Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη - Ποιήματα

 ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ: ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!

 

Παιδιά της Ζωής: Παιδιά της Αγάπης.

Παιδιά της Ελευθερίας: Παιδιά της Ευτυχίας.

Παιδιά της Ειρήνης: Παιδιάς της Προκοπής!

Παιδιά του Πολέμου: Παιδιά του Φόβου.

 

Τρέμει η ψυχή σαν καρυδότσουφλο…

Καίγεται στη φωτιά…

Πνιγμένο στο αίμα το φυλλοκάρδι !…

Τα παιδιά όλης της γης: Δικά μας είναι παιδιά!

Ας τα κρατήσουμε σε ασφαλή αγκαλιά!

 

Ω, Θεέ μου,

ακόμη δεν γέμισε ο Παράδεισος με αγγελούδια;…

Ακόμη δεν χόρτασε η Γης;…

Απόμεινε η Αιώνια Μυρωδιά του Θανάτου

να γυροφέρνει το λάκκο μας προτού καν

γεννηθούμε…

 

Ακόμη δεν εισακούστηκαν οι κραυγές

διαμαρτυρίας…

Οι ανθρωπότητα θάβει τα παιδιά της.

Θάβει τη ζωή!

Θάβει το μέλλον!...

 

Πώς να βλαστήσει το Δέντρο της ζωής;…

Ξεράθηκαν οι κλώνοι του μα οι ρίζες

κρατούν ακόμη.

Ας κάνουμε την Αγάπη και την Ειρήνη: Φως και νερό

στις ρίζες του!

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

***

 

ALL THE CHILDREN OF THE EARTH: THEY ARE OUR CHILDREN!

 

Children of Life: Children of Love.

Children of Freedom: Children of Happiness.

Children of Peace: Children of Prosperity!

Children of War: Children of Fear.

 

The soul is  trembling  like a walnut shell…

It is burned  in the fire…

The heart of the heart is drowned into the blood!…

The children of the whole earth: They are our children!

Let us hold them in a safe embrace!

 

Oh, my God, isn't Heaven filled with angels yet?…

Isn't the Earth yet full?…

Is the Eternal Smell of Death left to surround our pit before we are even born…

 

The cries of protest have not yet been heard…

Humanity buries its children.

It buries the life!

It buries the future!...

 

How can the Tree of Life sprout?…

Its branches have dried up but the roots still hold.

Let's make Love and Peace: Light and water in its roots!

 

 Maria Kolovou Roumelioti

 

****

 

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη 

 

Άσπρα Χρυσάνθεμα στη γλάστρα

ρίχνουν κλεφτές ματιές στα Άστρα!

Σμίγουν, φιλιώνουν την Αγάπη

που δεν γνωρίζει την Απάτη!

 

Λευκό Κρινάκι τα κοιτάζει

σαν το κυδώνι μαραγκιάζει!

-Αχ, που βρήκατε τέτοια Αγάπη

που δεν γνωρίζει απ’ Απάτη;

 

-Στον Ήλιο, στ’ Άστρα και στη Πούλια!

Σε δυο Χρυσάνθεμα μικρούλια!

Που ξέρουνε να αγαπούνε,

τον Ίσιο δρόμο να κοιτούνε!

 

Γέρνει… Κοιτάζει το Ζουμπούλι

που ‘ναι στον κήπο μοναχούλι!

Πάει κοντά του και του λέει,

πως ορφανή η Αγάπη, κλαίει!

 

Λευκό Κρινάκι και Ζουμπούλι

αρχίζουν τώρα το τραγούδι∙

αστράφτει ο Ήλιος και γελούνε

μαζί τα δυο τους προχωρούνε!