Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν
Μεγάλη εβδομάδα των Παθών ντυμένη μαύρα μύρα
τον Ιησού μοιρολογεί, κλαίει αλλοπαρμένη.
Εβλάστησε ο σταυρός καρφιά, εσείσθηκαν τα ουράνια,
χολή και ξύδι φοβερά σκοτείνιασαν τον ήλιο.
Η αντάρα μαυροντύθηκε, τον κόσμο συνταράζει,
το σώμα του Χριστού λαμπρό στα σπλάχνα της τυλίγει
να μην το πάρουν οι άνομοι, να μην το φραγγελώσουν,
να μην το αίμα τ’ άγιο σπαρακτικά θρηνήσει.
Και σκύβουν τα βουνά βαριά, ακούγονται οι ανέμοι
που έρχονται απειλητικοί να κλέψουνε το σώμα
που στον σταυρό ξεψύχησε ζητώντας την αγάπη
για τους ανθρώπους που άμυαλα σταυρώσαν τον Θεό τους.
Σκίζεται ο ουρανός στα δυο, κλαίει φριχτά, σπαράζει,
κι ασπάζεται το μέτωπο που ακάνθινο στεφάνι
εφόρεσε αναίτια και η πλάση εμαράθη.
Και πέφτουν τ’ άγρια πουλιά απ’ τ’ ουρανού τα πλάτη,
πλάι στα πόδια του Χριστού και τα σφιχταγκαλιάζουν
και βάζουν τις φτερούγες τους στο σώμα Του επάνω,
να το ζεστάνουν, να χαθεί το αίμα της θυσίας.
Και στέλνουν οι ωκεανοί όλα τα νια καράβια
με κύματα γεμάτα οργή να πάρουν τον Θεό μας
μακριά απ’ τη φρίκη του Σταυρού, μακριά απ’ τον μέγα πόνο.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου