Δε γίνεται ν’ αγνοείς την άνοιξη
Χτυπά την πόρτα δυνατά
και μπαίνει δίχως να περιμένει απόκριση
Φωτίζει το δωμάτιο
που κράταγε ο χειμώνας σκοτεινό
Με παίρνει από το χέρι και με τραβάει έξω
Τα μάτια μισοκλείνουν
στο πρώτο χάδι του ήλιου
Βγαζω απ’ το χέρι το μαρτάκι μου
πλεγμένο με ασπροκόκκινη κλωστή
Και το χαρίζω στο πρώτο χελιδόνι
Ρουφώ τις ευωδιές των λουλουδιών
να ξεδιψάσω και στήνω αυτί
ν’ ακούσω τους ήχους
της φύσης που γεννά μπουμπούκια
πάνω στα γκρίζα ως χθες κλαδιά
Μένω στον κήπο μέχρι αργά
Όσο κι αν μεγαλώνω
δεν καταφέρνω να δω
την άνοιξη απλά σαν εποχή
Ακόμα με ξαφνιάζει
Κωνσταντίνα Ζαγάρη
(15/3/2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου