Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη : αρμενόπετρα
Εκδόσεις : Μανδραγόρας
Χρονολογία Έκδοσης : Απρίλιος 2021
Σειρά : ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Αριθμός σελίδων : 80
Διαστάσεις : 24x17
Αριθμός σελίδων : 80
Διαστάσεις : 24x17
ISBN : 13 9789605921286
Επιμέλεια : ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑ-ΓΡΙΒΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ (ΤΖΕΛΑ) &ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
Α)Από πρώτη ενότητα με τίτλο "Ανισότερη Λιβελούλα"
Λέξη
Πρώτα το φονεύει.
Κι έπειτα στέκεται, κατακόρυφα,
κάτω από το φως του.
Σημείο είναι, σύμβολο
μια αναπαράσταση ενός πράγματος,
εν απουσία του.
Οι λέξεις καίγονται
Οι λέξεις καίγονται,
μες στο μυαλό
σαν μένουν μόνες.
Καίγονται
και δίνουνε τη θέση τους
σε άλλες λέξεις.
Λέξεις που δεν καίγονται
Είναι λέξεις που δεν καίγονται.
Γιατί εκείνο το μυαλό
αρνείται να τις κάψει.
Μα κι εκείνες
αρνούνται την πυρά.
Λέξεις που ξέρουν να γλιστρούν,
μες στο μυαλό με τέχνη.
Άκαφτες λέξεις.
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο εξατμίζονται.
Γίνονται δέντρα και κάθεσαι στον ίσκιο τους.
Γίνονται πουλιά και κάθονται στον ώμο σου.
Ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά,
στην όχθη του ποταμού Γιαμούνα,
στο επίπεδο του κήπου που βρίσκεται η
Μαχάλ ή ίσως ως τη Ροζ Πύλη του Τζαϊπούρ.
Κι επιστρέφουν καραμέλα που λειώνει αργά στο στόμα,
σαν τότε, που απρόσμενα μου έφερες
εκείνο ακριβώς το βραχιολάκι. Θα είχες δει, που
το κοίταζα⸱ εκεί στο υπόγειο μαγαζάκι,
δίπλα στον Πύργο του Γαλατά.
Β)Από δεύτερη ενότητα με τίτλο "Τ’ αχτένιστα ποιήματα"
Στα δέντρα του κήπου μου τα δημοσίευσα
Άνοιξα τα μπαούλα,
πήρα τα κίτρινα χαρτιά,
τα κρέμασα στα
κλαδιά των δέντρων.
Στα δέντρα του κήπου τα δημοσίευσα.
Κάθε μάτι
βλαστού κι ένα βλέμμα.
Διαβάστηκαν σε μια γλώσσα τόσο ακριβή,
σ' ένα μερικό στιγμιότυπο, που κάποιος
γλιστράει απαλά στη ζωή κάποιου άλλου.
Εκεί, πάνω στα δέντρα του κήπου, όλη
η μάζα του αισθήματος. Κρέμασα
και το τελευταίο, ύλη αιμορραγούσα
και κόκκινη. Έφθασε το χιόνι,
αιφνιδιαστικά, στη σελίδα σαράντα εφτά.
Έπειτα τεντώθηκαν γλυκά,
σε ελεύθερη πτώση,
στο χώμα.
Υφαντό
Στον ίδιο αργαλειό,
χωρίς ν’ αλλάξει υφάδι και στημόνι
συνεχίζει. Στο ίδιο υφαντό.
Ράβε –ξήλωνε.
Υφαίνει. Ξανά από την αρχή
χωρίς επιείκεια.
Λευκή σελίδα
Δεν θέλω να είμαι το μολύβι σου.
Σου δίνω το κορμί μου
λευκή σελίδα,
να σβήνεις και να γράφεις,
τα πιο ωραία, τα μικρά σου.
Εκείνο το κατακόκκινο φιλί
Και τώρα συλλογίζεται, που τόσο καιρό νόμιζε
πως ήταν μόνο εκείνο το λευκό φόρεμα:
εκείνο που φόρεσε, ανέβηκε το λόφο,
ατένισε πέρα μακριά τα κοράκια του Πόε,
τα ματαιωμένα άλμπατρος του Μπωντλαίρ,
τη Φοινικιά του Παλαμά, το ακατοίκητο σπίτι
που έφτιαξε για εκείνη ο Παυλόπουλος˙ ένοιωσε
το ολάξαφνο πουλί του Καρούζου να φτερουγίζει γύρω˙
αντίκρυσε την κόμη της και τον Τριστάν Κορπιέρ,
να κυνηγά να τη χτενίσει, (μ)πλεγμένο στο μοιραίο
παιχνίδι με το άπιαστο˙ περπάτησε στο έρμο χωράφι,
εκεί στη Σαλαμίνα, είδε βέβαιο το Σικελιανό
να πηγαίνει να τη συναντήσει. Μα κι εκείνη
ζητά χωρίς σκοπό να πλανηθεί,
τα ίχνη της να μην ακολουθεί κανείς,
στον εαυτό της να προστρέξει. Κουράστηκε˙
δε λέει, φταίει, τους ποιητές αρπάζει ξαφνικά
και δίνει εκείνο το κατακόκκινο φιλί.
Γ)Από τρίτη ενότητα με τίτλο "Αρμενόπετρα"
V. Έτσι καθώς ξεπλέκει τα μαλλιά
Έτσι καθώς ξεπλέκει τα μαλλιά
και λύνονται οι κόμποι,
οι δεμένοι από τα χρόνια
στο ασημί της θάλασσας με
τους αστερίες της και τους μικρούς ναυτίλους,
με μιαν ευαισθησία επώδυνα οξυμένη
σκύβει και καθρεπτίζεται
VII. Βρες ένα τέχνασμα
Επιμέλεια : ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑ-ΓΡΙΒΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ (ΤΖΕΛΑ) &ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
Ποιήματα από τη συλλογή Αρμενόπετρα
Α)Από πρώτη ενότητα με τίτλο "Ανισότερη Λιβελούλα"
Λέξη
Πρώτα το φονεύει.
Κι έπειτα στέκεται, κατακόρυφα,
κάτω από το φως του.
Σημείο είναι, σύμβολο
μια αναπαράσταση ενός πράγματος,
εν απουσία του.
Οι λέξεις καίγονται
Οι λέξεις καίγονται,
μες στο μυαλό
σαν μένουν μόνες.
Καίγονται
και δίνουνε τη θέση τους
σε άλλες λέξεις.
Λέξεις που δεν καίγονται
Είναι λέξεις που δεν καίγονται.
Γιατί εκείνο το μυαλό
αρνείται να τις κάψει.
Μα κι εκείνες
αρνούνται την πυρά.
Λέξεις που ξέρουν να γλιστρούν,
μες στο μυαλό με τέχνη.
Άκαφτες λέξεις.
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο εξατμίζονται.
Γίνονται δέντρα και κάθεσαι στον ίσκιο τους.
Γίνονται πουλιά και κάθονται στον ώμο σου.
Ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά,
στην όχθη του ποταμού Γιαμούνα,
στο επίπεδο του κήπου που βρίσκεται η
Μαχάλ ή ίσως ως τη Ροζ Πύλη του Τζαϊπούρ.
Κι επιστρέφουν καραμέλα που λειώνει αργά στο στόμα,
σαν τότε, που απρόσμενα μου έφερες
εκείνο ακριβώς το βραχιολάκι. Θα είχες δει, που
το κοίταζα⸱ εκεί στο υπόγειο μαγαζάκι,
δίπλα στον Πύργο του Γαλατά.
Β)Από δεύτερη ενότητα με τίτλο "Τ’ αχτένιστα ποιήματα"
Στα δέντρα του κήπου μου τα δημοσίευσα
Άνοιξα τα μπαούλα,
πήρα τα κίτρινα χαρτιά,
τα κρέμασα στα
κλαδιά των δέντρων.
Στα δέντρα του κήπου τα δημοσίευσα.
Κάθε μάτι
βλαστού κι ένα βλέμμα.
Διαβάστηκαν σε μια γλώσσα τόσο ακριβή,
σ' ένα μερικό στιγμιότυπο, που κάποιος
γλιστράει απαλά στη ζωή κάποιου άλλου.
Εκεί, πάνω στα δέντρα του κήπου, όλη
η μάζα του αισθήματος. Κρέμασα
και το τελευταίο, ύλη αιμορραγούσα
και κόκκινη. Έφθασε το χιόνι,
αιφνιδιαστικά, στη σελίδα σαράντα εφτά.
Έπειτα τεντώθηκαν γλυκά,
σε ελεύθερη πτώση,
στο χώμα.
Υφαντό
Στον ίδιο αργαλειό,
χωρίς ν’ αλλάξει υφάδι και στημόνι
συνεχίζει. Στο ίδιο υφαντό.
Ράβε –ξήλωνε.
Υφαίνει. Ξανά από την αρχή
χωρίς επιείκεια.
Λευκή σελίδα
Δεν θέλω να είμαι το μολύβι σου.
Σου δίνω το κορμί μου
λευκή σελίδα,
να σβήνεις και να γράφεις,
τα πιο ωραία, τα μικρά σου.
Εκείνο το κατακόκκινο φιλί
Και τώρα συλλογίζεται, που τόσο καιρό νόμιζε
πως ήταν μόνο εκείνο το λευκό φόρεμα:
εκείνο που φόρεσε, ανέβηκε το λόφο,
ατένισε πέρα μακριά τα κοράκια του Πόε,
τα ματαιωμένα άλμπατρος του Μπωντλαίρ,
τη Φοινικιά του Παλαμά, το ακατοίκητο σπίτι
που έφτιαξε για εκείνη ο Παυλόπουλος˙ ένοιωσε
το ολάξαφνο πουλί του Καρούζου να φτερουγίζει γύρω˙
αντίκρυσε την κόμη της και τον Τριστάν Κορπιέρ,
να κυνηγά να τη χτενίσει, (μ)πλεγμένο στο μοιραίο
παιχνίδι με το άπιαστο˙ περπάτησε στο έρμο χωράφι,
εκεί στη Σαλαμίνα, είδε βέβαιο το Σικελιανό
να πηγαίνει να τη συναντήσει. Μα κι εκείνη
ζητά χωρίς σκοπό να πλανηθεί,
τα ίχνη της να μην ακολουθεί κανείς,
στον εαυτό της να προστρέξει. Κουράστηκε˙
δε λέει, φταίει, τους ποιητές αρπάζει ξαφνικά
και δίνει εκείνο το κατακόκκινο φιλί.
Γ)Από τρίτη ενότητα με τίτλο "Αρμενόπετρα"
V. Έτσι καθώς ξεπλέκει τα μαλλιά
Έτσι καθώς ξεπλέκει τα μαλλιά
και λύνονται οι κόμποι,
οι δεμένοι από τα χρόνια
στο ασημί της θάλασσας με
τους αστερίες της και τους μικρούς ναυτίλους,
με μιαν ευαισθησία επώδυνα οξυμένη
σκύβει και καθρεπτίζεται
VII. Βρες ένα τέχνασμα
Βρες ένα τέχνασμα,
τα μάγια της αφήγησης να σπάσουν.
Προσεχτικά παρατήρησε
τη διαδικασία της γραφής.
Το σώμα κράτησε σημειώσεις.
Γραφή κι ανάγνωση
ακραίες πράξεις, συνεργατικές.
Βρες ένα τέχνασμα.
Τα μάγια της αφήγησης να σπάσουν.
Στο κύμα, άτεχνα καθρεφτίστηκε.
Σκληρός ο Ιούλης.
Βάσανο.
Η Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη γεννήθηκε στο Βαχό Βιάννου και κατοικεί στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχει κάνει πτυχιακές σπουδές Τεχνολογίας Γεωπονίας, στις Παιδαγωγικές επιστήμες και στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη Δημιουργική γραφή. Υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως καθηγήτρια Τεχνολογίας. Ποιητικά και πεζά έργα της έχουν βραβευθεί από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύοντας ποιητικό και πεζό λόγο
Βιβλία:
· Αρμενόπετρα, εκδ. «Μανδραγόρας», Ποίηση, Αθήνα , 2021
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:
· «Ανθολογία Συμποσίου Ποίησης", εκδ. Πανεπιστημίου Πατρών 2005. Ποιητική ανθολογία
· «Καθηγητών ανάλεκτα», έκδοση Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου Κρήτης, 2010",
· Παγκρήτιος Διαγωνισμός Λογοτεχνίας 1994" Βραβευμένα έργα, εκδ. Δήμος Αγίου Νικολάου Κρήτης, 1995.
· "Ανθολογία κρητικής ποίησης 1950-2007", Συμπόσιο ποίησης, επιμ. Σ. Λ. Σκαρτσής, Ταξιδευτής, 2007.
· "127 φωνές ψυχής" εκδόσεις σύλλογος ομάδα πρωτοβουλίας, 2013.
· ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ. Κείμενα μεταπτυχιακών φοιτητών του προγράμματος ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, εκδ. κεδρος, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου