ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ - Ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή "Το τελευταίο Εσύ."

Το τελευταίο Εσύ. Βίκυ Πρασίνου. Εκδόσεις Άλφα Πι.
ISBN: 978-960-632-125-2
Σελίδες 74


Στα ποιήματα της συλλογής συναντιούνται
η χαρά με τα δάκρυα,
η αθωότητα με την ενοχή,
ο φόβος με την τόλμη,
η ελπίδα του Ονείρου με τη ματαιότητά του.

«Το τελευταίο Εσύ» είναι μια ύστατη:
απόπειρα επικοινωνίας
με το Αδάμαστο μιας ψυχής
που θέλει να κρατηθεί περιχαρακωμένη
μέσα στη μοναξιά της.

Η ποίηση γίνεται κραυγή διαμαρτυρίας
απέναντι στην απομόνωση
και στα κάθε λογής εμπόδια
που ορθώνει ο ψυχισμός του ανθρώπου,
παρακωλύοντας τον δρόμο
προς την ευτυχία.

Το τελευταίο Εσύ…
48 έμμετρα ποιητικά βήματα
πάνω στο φλεγόμενο μονοπάτι της Αγάπης.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Πικρά βοτάνια

Της Γης ζητώ μερίδιο και τ’ Ουρανού τ’ αστέρια
κι από τη θάλασσα ποθώ γαλάζια μια ματιά,
μα με κεντούν μες την καρδιά μαρτύρια δυο μαχαίρια
που μου αρνούνται της χαράς μικρή σταλαγματιά.

Να γίνω θέλω μάγισσα, να βρω πικρά βοτάνια
του Φεγγαριού περάσματα και των χλωμών σκιών,
να περπατώ στα χθόνια και σκοτεινά πλατάνια
εκεί που οι ασφόδελοι γεννιούνται των νεκρών.

Την σκέψη σου θα κυνηγώ, το βλέμμα σου που καίει
εκατηβόλο σαν περνά μεμιάς στα θηλυκά,
σαν παρακάλια αγνοεί, του πόθου τα ελέη
του πόνου και του σπαραγμού τα δόλια σωθικά.

Ποιος είσαι πες! Ποιος είσαι ’συ που την Αγάπη διώχνεις
και με ψυχρά τα βήματα τα τρίστρατα περνάς;
Γλυκιά φροντίδα τρυφερή στα βάραθρα την σπρώχνεις
και της Σελήνης τη θωριά καθόλου δε μετράς.

Της αποφράδας στέρησης κατέχεις το νυστέρι
και με ζωνάρι δένεσαι σε μαύρο ριζικό,
της μοναξιάς ακούραστο κι αδιάκοπο νυχτέρι
το καρτερείς πολύτιμο κι ατόφιο μυστικό.

Μη μ’ ονομάζεις Μήδεια ή Κίρκη ή Εκάτη
του Έρωτα το άδυτο σαν σκέφτομαι, ριγώ,
με σμύρνα και μ’ απήγανους -πικρή οφθαλμαπάτη-
θα φτιάξω φίλτρα μαγικά στον πόνο να πνιγώ.

Με άγριο κρίνο κολχικό τις θύμησες θα σβήσω
σαν του καημού σου ο λυγμός γλυκά μ’ απομυζά…
Κι εσύ, δεντρί μου, ξέχνα με, τον Χάρο σαν φιλήσω,
ν’ αγγίξεις νυχτολούλουδο, βιολέτας τα ριζά.

🍁

Παραίτηση

Περπάτησες λαβύρινθους -γενναίος ιχνηλάτης-
μέσα στη σκέψη βάδισες μ’ ορθούς βηματισμούς,
γυναίκας έψαχνες βουλή, το ίχνος μιας απάτης
του ψεύδους τους ψελλίζοντες λαθραίους εμπαιγμούς.

Σφυροκοπά στα στήθη σου αμφίβολη μια λέξη
μια υποψία άναρχη τριγύρω της θωρεί,
θηρεύει μες τα πρόσωπα της προδοσίας βλέψη
και βγάζει απαξίωσης σφυρήλατο σπαθί.

Τους ίδιους κύκλους σμίλεψες σε πέτρα λαξεμένη
χίλιες φορές αρνήθηκες Αγάπης την ορμή,
λυμφατική μια θύμηση μες το σκοτάδι μένει
και ξαγρυπνά στο πύρινο της μοναξιάς κορμί.

Σαν δαίμονας του Έρωτα -μαυλιστική αρπάγη-
βουβή πάνω στα χείλη σου κι ανένδοτη σιγή,
αργοσαλεύει στην καρδιά ανήμερη ανάγκη
να κάνεις χώρια το μαζί και το μαζί πληγή.

Και σαν θα σμίγει το φιλί με φόβου την ακίδα
θα γίνεις παγερός Θεός και θύελλας βροχή,
λύκος αδάμαστος, τρελός βοριάς στην καταιγίδα
και μιας παραίτησης δειλής μοιραία προσφυγή.

Του Έρωτά μας όνειρα σεπτά μα κουρασμένα
λευκά, αθώα κι άσπιλα περιστεριού φτερά
θα κείτονται αφτέρωτα σε κλίνη μεταξένια,
θα γίνονται της θλίψης μας η ξάγρυπνη φρουρά.

Σε ταφική πυρά θα μπω να περπατήσω,
υγρή φωτιά το δάκρυ μου, του πόνου αλαλαγμός
σαν πρωθιέρεια στο βωμό τυφλά θα γονατίσω,
λατρείας παρανάλωμα και φλογερός δαυλός.

🍁

Βιλανέλα I : Στον κόσμο της σκιάς

Της νύχτας μια απόκοσμη γαλήνη
σαν άγγιγμα θανάτου αμυδρό
στον κόσμο της σκιάς με παραδίνει.

Ο ήχος της ζωής σαν σιγοσβήνει,
θυμίζει της σιωπής το ουρλιαχτό
-της νύχτας μια απόκοσμη γαλήνη.

Μες το σκοτάδι στοιχειωμένο φθίνει
το πνεύμα της αγάπης σου νεκρό,
στον κόσμο της σκιάς με παραδίνει.

Μιας μνήμης που την σκέψη μου βαρύνει
αόρατο ακούω τον αχό,
της νύχτας μια απόκοσμη γαλήνη.

Σαν μπαίνω μες του χρόνου την οδύνη
και συναντώ σημάδι σου θολό
στον κόσμο της σκιάς με παραδίνει.

Το βλέμμα σου αθώρητο με κρίνει,
το βήμα σου σωπαίνει ηχηρό.
Της νύχτας μια απόκοσμη γαλήνη
στον κόσμο της σκιάς με παραδίνει.


🍁

Άλωση

Αυτή τη συστολή στο βήμα πάνω
σαν φόβος που κοιτάζει λάγνο θύτη,
πριν πάρει τη μορφή σκληρού γρανίτη,
αυτήν θ’ αγγίξω πριν γλυκά πεθάνω.

Στα βλέφαρα υγρή σιωπή πού χάνω
νικά το φως αθέατου πλανήτη,
γαλάζιο βλέμμα λίθου λαζουρίτη
θα με θωρεί σαν τη ματιά σου ψάχνω.

Τη μοναξιά σου κρύβεις στο σκοτάδι…
Για μια φορά μονάχα θα προσπέσω
ικέτιδα για τ’ άσπιλό της χάδι.

Μιας ενοχής το ψέμα θα φορέσω
που μοιάζει σαν θλιμμένο χτυποκάρδι,
σαν άλωση μιας πόλης εκ των έσω.


🍁

Σε άντρο μισανθρώπων

Δισταχτικός ο έρωτας σκορπίζει
στον άνεμο ελπίδα τσακισμένη.
Μια μάταιη απάντηση κρυμμένη
σε άντρο μισανθρώπων τριγυρίζει.

Μοιραία εμμονή με βασανίζει
μπροστά σε σταυροδρόμι διχασμένη,
ο λόγος, η σιωπή τι θα μου φέρνει
-τι απ’ τα δύο πιο πολύ θ’ αξίζει;

Τα άλλο μου μισό κομμάτι ψάχνω
σαν άξεστο κι ανήμπορο θα νιώθει,
αφού τους φόβους του κρυφά αδράχνω.


Στενάζουν οι αληθινοί μου πόθοι…
Σαν μ’ απαρνιέσαι, ύστατό μου σπλάχνο,
θα σου μιλώ από την άλλη Όχθη.



(Από την ποιητική συλλογή «Το τελευταίο Εσύ», εκδόσεις Άλφα Πι, 2022)