ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Painting: Haris Karagkounidis

Χάρη 

Άσπρα φτερά να λαμπυρίζουν, 

μέσα στης Σελήνης τη φορεσιά, 

επτά χορδές να παιανίζουν, 

θυσία στων τύμβων τη βλοσυρή ματιά. 

Σκέψη πάνω στα χαμηλά τα αλώνια, 

μέσα στις βαθιές τις ρεματιές ,

εκεί που τα φύλλα από τα πλατάνια χαϊδεύουν, 

του ποταμού τις βαθυστόχαστες ματιές. 

Ήταν γραφτό μέσα στην σιωπή, 

από το τραγούδι των λευκών των κύκνων, 

κάθε χορδή και προσευχή, 

νέοι στη θυσία των λύκων. 

Αντιστράδα και αγαθονίκη ,

ψωμί, κουρνιαχτός και προσφορά, 

σύρσιμο στην πλαγιά της Όσσας, 

γδούποι στου Ολύμπου τα πλευρά. 

Και η σιωπή να βαρυγκομάει,

φωτιές μέχρι ψηλά στον ουρανό, 

σύννεφο να δραπετεύει, 

νέοι σεργιάνι και πεσκέσι πάνω στου φιδιού το γρανιτένιο βωμό. 

Φωτιά και οσμή από λιβάνι, 

δάφνη στη θράκα του αυγού, 

δάκρυ που οσμίστηκε νέο αίμα, 

φλόγες στα ξύλα να καούν. 

Και η αντάρα της Γης να  τρέμει από τα σωθικά της, 

νέα γέννα, νέα πνοή, 

χρυσό το γένος να μας θυμίζει ,

πάνω στο καύκαλο της χελώνας να ριγεί. 

Μην θανατώνετε τους κύκνους, 

μην λεηλατείτε της ζωής τα ιερά, 

νερό καθάριο να τρέξει, 

να καθαρίσει όλα τα άσχημα και μιαρά. 

Ένας ελύχρισος και μια μαργαρίτα, 

αγκαλιά για πάντα και μαζί, 

πνοή από το βορεινό αγέρι, 

κραυγή από της μάνας τη ψυχή. 

Και εμείς να ζητάμε χάρη ,

μια σιγανά, μια δυνατά, 

να απαξιούμε τη μητέρα φύση, 

αλλά να ζητάμε να γεννοβολάμε τα θεριά. 

Πικράδα βαθιά πάνω στα αρμυρίκια ,

θαλασσομάγισσα πνοή, 

να φύγει όλη η αντάρα, 

να ηρεμήσει στη γυαλάδα η όψη η πνιγηρή. 

Μην σκοτώνετε τους κύκνους...

19-3-2023

Φωτογραφία : Michail Karapanagiotidis

Πλανεύτρα Ανατολή 

Πλανεύτρα Ανατολή!!!

Δυο μάτια καφέ ζεστά,

δυο τεράστιοι κόκκοι από κακάο καυτό ,

αχνιστά...

Μυστήριο να χάνεται μέσα σε αμμόλοφους τορνευτούς

και αυτά να αγκαλιάζουν όλα τα κρυμμένα μυστικά μέσα σε κήπους ανθιστούς.

Η μαντήλα να γεύεται μόνο αυτή τα χείλη τα ονειρικά

και η σκέψη να πετάει σαν γεράκι πάνω στην έρημο,

να ακούει αλαλαγμούς και ύμνους άγριους και δυνατούς.

Γελάει η ματιά, χάνεται σε παραμύθια εξωτικά.

Οι βεδουίνοι ξεκινούν την πορεία τους,

ο ήλιος πάει να ξεκουραστεί πια.

Μάτια υγρά, γλυκά, ζεστή σοκολάτα που πίνεται και δίνει παραμυθένια φιλιά...

Χρυσή άμμος στα πόδια της,

καμπύλες στο κορμί,

βλέμμα που χάνεται στων βεδουίνων την σκηνή...

24-1-2018

Πίνακας: Odysseas Anninos

Καθώς το νερό κελαρύζει στην πηγή...

Καθώς το νερό κελαρύζει στην πηγή, 

ψυχή του ανέμου παραπαίει, 

σε ένα δάκρυ ενός παιδιού προσκυνεί.

Λέει για ριπές που την πήραν μακριά, 

για γυμνά πόδια πάνω σε αγκάθια, 

για μωρά σε μια του θανάτου αγκαλιά. 

Ψυχές με σύνορα σε ηλεκτροφόρα καλώδια, 

για ξύλο και πόλεμο πολύ. 

Για πείνα, για δάκρυ με αίμα, 

για χαμό, για διωγμένη ζωή. 

Λέει για ανθρώπους με χαμόγελο αλλά και πίκρα στην ματιά, 

τραγουδάει και για κακούς, για συμφέρον, για μοναξιά. 

Αστράφτει το παράπονο, 

μιλάει το βλέμμα σε πρόσωπα βουβά.

Πόνος, καταστροφή, θεριά τα ένστικτα τα φονικά.

Τρώνε αχόρταγα ελπίδες και ιδανικά. 

Ήλιε μου εσύ που έχεις κρυφτεί; 

Κοίτα τι φέρνει ο άνεμος με μια ριπή.

Αχ αγέρα πάνω σε μια κλωστή η λογική, 

να είναι ο άνθρωπος κάτι από λίγο θεϊκό 

ή για ζώο άγριο να μοιάζει πιο πολύ;

Νερό αφηνιασμένο, ψυχές στον Καιάδα, 

αδελφός τον αδελφό να σκοτώνει, 

πότε άραγε θα κάνει σε τούτο τον τόπο μια της ζωής αληθινή λιακάδα;

Φυσάει, φυσάει πολύ! 

Θύελλα των λαών κανονική.

Δώσε της αγάπης φιλί, όλους η γη θα τους καταπιεί. 

Το χώμα έχει την ίδια μητέρα,  

από τα ίδια σπάργανα έχουμε βγει. 

Μην καταδυναστεύετε λαούς για ένα αγύρτικο πουγγί. 

Φιλί.

20-1-2017

Painting: Γιάννης Ζώκος

Είναι μια ώρα...

Είναι μια ώρα που ανταρτεύει η λογική και πονάει η ψυχή,

ένα αγκάλιασμα με τον θάνατο, 

ένα τραγούδι με λόγια για μια χωρίς σύνορα φυγή. 

Ένα ποτήρι σπασμένο που σαν αίμα είναι χυμένο το κρασί, 

να γίνεται ένα με τα γράμματα τα ανεξίτηλα γραμμένα με δάκρυα από το βάθος μιας ανείπωτης κραυγής.

Ένα αδιευκρίνηστο γιατί να πάλλεται στα χείλη και να φοβάται να ειπωθεί. 

Σαν ταλάντωση στο χρόνο με εικόνα από το παρόν και σημεία της ζωής από το ολέθριο παρελθόν,  

σημάδι καρδιάς και νου σε δύσκολα μονοπάτια του Θεού. 

Και εσύ; Λαθρεπιβάτης της ζωής, αυτόχειρας μιας ψεύτικης λογικής. 

Θέλει δύσκολες αποφάσεις η ζωή και το σίγουρο είναι ότι το δεδομένο είναι αυτό που θεριεύει και επαναστατεί.

Τα φαινόμενα απατούν και το γέλιο δεν είναι σημάδι ενός αγαθού παιδιού,

γίνεται όπλο, γίνεται χάδι, γίνεται αποσιωπητικά το βράδυ.

Κρύβει πολλά, μιλάει με μυστικά. 

Γίνεται άνεμος, καταιγίδα, θύελλα μανιασμένη αλλά και δροσοσταλίδα. 

Όπως του φερθείς, ανάλογα θα ανταποκριθεί. 

Είναι αμοιβαία η ζωή αρκεί να βγάλεις τα γυαλιά του εγωισμού που μαυρίζουν την ψυχή.

20-12-2016

Πίνακας : Βησσαρίων Γκεκόπουλος

Χαίρε Μαρία

Είσαι ο ύστατος ώμος όπου θα γύρω,

είσαι το δάκρυ όπου θα στείλω.

Είσαι η άσπιλη καρδιά που θα προστρέξω,

είσαι το φως στο σκοτάδι όταν δεν μπορώ κάτι να αντέξω. 

Να!! Εκεί δα!!

Τα πόδια σου να γλυκοφιλίσω,

να κλάψω τον πόνο μου,

σε εσένα με σεβασμό να προσκυνήσω.

Να σου δείξω την ψυχή μου,

την κάθε σκέψη μου,

το κάθε σημάδι στην ζωή μου.

Και να σου σιγοψιθυρίσω...

Να σου σιγοψιθυρίσω

πόσο σε αγαπώ,

φως της ζωής μου, μέγιστο αγαθό. 

Να ξεγυμνωθώ από τα θέλω μου,

να γίνω ένα λουλούδι πάνω σου,

ύστατη μητέρα εσύ ,

στο θείο προσκεφάλι σου.

Φως του φωτός, απαύγασμα του ενός,

μέγιστη ψυχή, ακράδαντα αληθινή.

Χαίρε Μαρία!! Χαίρε κεχαριτωμένη ΕΣΥ.

Ανακούφιση και δύναμη στην κάθε μόνη ψυχή,

στον κάθε πόνο, στην κάθε αρρώστια ψυχική και σωματική.

Θαύμα των θαυμάτων αληθινή.

Χαίρε Μαρία ΕΣΥ.

Φως του φωτός, απαύγασμα του ενός.

15-8-2019