ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΚΟΣ "Τα φιλντισένια καραβάκια"

Με τα φιλντισένια σου καραβάκια
έλα και φώναξε με
ν’ ακουστεί ξανά η φωνή σου
πάνω στην βομβαρδισμένη σιωπή του βυθού μου
και το σκοτεινό αφρισμένο μου κύμα
Ανάμεσα στους κάβους και τα κοντέινερ θα με δεις
να ξοδεύω το χρόνο της πολιορκίας μου
αρχειοθετώντας ταξίδια και ναυάγια
που καταφθάνουν καθημερινά απ' όλον τον κόσμο
μέσα σε μαύρες νάιλον σακούλες
στο υπόστεγο με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις
εκεί που πίνω τους πικρούς καφέδες με μανία
φτιάχνοντας ολοένα και νέους χάρτες
με προορισμούς και σταθμούς
μιας ύστερης ματαιότητας λες
Ίσως και πιο παράμερα
στης τελευταίας αποβάθρας τα τραπεζάκια
θα μες βρεις να ταΐζω τα θαλασσοπούλια
με τον συνταξιούχο φαροφύλακα παρέα
να μετράει τα λαχεία στα τρεμουλιαστά του χέρια
έξω απ' τα εκδοτήρια εισιτηρίων
και τον ακροβάτη καπετάνιο από τη Νάξο
που ετοιμάζεται να πάει εθελοντής στον πόλεμο
μιας και λόγω έκτακτων γεγονότων
διακόπηκαν επ' αόριστο
οι άγονες γραμμές στα νησιά
Μα τι σου λέω τώρα αθέριστη γοργόνα μου
έτσι που είσαι βρεγμένη και παγώνεις
σ' αυτόν το μαρτιάτικο νεκροχειμώνα
που καίγεται ο κόσμος στο πυρωμένο θειάφι
και τα σημάδια των ανθρώπων
έχουν αρχίσει να σκουριάζουν
στον σιδερένιο ορίζοντα
Απόψε μονάχα. Μ' αυτόν τον φοβερό άνεμο
που κουρελιάζει τις τέντες στα μπαλκόνια
έλα και βγες έξω από τη ζωγραφιά σου
κι εγώ απ' τον καπνό της φωτογραφίας μου
και για μια στιγμή ας είναι κι η τελευταία
φώναξε με στον μαγευτικό κυματισμό σου
εκεί πάνω στο γαλάζιο σου κατάρτι
για να στεριώσω έστω και για λίγο
τη άδεια μου ματιά με τους αστερισμούς της νύχτας
κι ύστερα να πετάξω σαν το νυχτοπούλι
πάνω απ' τα βουνά και τους γκρεμούς
απ' τα καμένα σπίτια και τ' ανοιξιάτικα σιτάρια
Έτσι λοιπόν αφού τώρα πια
δεν μπορώ να αγγίξω καν το νόημα
που κόπηκε στα δύο
απ' τη φοβερή εκπυρσοκρότηση του όπλου
και το αθώο παιχνίδι σιώπησε
απ' τις σκοτεινές σειρήνες
και τ' αμήχανα βλέμματα των ανθρώπων
έχω ανάγκη πια να φύγω
απ' αυτή τη μοναξιά μου
γι' αυτό έλα κι άπλωσε
εκείνα τα θαλασσινά σου δίχτυα
ανάμεσα στα παγωμένα μου πόδια
και κάτω απ' το ακίνητο δέος μου
κράτα με για να ισορροπώ
καθώς θα μοιράζω τα ειρηνικά μου ενθύμια
στους ανίδεους επιβάτες που πηγαινοέρχονται
για ένα αέναο ταξίδι προπαρασκευαστικό
κι ένα αφήγημα αγνώστου ταξιδευτή
διαβάστε ίσως να είναι κι αστείο
για να περνάει ευχάριστα η ώρα σας
θα τους λέω.

Ηλίας Μάρκος
Φωτογραφία: Η.Μ.