Φωτογραφία : Γρηγορία Πελεκούδα
Όταν το φως αλητεύει
στα σύννεφα
ξύπνα ορθώσου κι ας βρέχει.
Όλος ο κόσμος γύρω μας
ένας κήπος ολάνθιστος
ήταν
κι εσύ τις σκιές κοιτάς
στο λίγο πριν βραδιάσει
ένα ταξίδι ξεκινάς
με μικρά βήματα
γιατί η ζωή δύσκολα
περπατιέται μόνο λικνίζεται
ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.
Λέξεις ακάλεστες έρχονται
παραβιάζουν τα αθέατα όρια
των ονείρων τα ξέφτια
τα κάνουν γαϊτανάκια
τα χέρια υψώνουν
και πιάνουν αστέρια
τις άγρυπνες νύχτες
τα σύννεφα ιππεύουν.
Τις λέξεις είδα να χορεύουν
με το φόβο της πτώσης πάντα
στα ωραία μελλούμενα
κι όσα της λήθης περίσσεψαν
τα υποχθόνια υποκρισίας γεύτηκα
αναπόφευκτα ανεξίτηλα
δρόμοι για ταξίδια
ποτέ δεν υπήρξαν
δεν υπάρχουν δικοί μας.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου