιά ήμερη εστία φωτιάς, κοντά σου θα μείνω, να καίω το χώμα σου. Θα πετάω στο χάος σου με βουβές κραυγές. Με 'μερώνει η γλυκειά μουσική που ακούγεται. Θα αλητεύω όλη μέρα στο γέλιο σου και στο παιχνίδι και κάθε βράδυ, πρόβες θα κάνω, σε μίνιμαλ σκηνοθεσία, για ένα μέλλον εμπρηστικό!! Ελένη Κακούρη - Κιούπη

Από τη συλλογή μου Ιστορίες και παραμύθια του Καλαμιά μου!