ΕΦΗΒΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Λέξη κρυμμένη στον βυθό του μυστηρίου.
Δεκάξι σπαθιά αιωρούνται πάνω από τα δεκάξι χρόνια έφηβης θάλασσας.
Ιππότες λευκοί με σημαίες και λάβαρα καλπάζουν στην αρένα
με τους ταύρους, τις θύελλες και τις λαιμητόμους του ήλιου.
Καταιγίδες κατεβαίνουν με φοβέρες κι αλαλαγμούς.
Ένα ψεύτικο σύννεφο η φωλιά της νύχτας.
Αγοράζουν απροκάλυπτα την τύχη τα τυφλά αγάλματα.
Αρμενίζουν οι άνεμοι στα βουνά των γιγάντων.
Ολομέτωπη σύγκρουση μαρτυρούν τα θολά φεγγάρια.
Μέθεξη τ’ ουρανού με τις ρίζες του απροσπέλαστου.
Φτερουγίζουν και έρχονται τα λευκά περιστέρια.
Αιωνόβιες θάλασσες τριγυρνούνε στους δρόμους.
Απερίγραπτο όνειρο τα δυο μπράτσα του χρόνου.
Επιπόλαιοι φύλακες φυλακίζουν το «άπιαστο».
Ένα αιώνιο «τίποτα» η ανάσα των νεκρών.
Ανεβαίνουν ανήμερα τα θεριά τον Γολγοθά τους.
Τα αιώνια ψεύδη τσακίζουν τα σπλάχνα τους.
Αθώοι κι ένοχοι στα λιμάνια τα τρικάταρτα.
Ψηλώνουν οι λεμονιές να φιλήσουν τον ήλιο.
Ατίθασοι χρόνοι παραβγαίνουν την Πούλια στο τρέξιμο
Αλαλαγμοί από τα στήθη των πολεμιστών δίχως πρόσωπο.
Πηγμένο αίμα του καιρού το κουράγιο.
Αλητεύουν οι μάγισσες με την κούπα το δάκρυ.
Χαραγμένα τα χώματα με της μοίρας το αδράχτι.
Ολονύκτιες ακούγονται οι δεήσεις του χρόνου.
Στερεμένα τα δάκρυα στων πηγών τον λυγμό.
Ιωάννα Αθανασιάδου
❤
ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ
Μια χαρακιά από άνεμο στο πρόσωπό τους
άφηνε τη δροσιά να κυλά αργά στην ψυχή τους.
Φυσούσε γλυκά κι ένιωθαν λυτρωτικό το φιλί της ζωής.
Ο ουρανός άρχισε να τραγουδά στις μνήμες
κι αυτές ζωντάνευαν σιγά σιγά
και βάδιζαν σαν νιες κοπέλες,
χωρίς θλίψη και χωρίς το βάρος του καιρού.
Αναστήθηκαν και οι θάλασσες
που βούλιαξαν μαζί με τ αγάλματα τα θλιμμένα,
κι άρχισαν πάλι το τραγούδι τους οι ακρογιαλιές της ψυχής.
Χάραξε και το φως στα λιβάδια της λήθης
κι ευθύς καταργήθηκε η άβυσσος.
Ξεχάστηκε και ο πόνος των ημερών
κι οι ανοίξεις ήταν πια σίγουρες για τον κόσμο.
Γαλάζια πεταλούδα οδηγούσε τους καβαλάρηδες
με τις μαχαιριές της θύελλας σε τόπους γαληνεμένους.
Αναλογίστηκαν και τα μνημεία τη δόξα και τη νίκη της ζωής,
κι έπεσε νεκρός ο θάνατος στον κάμπο με τους κεκοιμημένους.
Στεφανωμένα τα πουλιά μ’ ελπίδες φτερούγιζαν
αναγγέλλοντας χρόνους νικηφόρους.
Η πίστη περπατούσε ολόρθη στα νερά
καλώντας τους ωκεανούς στο λυτρωτικό της ταξίδι.
Ιωάννα Αθανασιαδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου