ΣΤΕΛΛΑ- ΣΟΦΙΑ ΖΥΓΟΥΡΗ –Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΘΕΙΟ

Η Στέλλα- Σοφία Ζυγούρη γεννήθηκε  και ζει  στο Γύθειο Λακωνίας. Εχει σπουδάσει Τουριστικές Επιχειρήσεις   - σπουδές απαραίτητες  για την οικογενειακή επιχείρηση  (η οικογένεια διατηρεί  το  ξενοδοχείο « ΜΙΛΤΟΝ»).

 Η μεγάλη της όμως αγάπη  είναι η ποίηση..
Εχει  γράψει εννέα ποιητικές  συλλογές (είναι σχεδόν έτοιμη και η δέκατη).
Δεν έχει ακόμα κάνει επίσημη έκδοση -σκέφτεται να κάνει μια συγκεντρωτική όταν παρουσιάσει και την δέκατη.
Τις συλλογές μέχρι τώρα τις ετοιμάζει  μόνη της  και τις χαρίζει  σε μια όμορφη εκδήλωση παρουσίασης στους φίλους που την  τιμούν με την παρουσία τους.

Ανήκει (από τα ιδρυτικά μελη) στον νεοσυσταθέντα σύλλογο Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος». 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                 Ξεχάστηκα..

 Νομίζω πως ξεχάστηκα, κατάλοιπο μιας

άλλης εποχής.
Φυγάς απ' τον καιρό μου.
Για δες, δεν παρασύρθηκα στα βήματα του νέου του χορού
Γλυκές οι μελωδίες που δονούν ακόμα
την ψυχή μου.
Τον άνεμο ακούω να μιλά.
Τον ουρανό αισθάνομαι να κλαίει.
Κι η θάλασσα γεμάτη μυστικά στ' αφράτα κύματα
γλυκά σιγά τα λέει.
Ξεχάστηκα απ' άλλη εποχή όπου μιλούσαν
της καρδιάς οι στίχοι.
Οι νύχτες μου σταλάζουν γιασεμί και τ' αστρα μου
φλερτάρουν τη σελήνη.
Πώς να χωρέσει τ' όνειρο σε τούτον τον καιρό??
Άλλη εποχή δεν γνώρισε, κι αυτή δεν το εγκρίνει...(Στέλλα Σοφία Ζυγούρη2009)

                                              φως

Μη μου ζητάς τους στίχους μου

να σταματήσω να πλέκω.
Τη καρδιά μη μου ζητάς ν' ακρωτηριάσω,
... έχω φωνή και θέλω να μιλήσω,
πνοή μου έδωσε ο Θεός, πως να
μην ανασαίνω?..
Το φως στα μάτια μου άσε να γίνει λάμψη,
πηγή η ψυχή μου, μη θέλεις
να στερέψει.
Με τη σιωπή ..σα σου μιλώ κατάλαβέ με,
και χαμογέλα μου όταν στ' όνειρο πετάω.
Τον πόνο ευχήσου με σε ύμνο να αγιάζω,
κι αγάπησέ με σα μιλώ με το φεγγάρι... (Στέλλα Σοφία Ζυγούρη2009)

ΑΓΑΠΗ

Να ήταν η αγάπη σύννεφο
δάκρυ μαργαριτάρι
και η ψυχή που αγαπώ ολόγιομο φεγγάρι.
Για να μιλώ με τ’ άστρο σου
... η νύχτα σα βαθαίνει,
σκάλα χρυσή η αγάπη μου
κι όλο ψηλά ανεβαίνει.
Να νιώσω την ανάσα σου, αχτίδα ασημένια,
το χάδι σου αστροβροχή,
πηγή μαλαματένια.!!(Στέλλα Σοφια Ζυγούρη2010)

                               Δροσοσταλίδες Ψυχής

«…Αν δεν μου ‘δινες την ποίηση Κύριε..» (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Πως θα παρηγορούσα τις λέξεις μου;
Τις σκέψεις πως θα τις ηρεμούσα...,
που παγωμένες και φοβισμένες
...απ’ το σκοτάδι,
τις νύχτες κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου,
της γαλήνης γυρεύοντας καταφύγιο.
Σαν αργοπορημένα πουλιά που καρτερούν μια πρώιμη Άνοιξη.
Τα όνειρα ..θα τρόμαζαν κι αυτά αγγίζοντας την άγνοια της ημέρας.
Ο κάθε πόνος πώς θα γινόταν ύμνος,
και η ανάμνηση ευωδία σπάνιου ανθού.
Το δάκρυ δροσιά στα ξεραμένα χείλη.
Και κάθε καρδιοχτύπι μελωδία
σε άρπα Αγγελική.
Πώς θα άντεχες ψυχή μου χωρίς φως? (Στέλλα Σοφια Νικ.Ζυγουρη2011)

Αναμνήσεις..

Στη σιγαλιά του μυαλού μιλά ..η μνήμη,
σαν παραμύθι γλυκό και μακρινό,
σαν μια στιγμή που κράτησε ..αιώνες,
μικρή σταγόνα μέσα στον ωκεανό. 
... Μια λάμψη στης νυχτιάς το μαύρο πέπλο,
γλυκιά αχτίδα σε γαλάζιο ουρανό,
σπάνιο λουλούδι στη μέση της ερήμου,
πως τη φοβάμαι, μα πως τη νοσταλγώ..
Μια ανάσα ολόκληρη η ζωή μου,
και ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών,
κάθε σιωπή σου όρκος ήταν στη ζωή μου
και κάθε βλέμμα αγκαλιά και ουρανός.!(Στέλλα Σοφια Ζυγουρη2011)

Σ’ ένα χαρτί ..η ψυχή (ζωή) μου..!(από τη νεα μου ποιητ.συλλογή)

Ότι αγάπησα πολύ,

κι ότι με πόνεσε,
με το χαρτί μοιράστηκα..
Δάκρυα ..οι λέξεις... κυλούσαν..
Κι αυτό τρυφερά τις μάζευε..
Σαν απαλό μαντήλι
απ’ τον πόνο της ψυχής ρουφούσε λίγες στάλες..
Και με παρηγορούσε..!
... Κι αν κάποιο χαμόγελο
παιχνίδιζε κάποια στιγμή στα χείλη,
προσεχτικά το φύλαγε..
Σαν εύθραυστο λουλούδι..
Μέσα του κλείδωνε άρωμα κι ομορφιά.
Ερμητικά κρατούσε σφαλισμένα.
Για να ‘χω για άλλες ώρες…
Τις πιο πολλές…
Τις δύσκολες..!(Στέλλα Σοφία Νικ. Ζυγούρη2012

Η Σιωπή μιλά .. με την Καρδιά(απο τη νεα μου ποιητ.συλλογη)

Είναι η Σιωπή δημιουργία,
πόνος υπέρμετρος,
ή και χαρά..
Μέσ’ στη σιωπή θα εκφραστεί,
μέσα σε κείνη θα μιλήσει,
με λόγια άρρητα κάθε καρδιά..
Και των πουλιών οι υμνωδίες,
θόρυβος γίνονται στη ‘χλοβοή.
Μα αντηχούν σαν ψαλμωδίες,
ψυχής ανάλαφρης
μεσ’ στη σιωπή..
Κι όσα δεν είπανε ποτέ τα χείλη,
μα τα φυλάξαμε
μεσ’ στην καρδιά,
στ’ άστρα τα γράψαμε..
Ομολογίες..!
Άγρυπνος μάρτυρας…η σιγαλιά.. (Στελλα Σοφια Ζυγουρη2011)

 Οι φωτογραφίες είναι προσφορά της Στέλλας από τις διάφορες ποιητικές σελίδες που διατηρεί στο Facebook .

Λίγα λόγια από εμένα 
 Η Στέλλα Σοφία Ζυγούρη είναι μία ρομαντική ποιήτρια . Τα ποιήματά της  διαπνέονται από έντονο λυρισμό (υπέροχα επίθετα, εκπληκτικές εικόνες ,πηγαία εξομολόγηση συναισθημάτων).
(Μια λάμψη στης νυχτιάς το μαύρο πέπλο,
γλυκιά αχτίδα σε γαλάζιο ουρανό,
σπάνιο λουλούδι στη μέση της ερήμου,
πως τη φοβάμαι, μα πως τη νοσταλγώ..)
Βασικό χαρακτηριστικό επίσης είναι η ονειροπόληση ενός καλύτερου παρελθόντος

(Νομίζω πως ξεχάστηκα, κατάλοιπο μιας

άλλης εποχής. Φυγάς απ' τον καιρό μου. Για δες, δεν παρασύρθηκα στα βήματα του νέου του χορού Γλυκές οι μελωδίες που δονούν ακόμα την ψυχή μου. Τον άνεμο ακούω να μιλά.)

 χωρία αυτό διόλου να σημαίνει και φυγή από το τώρα το παρόν .Αυτό φαίνεται στη βαθειά φιλοσοφία ζωής  που προτείνει με το δικό της έμμετρο τρόπο

(Είναι η Σιωπή δημιουργία,
πόνος υπέρμετρος,
ή και χαρά..
Μέσ’ στη σιωπή θα εκφραστεί,
μέσα σε κείνη θα μιλήσει,..)

Το τελευταίο που θα ήθελα να επισημάνω ότι σε όλα τα ποιήματά της είναι έκδηλη η μεγάλη αγάπη της για την Ποίηση

(Μη μου ζητάς τους στίχους μου

να σταματήσω να πλέκω.
Τη καρδιά μη μου ζητάς ν' ακρωτηριάσω,
... έχω φωνή και θέλω να μιλήσω,
πνοή μου έδωσε ο Θεός, πως να
μην ανασαίνω?..).

 Γεωργία Κοτσόβολου