ΔΕΣΜΕΣ ΦΩΤΟΣ
Έλα ξανά και ανακάλυψε την αρχή
που ξέχασα στα βάθη του χρόνου,
να νιώσω πάλι μαχητής
για όση ευτυχία αξίζω
να έχω μαζί σου,
όνειρό μου αληθινό,
γλυκιά μου αυταπάτη.
Παίρνω ζωή όταν εκείνη οργίζεται
και δραπετεύει απ’ τα υγρά σου χείλη
που παίζουν με τις λέξεις.
Βάζω το χέρι μου για να σωπάσουν.
Ίσως η σιγή είναι προτιμότερη
απ’ τη δίψα για λόγια τρυφερά
που τόσο τα ’χω ανάγκη.
Ακούω για ώρες τις παύσεις
που αγγίζουν τις χορδές που σίγησαν,
τα καρδιοχτύπια που θέλω
να μοιραστώ μαζί σου,
τους κραδασμούς της ψυχής
που ξεκλείδωσαν ξεχασμένα συναισθήματα
για να σε συγκινήσουν.
Αντώνης Φιλιππαιος
******
ΣΑΓΗΝΗ
Δεν μπορώ να σε φτάσω,
είσαι έτη φωτός μακριά,
όμως εκείνα τα δροσερά φύλλα
από φωτεινά νούφαρα που σε διαπερνούν
είναι δικά μου.
Θέλω να τα αιχμαλωτίσω για πάντα στη συννεφιά
και να τα βαφτίσω με τ’ όνομά μου.
Όποτε νιώθω μοναξιά, να παίρνω δύναμη
απ’ το χαμόγελό σου,
να πλάθω με το μυαλό δυο κόσμους θείους·
όταν σε ακούω, να γίνομαι ποταμός
χυτού ορείχαλκου και να κυλώ
με τις λέξεις που ξεπηδούν
απ’ τα χείλη σου·
να τις μαζεύω
κάνοντάς τες γλυκό ερχομό
να σ’ τον αφιερώνω τα βράδια
λίγο πριν κοιμηθώ με την εικόνα σου
χαραγμένη στους χάρτες του μυαλού
που μαγνητίζει τους πόλους της ψυχής.
Έγινα δέσμη φωτός για σένα που ποθώ,
πάθος ορμητικό,
και αν έρθεις ποτέ και μ’ αγγίξεις,
τότε θα παραδοθώ
δίχως μάχη,
δίχως δισταγμό...
©®Αντώνης Φιλιππαιος
******
ALLURE
I can’t reach you,
youaremilesaway,
but those cool leaves from lambent lotuses that penetrate you
are mine.
I want to capture them for ever
in the overcast sky
and give them my name.
When I feel lonely,
to take heart of your smile,
to create in my mind two sacred worlds.
When I hear you, to become a river
of molten brass and flow
with the words that jump out of your lips;
to gather them
turning them to sweet arrival
to dedicate it to you at night
just before I fall asleep
with you figure gravened on the maps of mind
that magnetizes the poles of soul.
A beam of light I become
for you that I desire,
impetuous passion,
and if you ever come to touch me,
then I will surrender
without a fight,
without hesitation…
******
ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΛΟΓΙΑ
Όσα δεν κατάφερα να πω
σε περιμένουν ακόμα
ερμητικά κλεισμένα,
σφραγισμένα από τη λαχτάρα μου
μήπως δουν το φως,
αρνηθούν τη σιωπή
που χρόνια τα είχε καταδικάσει
και ξεθαρρέψουν
έτοιμα να οδηγηθούν σε σένα,
να χαϊδέψουν τα χείλη,
να τρυπώσουν στην καρδιά,
να φωνάξουν δυνατά,
να μην κρύψουν τίποτα,
να παραδοθούν,
ν’ αντέξουν.
Τι θ’ απογίνουν;
Κανείς δεν ξέρει…
Ίσως τα διώξεις μακριά,
ίσως τα χλευάσεις.
Κράτησέ τα για πάντα μέσα σου·
αυτό θα ’θελα.
Κι αν τα πετάξεις, μη!…
Δώσ’ τα μου πίσω,
είναι δικά μου·
εγώ θα τα μαζέψω
έστω και μόνος.
Όπως τόσο καιρό,
στη μοναξιά θα σ’ αγαπώ...
©®Αντώνης Φιλιππαιος
Untold Words
What I didn't get to say
is still waiting for you
hermetically sealed,
sealed by my longing
that maybe they will see the light,
refuse the silence
that had condemned them for years
and become encouraged
prepared to be led to you,
to caress the lips,
to thrust through,
to hide nothing,
to surrender,
to endure.
What will become of them?
No one knows...
...you might drive them away,
maybe you'll mock them.
Keep them inside you forever:
That's what I'd like.
And if you throw them away, don't...
Give them back to me,
They're mine.
I'll pick them up
even if I'm alone.
Like I've been doing all this time,
I'll love you in my solitude...
Μετάφραση - Σοφία Κονταξή
Επιμέλεια Μετάφρασης Μαρία Τσουκαλάς