ΧΙΛΙΑ ΜΥΡΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
Μια ριπή από άνεμο στ’ ουρανού το μουράγιο
και το φως ολοζώντανο πλημμυρίζει την πλάση.
Αναδύονται πρόσωπα απ’ τις χώρες τις άυλες,
αλαβάστρινα θαύματα, φωτεινά, μυρωμένα.
Οι καημοί ένα όνειρο που το πήρε η νύχτα,
και η νιότη αχαλίνωτη στις εξαίσιες όψεις.
Δε γεννιέται το αύριο, το παρόν μόνον υπάρχει.
Μία δύναμη ανεξέλεγκτη κυβερνάει τον κόσμο.
Η γαλήνη μία θάλασσα γαλανή, μυρωμένη,
χίλια μύρια τα θαύματα στα λιμάνια του ήλιου.
Και οι άνθρωποι μες στο όνειρο
το χρυσό, το υπερβάλλον,
ψηλαφίζουν μυστήρια, απορούνε με δέος.
Κάθε μέρα ανασταίνονται, κάθε μέρα πιο νέοι,
περπατούνε σε άδυτα, πραγματώνουν το ακέριο.
Και η σκέψη εξίσταται με τον άκρατο Λόγο
τον γενναίο, τον γεννήτορα, τον ποιητή, τον γαλήνιο.
Ατελεύτητος ανεγείρεται απ’ τα ουράνια πλάτη,
και σκορπίζει στα πέρατα τις ζωοδότρες πνοές του.
Και χαράζει τα ουράνια μ’ εντολές φωτεινές
που αντιλαλούνε χαρούμενες κι ανασταίνουν το σύμπαν.
Νέα λόγια απερίγραπτα σφυρηλατεί η αγάπη,
νέες γλώσσες χαϊδεύουνε την αιώνια γη.
Και η φωνή ένα μάγεμα, ένα υπέρλαμπρο θαύμα
που αρθρώνει το όνειρο, οδηγείται από φως.
Η χαρά η ολόλαμπρη κελαρύζει δροσάτη
και τυλίγει αμέριμνη, στοργικά τους ανθρώπους
που βιώνουν τ’ αόρατα, ερμηνεύουν μυστήρια,
μες στη χάρη μυρώνονται και υμνούν λυτρωτικά.
Ιωάννα Αθανασιάδου
❤
ΑΠΑΤΗΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Απάτητα μονοπάτια μέσα μας,
άγνωστα σύνορα και το χιόνι λευκό.
Δωρεάν χαρίσαμε τόσες μέρες,
σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά μας κύλησε ο καιρός.
Μια γεύση άχρωμη η απουσία, απόντες από τις ζωές μας
προσπαθήσαμε να τιθασεύσουμε τον χρόνο.
Κίτρινα φύλλα, αδύναμα που τα παρασέρνουν τα ρυάκια
γράψαμε τις ιστορίες μας στα όρη των ανέμων,
θελήσαμε να ζεστάνουμε τους χειμώνες.
Αντικρίσαμε με τα μάτια των πουλιών τις καταιγίδες,
πετάξαμε πάνω από θύελλες κι ανέμους φοβερούς,
κουρνιάσαμε στις αγκάλες των ωκεανών,
ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας.
Ζήσαμε τις εποχές και τα ταξίδια τους,
η ανάσα της γης έγινε δική μας,
η απεραντοσύνη πατρίδα μας.
Νιώσαμε τους καημούς και τη θλίψη του καιρού,
φυλάξαμε το χώμα που μας γέννησε φυλαχτό και μνήμη.
Αισθανθήκαμε τόσο ελάχιστοι μπρος στο θαύμα,
τόσο ατελείς μπρος στην τελειότητα.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μόλις ξεκινούσαμε,
ότι απέραντος ο κόσμος ξανοιγόταν.
Γερνούσαμε και ταυτόχρονα γινόμασταν πιο νέοι,
περπατούσαμε μέσα σε μια αειθαλή νιότη.
Ανοίξαμε τις αγκάλες να χωρέσουν τ' αχώρητα
και βαδίσαμε στ' απάτητα μονοπάτια της ψυχής μας.
Ιωάννα Αθανασιαδου
❤
ΠΛΑΤΑΝΙΑ
Πλατάνια και χρυσά λαμπυρίσματα των φύλλων τους σε νερά κρυστάλλινα.
Χορεύουν οι κορυφές τους στο αντιφέγγισμα τ' ουρανού.
Τρέχουν σιλουέτες διάφανες σε πλάκες ασημωμένες από τον ήλιο.
Ένας βαθύς ορίζοντας αναπαύεται στις μνήμες.
Τα χέρια γεμάτα από δώρα των χρόνων.
Ευγνωμοσύνη απέραντη στις μικρές ηλιαχτίδες που σκαλώνουν στα μαλλιά.
Το χώμα χρυσό από το φως.
Ολοζώντανες μορφές αγαπημένων από τα περασμένα βαδίζουν πάλλευκες.
Ανύπαρκτα τα σύνορα στον κόσμο της αθανασίας.
Διάφανα τα πρόσωπα και οι κορμοστασιές λυγερές σαν πρώτα.
Νιότη ολόλαμπρη χαιρετίζει τους καιρούς.
Διαβαίνουν οι καβαλάρηδες με την όψη του ανέμου.
Η δροσιά λυτρωτική αναπαύει τις αναμνήσεις.
Μια γουλιά ουρανό πίνει το άγαλμα στην πλατεία
με τις μουσικές και τα παραμύθια.
Γελούν τα κατάρτια των δέντρων με τις πιρουέτες των πουλιών.
Έρχονται οι ξυλοπόδαροι πελαργοί από το βάθος του ορίζοντα.
Τα μάτια ατενίζουν με λαχτάρα τον χρόνο.
Υπομονεύουν οι μέρες στις καρδιές.
Ιωάννα Αθανασιαδου
Κίτρινα φύλλα, αδύναμα που τα παρασέρνουν τα ρυάκια
γράψαμε τις ιστορίες μας στα όρη των ανέμων,
θελήσαμε να ζεστάνουμε τους χειμώνες.
Αντικρίσαμε με τα μάτια των πουλιών τις καταιγίδες,
πετάξαμε πάνω από θύελλες κι ανέμους φοβερούς,
κουρνιάσαμε στις αγκάλες των ωκεανών,
ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας.
Ζήσαμε τις εποχές και τα ταξίδια τους,
η ανάσα της γης έγινε δική μας,
η απεραντοσύνη πατρίδα μας.
Νιώσαμε τους καημούς και τη θλίψη του καιρού,
φυλάξαμε το χώμα που μας γέννησε φυλαχτό και μνήμη.
Αισθανθήκαμε τόσο ελάχιστοι μπρος στο θαύμα,
τόσο ατελείς μπρος στην τελειότητα.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μόλις ξεκινούσαμε,
ότι απέραντος ο κόσμος ξανοιγόταν.
Γερνούσαμε και ταυτόχρονα γινόμασταν πιο νέοι,
περπατούσαμε μέσα σε μια αειθαλή νιότη.
Ανοίξαμε τις αγκάλες να χωρέσουν τ' αχώρητα
και βαδίσαμε στ' απάτητα μονοπάτια της ψυχής μας.
Ιωάννα Αθανασιαδου
❤
ΠΛΑΤΑΝΙΑ
Πλατάνια και χρυσά λαμπυρίσματα των φύλλων τους σε νερά κρυστάλλινα.
Χορεύουν οι κορυφές τους στο αντιφέγγισμα τ' ουρανού.
Τρέχουν σιλουέτες διάφανες σε πλάκες ασημωμένες από τον ήλιο.
Ένας βαθύς ορίζοντας αναπαύεται στις μνήμες.
Τα χέρια γεμάτα από δώρα των χρόνων.
Ευγνωμοσύνη απέραντη στις μικρές ηλιαχτίδες που σκαλώνουν στα μαλλιά.
Το χώμα χρυσό από το φως.
Ολοζώντανες μορφές αγαπημένων από τα περασμένα βαδίζουν πάλλευκες.
Ανύπαρκτα τα σύνορα στον κόσμο της αθανασίας.
Διάφανα τα πρόσωπα και οι κορμοστασιές λυγερές σαν πρώτα.
Νιότη ολόλαμπρη χαιρετίζει τους καιρούς.
Διαβαίνουν οι καβαλάρηδες με την όψη του ανέμου.
Η δροσιά λυτρωτική αναπαύει τις αναμνήσεις.
Μια γουλιά ουρανό πίνει το άγαλμα στην πλατεία
με τις μουσικές και τα παραμύθια.
Γελούν τα κατάρτια των δέντρων με τις πιρουέτες των πουλιών.
Έρχονται οι ξυλοπόδαροι πελαργοί από το βάθος του ορίζοντα.
Τα μάτια ατενίζουν με λαχτάρα τον χρόνο.
Υπομονεύουν οι μέρες στις καρδιές.
Ιωάννα Αθανασιαδου
