ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΚΑΛΗΣ

Βυθισμένο καράβι 

Μέσα στον γλυκό ήχο ενός πουλιού,

μέσα στον θόλο του γαλάζιου ουρανού, 

μέσα στο κουρνιαχτό του αγέρα, 

μισοβυθισμένο καράβι που ιριδίζει στην ημέρα. 

Ιστορίες πολλές, 

σοφός ταξιδιώτης, 

γερασμένος στρατιώτης,

παρατημένος στα ρηχά,

να ζητάει μια αγκαλιά, 

μια μνήμη, ένα χαμόγελο, 

της ιστορίας ο ύστατος δότης. 

Το θαλασσί του Πατρέα, 

την αρχοντιά της Βενετιάς, 

στολίδια της Μεσογείου, 

εικόνες και μνήμες χαραγμένες, 

κουφάρια να θυμίζουν ιστορίες μιας άλλης ζωής, 

γλυκόπικρα σκιρτάς.

Χαμένο στο διάφανο και απατηλό, 

βγάζοντας τον τελευταίο ρόγχο, 

αίμα που τρέχει στην επιφάνεια, 

καρδιά στον τελευταίο χτύπο.

Αγναντεύει θολά, 

με γυάλινη ματιά την ακτή ,

να δει πάλι ερωτευμένους ανθρώπους, 

παρέες, ζωηρά παιδιά,

της αληθινής ζωής τον στίχο. 

Κίνηση , ήχους, φωνές, 

ναύτες, καπετάνιους, 

πατημασιές. 

Κύματα θεριά, 

πουλιά που τον χαϊδεύουν, 

εικόνες που εναλλάσσονται, 

άστρα και φεγγάρια ονειρικά που ερωτεύονται. 

Κάθεται εκεί υπομονετικά, 

μήπως το θυμηθούνε κάποιοι φίλοι του παλιοί, 

ίσως ένα ζευγάρι που φιλιόταν στο κατάστρωμα

ή στην πρύμνη δυό γλάροι φουριόζοι κριτικοί.

Περιμένει καρτερικά...

Γυαλί που ιριδίζει, 

που σιγοπεθαίνει στην σιγαλιά,

θα ήθελε τον χρόνο να εξευμενίσει. 

Μέσα στον γαλάζιο θόλο του ουρανού, 

μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας του Πατρέα, 

σιγοτραγουδά τον πόνο του μέσα από την ματιά μιας εικόνας, 

πρωταγωνιστής μιας λήψης,

πριν το δάκρυ του χαθεί στον βυθό της λήθης του γεροντικού του μυαλού θύμα μαζί και θύτης. 

Περήφανος ταξιδευτής, 

πιστός στρατιώτης, 

στράγγιξε από ζωή, 

προδομένος από τον χρόνο, 

της απέραντης θάλασσας θαυμαστός αιμοδότης. 

Ίσως...ίσως κάποτε το θυμηθούνε...

Ίσως το νανουρίσουνε...

Ίσως γίνει καράβι του ουρανού, 

να χορεύει στον αγέρα, 

να κρύβεται στα σύννεφα, 

με τα άστρα να κάνει παρέα...

Ίσως...

Μέσα στο κουρνιαχτό του αγέρα, 

μισοβυθισμένο καράβι που ιριδίζει στην ημέρα. 

20-9-2024

❤

Μια ακτίνα από φως

Μια ακτίνα από φως πάνω στο σώμα σου,

ένα φεγγάρι να σε κοιτάζει. 

Κάθε αποτύπωμα, κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση, κάθε καμπύλη ή ουσία. 

Μια ακτίνα στα μαλλιά σου, μια ακτίνα στα μάτια σου να τα χρυσίζει,

μια ακτίνα στα χείλη σου να τα φωτίζει, 

να τα εξαϋλώνει, να μου τα φέρνει πιο κοντά, να μου τα θεριεύει. 

Σαν ένα παιχνίδι με τα κύματα, η ακτίνα πάνω στο κορμί σου.

Να πηγαίνει γλυκά στο στέρνο σου, να κρυφακούσει την καρδιά σου.

Να γίνει ένα με τον νυχτερινό δροσερό άνεμο, να σε γλυκοφιλήσει, να είναι σαν ακροδάχτυλα απαλά, σαν ασημένιες κλωστές, να σου υφαίνει μυστικά μια αγκαλιά για τα όνειρα σου, 

ένα πρόσωπο ζωής να γείρει στην θωριά σου.

Μια φεγγαρένια κόρη, μια μάγισσα, μια μεγάλη καρδιοκλέφτρα.

Μια Βασίλισσα ζωής, του ανέμου και της ψυχής.

Να φωτίσει όλο το σώμα σου, από την κορυφή έως τα νύχια.

Να φτάσει μέσα στο κέντρο σου, να πάρει όλο το νέκταρ σου.

Να γίνεται ένα με του φεγγαριού την σάρκα, την ουσία, δύο ανάσες της φωτιάς,  

της περίσσειας ομορφιάς. 

Κάθε βράδυ να την αποζητάς αυτή την ακτίνα.

Αυτή την φεγγαρένια κόρη. 

Να θυμάσαι τα ακροδάχτυλα της, τις φεγγαρένιες τις καμπύλες, 

αυτά τα μικρά σαρκώδη χείλη που με θράσος σε φιλούνε και με χάδια αλύπητα σε τυραννούνε. 

Να θυμάσαι το χαμόγελό της που σε έναν αστερένιο ουρανό ψηλά σε τοποθετούσε. 

Τα μάτια της νύχτας τα μυστικά που τόσο πολύ σου μοιάζουν.

Που σου γλυκαίνουν την ψυχή που σε αναζωογονούνε και σε αναστενάζουν.

22-7-2016

❤

Η κόρη με την υδρία

Βλέμμα που είναι βυθισμένο στα μυστικά του ωκεανού, 

μεγαλωμένη με την ουράνια σκέψη, 

δυνατή ,βράχοι και ατσάλι όλου του κόσμου, 

θύελλα και σοφία, οξύνοια του νου. 

Μέσα στα αλαβάστρινα ακροδάχτυλά σου, 

σταγόνα, σταγόνα να πιω το νερό,

να ξεδιψάσω και στο τέλος να ορκιστώ.

Τα ολόχρυσα σανδάλια να σου καθαρίσω, 

να φιλήσω με στοργή το μάγουλό σου το στιλπνό, 

να περπατήσω στους λιθόστρωτους δρόμους,

σκέψεις και ιδέες να μοιραστώ. 

Κόρη με την υδρία, 

χειμωνιάτικο θαύμα των ευχών. 

Κυρά των ανέμων, 

ουράνιο τόξο, 

φως στο σκοτάδι, 

φρουρός των όρκων, 

νύμφη των δασών. 

Δεν δάκρυσα, 

δεν φοβήθηκα με τα άγρια θηρία, 

γιατί είχα εσένα μέσα στην καρδιά .

Είχα τον χτύπο σου, 

είχα την διαπεραστική ματιά. 

Εκεί που πετούν οι κόνδορες πάνω στα ψηλά βουνά, 

στην κορυφή του προφήτη,

τιμή και λιοντάρια με φλεγόμενη ανάσα τους εχθρούς να χτυπά. 

Και αυτοί τα φτερά τους ολάνοιχτα να κρατούν,

να πετάνε σε σμήνη, 

εσένα να εξυμνούν. 

Κόρη της υδρίας, 

νερό από τα χέρια σου για να πιουν.

Ποτέ να μην κλάψεις, 

πίστη, πίστη αληθινή, 

ο δάσκαλος των ονείρων, 

μάθημα και συμβουλή. 

Πάνω στα αλαβάστρινα δάχτυλά σου,

στα πόδια με τις τοξωτές καμάρες των γεφυριών,

στις θεϊκές καμπύλες, 

κόρη του νεογέννητου ήλιου,

μούσα των ευχών.

Σταγόνα βροχής που ιριδίζει, 

εύφορη κοιλάδα των αγαθών, 

είσαι για πάντα κομμάτι της καρδιάς μου, 

το νερό της δροσερής κελαρυστής πηγής το ξεδιψαστικό. 

Ρίξε ολόφρεσκο νερό στο κρυστάλλινο ποτήρι, 

να σου ψιθυρίσω όλες τις ευχές, 

να ηρεμήσουμε την δίψα, 

να ταξιδέψουμε με το καράβι του ουρανού, 

μέσα από την σιωπή των ονείρων, 

να δούμε στο μέλλον τι θα συμβούν. 

Πολυτάλαντη και πολυπροικισμένη,

με την υδρία στην αγκαλιά, 

πανέμορφη κόρη, 

πάντα θα σε έχω μέσα στην καρδιά.

22-9-2024

❤

Η πνοή του ανέμου 

Η πνοή του ανέμου να μου χαιδεύει τα αυτιά, 

να μου μιλάει ο αγέρας, ταξίδι με ανοιχτά πανιά. 

Να μου θυμίζει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα φιλί, 

να με αγκαλιάζει σαν φθινοπωρινό δάσος με μια στοργή.

Τα φύλλα, λέξεις, προτάσεις, αγκαλιές, 

πορτοκαλόχρυσες ηλιαχτίδες που πέφτουν με τις ριπές.

Χώμα, ματιά μια δροσιά, η σιγαλιά της τρυφερότητας μέσα στην δική σου αγκαλιά. 

Ένα χαμόγελο ο ήλιος που ξεπροβάλλει παίζοντας κρυφτό, αποζητώντας ένα χάδι.

Από το θρόισμα οι φωνές να γίνονται απατηλές,

να χάνονται μέσα από τους κορμούς σαν βελονιές πλεκτές. 

Να χορεύουν οι ματιές, παιχνιδίζοντας μέσα στις φυλλωσιές, γέλιο, άνεμος, ορμή, βλέμματα με ηδονή.

Πράσινο του δάσους, αναζητώντας ένα φιλί. 

Ζωή γάργαρη να διαπερνά τα φύλλα, να φτάνει μέχρι τον ουρανό, να γίνεται χρυσή ηλιαχτίδα. 

Να μου αγκαλιάζει τα μαλλιά, να γίνεται κορώνα από φιλιά,

να παίζει με την αναπνοή μου, να δίνει θάρρος στο κορμί μου.

Η καρδιά να αναπηδά, φύλλο που ο άγερας γλυκά και ρυθμικά το κλωτσά.

Να στροβιλίζεται, να χορεύει, ένα χαμόγελο σου να περιμένει. 

Πορτοκαλόχρυσα φιλιά, φύλλα, ματιά με μια του δάσους θωριά.

Το χαμόγελό σου να μου παιχνιδίζει, κρυφτό πίσω από τους κορμούς των δέντρων να μου ορίζει.

Πάνω στο μονοπάτι της ψυχής μου, να μου αγναντεύει της καρδιάς μου την πυγμή μου. 

Ένα μονοπάτι ψυχής να φτάνει μέχρι τον ουρανό της αλλαγής. 

24-10-2016

❤

Λόγια που πεθαίνουν 

Λόγια που πεθαίνουν, πράξεις που καίνε.

Μέσα στα σκοτεινά της ψυχής τα σοκάκια, 

με τα μάτια δακρυσμένα από της αγάπης τα αδιαφιλονίκητα μεράκια.

Μια μουσική με παραφωνία, από της ψευτιάς τις νότες, την ασυδοσία.

Μια αλήθεια να φουντώνει, να τραυλίζει, της καρδιάς το μυαλό να τριβελίζει.

Να χάνει τον δρόμο, να παραπαίει, σε αδιέξοδα να φτάνει, από παράπονα να θεριεύει. 

Φλόγες της ειλικρίνειας να γιγαντώνουν, από τον άνεμο της αλήθειας να στεριώνουν.

Δύο ψυχές στο σκοτάδι με μόνο φως της αγάπης το φεγγάρι. 

Είναι για δυνατές καρδιές και αληθινά ερωτευμένες αυτές οι πληγές. 

Θέλει θράσος, θέλει θάρρος, θέλει τόλμη και ελπίδα. 

Θέλει αλήθειες, θέλει θυσίες, θέλει του έρωτά αληθινές μαγείες.

Είναι αγώνας από τους λίγους. 

Για μαχητές των άκρων, των μεγάλων ελπίδων.

Πίστη ακράδαντη στα ουράνια. 

Αγάπη αληθινή να φτάνει μέχρι τα άστρα. 

Θέλει να δίνεις χωρίς να παζαρεύεις.

Η τσιγκουνιά στα συναισθήματα και το εμπόριο τους είναι τέλος μιας καρδιάς και ο ευτελισμός τους.

3-9-2016

❤

Θέλω να σε κοιτάξω στα μάτια 

Θέλω να σε κοιτάξω στα μάτια, να σου εκφράσω αυτό που νιώθω. 

Δεν μπορώ να το κάνω. Βουνά ολόκληρα ανάμεσά μας.

Να χαθώ μέσα στην ματιά σου, να βουτήξω στο χρώμα αυτό, σαν γοργόνα που ψάχνει να βρει το ταίρι της, στα δύσκολα νερά των αμφιβολιών. 

Να σε αγγίξω, να βεβαιωθώ ότι είσαι υπαρκτός και όχι της φαντασίας μου ένας όμορφος καταπατητής.

Ένας άντρας της ανυπερθέτου έντασης και εξουσιαστής.

Θέλω να ακούσω την φωνή σου, να την καταγράψω στης μνήμης μου τα κιτάπια , με ανεξίτηλα της αγάπης λόγια.

Να κάθομαι το βράδυ αγναντεύοντας τον ουρανό και να χαμογελώ με την θύμησή σου, χαμένη στην σκέψη της μορφής σου.

Ω γλυκέ μου ηγέτη, στο δρόμο της ζωής σου να βρεθώ αναζητώντας σε, ήμουν χαμένη σε ατελείωτο θαλασσινό ταξίδι, ας είσαι εσύ η άγκυρα μου, το λιμάνι μου, ο φάρος της αλήθειάς μου, η ουσία μου όλη.

Κάνε υπομονή στα λόγια μου, λάτρεψέ με, με τις ατέλειές μου.

Κατάλαβέ με. 

Αφουγκράσου την καρδιά πώς τραγουδά στις ήχους της σκέψης σου, πως περιμένει σαν φως την ύπαρξή σου.

Μπες στην ψυχή μου, γίνε ο γνώστης και δάσκαλός της, ο μελετητής και ο ειρηνοποιός της.

Βάλε με στην αγκαλιά σου, δυνάμωσέ με, με την μυρωδιά της κανάκεψε με.

Δώσε μου φως, δώσε μου βάση σαν μεγάλη οροσειρά που στέκεται ακίνητη και με κοιτά.

Είσαι η ουσία μου, η μεγάλη τρικυμία μου αλλά και η απάνεμη γνωριμία μου. 

Κατάλαβέ με.

28-6-2016