Φιλάσθενη εκ γενετής
θήλασες μαύρο γάλα
χόρτασες με πικρό ψωμί
στη δίψα σου χολή και ξίδι
Κατά ριπάς σε σημαδεύουνε
χαίνουσα πληγή κατάστηθα
κακοφορμίζει χρόνια
Κρέμεσαι σαν ανάμνηση
στη μισογκρεμισμένη σκάλα
Κείτεσαι στα ερείπια
ακέφαλη χαρά
ποιος να σε κλάψει τώρα ;
Μάνα που κοιλοπόνεσες παιδιά
μετέωρη η αγκαλιά
κρύβεσαι ντροπιασμένη
Ειρήνη…
ψέλλισαν τα όνειρα
με μάτια αγριεμένα
Ειρήνη…
η αθωότητα που παραδέρνει άστεγη
Ειρήνη…
η ανέστια προσευχή σε επιτάφιο θρήνο
Ειρήνη...
κι έγιναν τα γράμματα καρφιά
και σφράγισαν τα χείλη
Άνοιξη πάρα λίγο γύρω μας
Μαρία Βίτσα -Σουλιώτη
Η φωτογραφία είναι από https://tomorrownews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου