Σινική: Aggeliki Marina Raftopoulou
Η στιγμή π´αιχμαλώτισε τ´απέραντο
κι η γλάστρα στο λουλούδι εξαντλημένη
το μόνο π´ένιωσε ήταν το χώμα.
Πικρή κι ανείδωτη στιγμή στο μέσον μιάς βδομάδας
παρακμάζουσας στα λιμνάζοντα ήθη.
Κι ήταν πάντα που ´χες την ελπίδα
να τροχίζει την ανέσπερη λέξη
που ´χε κατακαθίσει στα κρύφια των ψυχών ημών.
Και το ραδιόφωνο παλιωμένο, εργαλείο σβηστό και κρύο
κι εσύ ν´αναλώνεσαι στα θεατρικά δρώμενα ενός βρώμικους δρόμου
κι ας σου λέν´πως οι εποχές σε προσπέρασαν.
Εσύ, λειώνεις τα χιλιόμετρα σκάβοντας το ξύλινο πάτωμα.
Αμετανόητη και μόνη.
Καθώς και αφού το χώμα πάντα θρέφει τα λουλούδια.
Αμαρτωλή η πόλη δεν σου ´δωκε διέξοδο. Αμαρτωλή η πόλη..
Angie Raftopoulou
Σινική: Aggeliki Marina Raftopoulou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου