Εγώ, παιδί μου, το μόνο που έμαθα να πλέκω είναι στίχους για να ξεμπλέκω την καρδιά
μου.
Το πολύ πολύ χείμαρρους μαλλιών σε πλεξούδες κοριτσίστικες .
Να πλέκω δόλους;σ’ αυτό είμαι πάντα ανεπίδεκτη μαθήσεως.
🌼
Στην αρχή το «καλημέρα» ολόκληρο , κάθε γράμμα αρθρωμένο ξεχωριστά και τα φωνήεντα
πλατιά και τα άλφα με το μπαστουνάκι να κρέμεται σε χαμόγελο κελαρυστό.
Πρώτα υποχώρησε το χαμόγελο · ποια ανάγκη για άσκοπες κινήσεις μυών ,αφού το
«καλημέρα» είναι από μόνο του ευχή;
Ύστερα συρρικνώθηκαν τα φωνήεντα · κατάπιε τη φωνή τους η σιωπή των συμφώνων ·
ποια ανάγκη για άσκοπους ήχους , αφού το «καλημέρα»είναι ευχή κατά συνθήκη ;
Στο τέλος σώπασε κι ο σκληρός ήχος των συμφώνων · μόνα τους φώναζαν απελπισία .Ποια
ανάγκη για άσκοπα προσχήματα; Αυτές οι «καλημέρες»μοιάζουν με ζωγραφιές παιδιών κι
αυτός μόλις σκέφτηκε πως πρέπει να μεγαλώσει .
Αφιερωμένο σε εκείνους που διαπραγματεύονται ακόμη και την «καλημέρα».
🌼
Απόλυτα μεγέθη
Δεν είναι τίποτα που έχασες κι αυτό το ηλιοβασίλεμα .
Δεν είναι τίποτα που έχασες και την αυγή .
Δεν είναι αλήθεια τίποτα που χάνεις τόσα θαύματα ;
Κανένα τίποτα δεν αξίζει τα πάντα .
Αφιερωμένο στους ανθρώπους μου που έχουν χάσει τον δείκτη της πυξίδας τους ...
🌼
"Σαν να μην υπάρχεις " το σαν της αβεβαιότητας, το σαν της αμφιβολίας. Υπάρχεις όμως:
σε χρόνο ενεστώτα κι αυτό είναι αμετάθετο.
Το δράμα θα ήταν να ακουσεις:"Σαν να μην υπήρξες " Σε χρόνο Αόριστο. Σε χρόνο
αμετάκλητης απουσίας.
Αφιερωμένο στους παρόντες και απόντες της ζωής μου.
🌼
Ο πόνος είναι συντριβή. Χάνει η ύπαρξη την τροχιά της για πάντα. Νομίζει πως τη βρίσκει σε
σκέψεις και εικόνες που σκόρπισαν...Και τις μαζεύουν μόνο λίγοι μύστες για να φτιάξουν
μνημόσυνο στεφάνι.
Ο πόνος είναι άγριος. Ημερεύει μόνο με ίσης σφοδρότητας συναισθήματα. Της αγάπης που
φυλάνε στην ψυχή τους όσοι αξιώνονται να πονούν πραγματικά.
🌼
Δεν φταίει το φορτίο.
Είναι εξ ορισμού βαρύ, προορισμένο να σε λυγίσει.
Είναι βαρύς ο τρόπος που το φορτώνεσαι.
Εκών άκων.
🌼
Αντίστροφη αναλογία
Επίμονο το φως.
Όσο βαρύτερες οι πτυχώσεις του παραπετάσματος που αγωνιούν να το καλύψουν
Αυτό ήκιστα ηττάται:αποκαλύπτεται άδυτον, ιλαρόν, άκτιστον, ανέσπερον, μονοκρατές.
🌼
Σήμερον
Μόνος διασχίζει την οδό του μαρτυρίου
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες άφαντοι
Οι κόρες της Ιερουσαλήμ δεν ζητούν παρηγοριά
Σήμερον
Ανεβαίνει θαρρείς πιο γρήγορα στον λόφο
Μόνος παίρνει τη θέση στο Σταυρό
Δεν τον θλίβει η πανδημία της ερημιάς, γιατί λιτανεύεται από αμέτρητους ήρωες
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου για να αναστήσει ό,τι τέθηκε σε παύση.
🌼
Ο χρόνος που μετριόταν στην ανεπαίσθητη κίνηση του λεπτοδείκτη σταμάτησε το
κυνηγητό.
Ένα λεπτό καραδοκεί να συνθλίψει όσους στέκονταν στον εξώστη κοιτάζοντας αφ' υψηλού
τη ζωή τους.
Σε δοκό ισορροπίας ακροβατεί ο χρόνος που ξέμεινε σε ασθματικές διορίες κι ο άλλος,
καινουργής, δόλιος, που με αυθάδεια αυθαίρετη θρονιάστηκε στο οικιακό μου κάστρο.
Χρεία να ξεχρεώσω τα χρέη του εξώστη έσωθεν.
🌼
Μια παρέμβαση στον Σαίξπηρ
Όταν θα ανέβαινε η αυλαία, ο βασιλιάς Ληρ θα έκανε τη γνωστή μοιρασιά:τιμές στη
Γονερίλη και τη Ρεγάνη που κανόνισαν να τον αγαπούν πέρα από τη ζωή, εκείνον που
αγαπιέται κατά συνθήκη.
Θα παρακολουθούσαμε την Κορδέλια να τον αγαπά σεμνά όπως ταιριάζει στο αντάρτικο
της ελεύθερης ψυχής της.
Μα η αυλαία έκλεισε πριν καν ανέβει. Κανείς δεν ήθελε να δει τον Ληρ ακόμη μια φορά
ταπεινωμένο και τρελό να ομολογεί το λάθος του. Γιατί δεν θέλαμε να τον λυπηθούμε ούτε
κατά συνθήκη .
Θέλαμε να πει το μεγάλο ναι στον σωστό άνθρωπο.
Γιατί πρέπει η δύναμη να λατρεύει όλα τα ...κατά συνθήκη;
Αφανής. Χωρίς να είναι ήρωας. Ήταν αφάνεια επιλεκτική και εκλεκτική. Φανερωνόταν μόνο
στα μάτια όσων είχαν χορτάσει πυροτεχνήματα.
Αόρατος. Χωρίς να είναι σουπερ- ήρωας. Αυτή είναι η εντολή. Μα πάντα θα τον βλέπουν
τα μάτια που διψούν για φως.
🌼
Ναι, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί αυτοί αναγνωρίζουν την ασημαντότητά τους
απέναντι στο θείο.
Αλίμονο στους πλούσιους τω πνεύματι που συνειδητοποιούν τη σημαντικότητά τους
απέναντι σ' αυτούς που το παίζουν θεοί.
Τουλάχιστον οι πρώτοι θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών.
Οι άλλοι απλώς θα περιμένουν στη γραμμή της εκκίνησης τον αφέτη να πυροβολήσει.
🌼
Οταν σπάσει το γυαλί
σε απειροελάχιστα θραύσματα
μοιάζει να παίρνει κάτι από την πρώτη του μορφή:λευκή άμμος...
Ας σπάσει πια αυτό το γυαλί.
Γιατί να κρατά κανείς με φόβο κάτι τόσο εύθραυστο
όταν μπορεί η άμμος να κυλά πληγώνοντας τα δάχτυλά του;
Σοφία Βασιλειάδου
Πίνακας : Quint Buchholz art
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου