(σενάριο χωρίς τίτλο)
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι όπως κάθε γραφιάς που σέβεται τον εαυτό του, είπα να σχεδιάσω ένα σενάριο πιστό στο πνεύμα της γιορτής, μπας και βρεθεί κάποιος ευγενής παραγωγός ή φιλόδοξος σκηνοθέτης να το αναλάβει και καταφέρω να βρεθώ κάποτε στο Χόλυγουντ. Εδώ πήγαν εκεί καν και καν ατάλαντοι, γιατί να μη δοκιμάσω κι εγώ που έχω και κάποιο ταλέντο στο γράψιμο, όπως μου λένε φίλοι και συγγενείς. Για το story δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, μάλλον ευκολάκι ήταν για την πλούσια φαντασία μου. Το περιγράφω, πολύ συνοπτικά όμως για να μην κλέψουν την ιδέα μου, διότι με το διαδίκτυο και την Α.Ι. (άϊ στο δαίμονα κι ακόμα παρά πέρα), όποιος φυλάει τα ρούχα του μπορεί να γλιτώσει μερικά. Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Μια νόστιμη επαρχιωτοπούλα, ας την πούμε Τζούλι, ζει σε κάποια ξεχασμένη κωμόπολη, κατά προτίμηση στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, στο Αϊντάχο, τη Σάουθ ή τη Νορθ Ντακότα, το Γουαϊόμινγκ, το Μιζούρι, έστω στο Γουισκόνσιν βρε αδερφέ, δεν θα τα χαλάσουμε για τον τόπο· όπου αγαπάει ο παραγωγός. Η κοπέλα μας, λοιπόν, έχει μια μικρή επιχείρηση, μια πανσιόν, ένα ντελικατέσεν, μια σοκολατερί, μια πατισερί, μια κρεπερί, κάτι τέτοιο τέλος πάντων κι ετοιμάζεται για τα Χριστούγεννα τηρώντας πιστά κι απαράλλακτα όλα τα πατροπαράδοτα της πόλης, όποια και αν είναι αυτά. Ώσπου εμφανίζεται ο γόης των ονείρων της, ας τον πούμε Ρόμαν, ο τέλειος άνδρας, ο πρίγκιπας του παραμυθιού που φανταζόταν από κοπελούδα, νέος μεν αλλά σοβαρός και φτιαγμένος οικονομικά, με θεληματικό πηγούνι οπωσδήποτε και με αστραφτερή οδοντοστοιχία, λευκός (εννοείται αυτό, αλλά το γράφω μη τυχόν πέσω σε κανέναν προχώ σκηνοθέτη), ψηφίζει Τραμπ (αλλά δεν το λέμε, για να μη χάσουμε τους αριστερούς θεατές).
Κι ενώ η Τζούλι νομίζει πως βρήκε επιτέλους το μεγάλο έρωτα, ανακαλύπτει πως ο Ρόμαν είναι ένας αδίστακτος τεχνοκράτης που έχει έρθει να προωθήσει κάποια φαραωνική επένδυση ώστε να ξεβλαχέψει τη μικρή κωμόπολη, όπως θα έλεγε ένας δικός μας αυτοδημιούργητος αεριτζής· ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Η τοπική κοινωνία αναστατώνεται. Η Τζούλι σχεδόν πέφτει σε κατάθλιψη διαπιστώνοντας πως για άλλη μια χρονιά θα μείνει ανέραστη ή ακόμα χειρότερα πως θα αναγκαστεί να ενδώσει στο πιεστικό ενδιαφέρον κάποιου εντόπιου ξυλέμπορου.
Αλλά… το Πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Με τη μορφή κάποιας καλής θείας ή γιαγιάς ή φίλης ή κάποιας τέλος πάντων που αγαπά την Τζούλι και θέλει να την δει ευτυχισμένη, βρίσκει τον τρόπο να μεταλλάξει τον Ρόμαν, ο οποίος τελικά πείθεται πως η άδολη αγάπη της Τζούλι είναι πιο σημαντική από την οικονομική επένδυση που έχει κατά νου. Κι επειδή το παντοδύναμο Πνεύμα διακατέχεται από το “American Dream” και δεν λέει όχι στο χρήμα, με κάποιο μαγικό τρόπο, που δεν θα αποκαλύψω για να μην προδώσω το εύρημα και το τέλος της ταινίας, καταφέρνει να τα συνδυάσει και τα δύο, και τον έρωτα και την αναπτυξιακή επένδυση, χωρίς να καταστρέψει την αυθεντικότητα του τόπου. Όμορφος κόσμος, παραμυθένιος, να μη σου φτάνουν δυο πακέτα χαρτομάντιλα, όταν βγει στις οθόνες.
Επιστράτευσα όλα τα κλισέ φυσικά: Santa, Rudolph, έλκηθρο, τζίνι, σπίτια ολόφωτα από λαμπάκια, έλατα καταστόλιστα, πρασινοκόκκινες κάλτσες, κάλαντα, μαγικά γκι και ου, candies, μπισκότα, σοκολάτες, ζεστό κόκκινο κρασί, το αηδιαστικό αυγοζούμι eggnog, καλοψημένη γαλοπούλα και φυσικά άφθονο χιόνι ένα γύρω. Και ήμουν ανοιχτός σε ό,τι άλλο σκεφτεί η παραγωγή, ο σκηνοθέτης ή όποιος έτερος αρμόδιος.
Ήταν όλα έτοιμα και ετοιμαζόμουν να υπογράψω το συμφωνητικό (μιλάμε για εξαψήφιο νούμερο, όχι πενταροδεκάρες), όταν προέκυψε ένα μεγάλο κι ανυπέρβλητο πρόβλημα. Δεν μπόρεσα να βρω τίτλο για το φιλμ. O παραγωγός, και κυρίως η κρυφή του ερωμένη που θα πρωταγωνιστούσε, ήταν ανένδοτοι: αν δεν βρεθεί ένας πρωτότυπος τίτλος, δεν προχωράμε! Μιλάμε για καταστροφή. Τόσος πνευματικός κόπος μένει στα αζήτητα, επειδή ό,τι περιέχει τη λέξη Christmas έχει ήδη καεί: Christmas day, Christmas night, Christmas time, Christmas magic, Christmas spirit, Christmas forever, Christmas carol, White Christmas, Blue Christmas, Black Christmas, μπορντοροδόκκινα Christmas, Christmas in Montana, in Vermont, in Connecticut, Christmas εδώ, Christmas εκεί, Christmas παντού, κάπου έλεος! Μια ταινιούλα είπα να κάνω, μπας και δω άσπρη μέρα από το γράψιμο. Μια ζωή γραφιάς και φράγκα δεν είδα στην τσέπη μου.
Ούτε στο Πνεύμα των Χριστουγέννων ελπίζω, αυτό μόνο στις ταινίες εμφανίζεται. Τελευταία μου ελπίδα είστε εσείς αγαπητοί φίλοι αναγνώστες. Ρίξτε καμιά πρωτότυπη ιδέα. Όπως και νάχει:
Kαλά Χριστούγεννα κι άλλο κακό να μη μας βρει.
Θ. Μπελίτσος, 16.12.2025.
https://belitsosquarks.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου