Λευκό κερί η μνήμη, σιγοκαίει στις ώρες τις διάφανες, υφαίνει δίχτυα γερά, συγκρατεί τ' αθάνατα και τα δυνατά. Αυτά που αγκαλιάζουν το όνειρο και κωπηλατούν πέρα από τη λήθη, που ορθώνονται και διεκδικούν, γίνονται ρίζες και δεσμοί παντοτινοί. Μνήμη, άβυσσος ιερή που μας πλάθει και μας ενώνει με το χώμα το προγονικό, που κυλά στο φως το παντοτινό και στις φλέβες του θανάτου. Μνήμη της θύελλας του ωκεανού εντός μας , των ακροδάχτυλων που αγγίζουν τον πόνο των αγαλμάτων, των λυγμών και των απύθμενων βλεμμάτων. Μνήμη που γίνεται ένα με τον αγέρα και τη θάλασσα, τα όνειρα τα γρανιτένια, τα πουλιά τα ελεύθερα, τα καράβια που μας παίρνουν μακριά. Μνήμη που ατσαλώνει το βλέμμα και στερεώνει τα βήματά μας, ανάβει όλα τα κεριά μέσα μας και φωτίζει τα άδυτά μας.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου