Mία όμορφη, δεμένη και αγαπημένη οικογένεια στην άκρη της πόλης ζούσε σε μία μονοκατοικία με κήπο. Σ αυτήν υπήρχαν δύο παιδιά ένα αγόρι ο Έκτορας 14 ετών και ένα κορίτσι η Δανάη 12 ετών. Αυτά φρόντιζαν ανελλιπώς τον αγαπημένο σκύλο τους τον Λέρη, ένα μικρό λευκό Κανισάκι που ήταν μόλις δύο ετών. Τον πήγαιναν τακτικά στο διπλανό πάρκο για βόλτα όπου συναντιόνταν με άλλα σκυλάκια της γειτονιάς .Μεγάλη χαρά είχε ο Λέρη κάθε φορά που θα τον πήγαιναν στο πάρκο να τρέξει και να παίξει με τους φίλους του. Τα παιδιά τον αγαπούσαν και ήταν πολύ δεμένα μαζί του .Έπαιζαν ατελείωτες ώρες μέσα και έξω από το σπίτι .Τον πρόσεχαν με μεγάλη υπευθυνότητα για την ηλικία τους .Τον τάιζαν με τις καλύτερες ξηρές τροφές και του έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Ο Λέρη τούς το ανταπέδιδε με το δικό του τρόπο ,με πίστη και αφοσίωση .Μία μέρα που τον είχε πάει ο πατέρας τους με το αυτοκίνητο σε ένα άλλο πάρκο τρεις ώρες μακριά από το σπίτι τους ,αυτός απομακρύνθηκε και τον έχασε από το οπτικό του πεδίο.
Μάταια τον έψαχνε παντού ,πίσω από θάμνους και άλλα σημεία του πάρκου .Κοίταξε παντού .Δεν άφησε σημείο που να μην πήγε. Ο Λέρη όμως ήταν άφαντος.
Πολύ λυπημένος γύρισε σπίτι χωρίς αυτόν .Τα παιδιά μόλις το έμαθαν αναστατώθηκαν. Πώς συνέβη και ξαφνικά εξαφανίστηκε το αγαπημένο, πιστό σκυλάκι τους ;Όλοι ήταν απαρηγόρητοι. Η απώλεια ήταν μεγάλη όπως και το κενό που ένιωθαν.
Έβαλαν παντού αγγελίες στο πάρκο που χάθηκε ,μήπως και τον ανακάλυπτε κανείς και τους ειδοποιούσε. Έδιναν και αμοιβή σε περίπτωση που κάποιος τον έβρισκε και τον παρέδιδε.
Ο Λάρη όμως αφού είχε απομακρυνθεί από τον πατέρα της οικογένειας και είχε χαθεί από τα μάτια του ,είχε φτάσει τρέχοντας σε μία απόμερη περιοχή που δεν υπήρχε κανείς.
Εκεί κάποια κυρία όταν τον αντίκρισε νόμιζε ότι ήταν αδέσποτο ,τον πλησίασε, τον χάιδεψε διότι ήταν πολύ φιλικός και φαινόταν φροντισμένος από σπίτι .Τον πήρε αγκαλιά και αφού προχώρησε 100 μέτρα στο πάρκο έφτασε στο χώρο στάθμευσης όπου ήταν το αυτοκίνητό της .
Τον έβαλε μέσα και ξεκίνησε για το σπίτι της δίπλα σε μία όμορφη λίμνη.
Η οικογένεια της ξαφνιασμένη από τον νέο επισκέπτη την ρωτάει. "Πού το βρήκες το σκυλάκι ;" , "Στο πάρκο , ήταν μόνο του, το λυπήθηκα και το πήρα" απαντάει αυτή.
Όλη η οικογένεια σκεφτόταν και συζητούσε πολύ ώρα τι θα κάνει με το σκυλάκι .Αυτό μαζεμένο ,κουρνιασμένο και αρκετά φοβισμένο έδειχνε να είναι σε σύγχυση στο καινούργιο περιβάλλον .Προσπάθησαν να το ηρεμήσουν ,το χάιδευαν και του έδωσαν να φάει .Αυτό όμως δεν άγγιξε την τροφή .Νύχτωσε και λυπημένος σε μία γωνία δεν είχε διάθεση για τίποτα .Έτσι πέρασαν αρκετές μέρες χωρίς να καλυτερεύσει η διάθεσή του. Αρνιόταν πάντα πεισματικά να φάει και άρχισε να εξασθενεί και να κλαίει.
Προσπάθησαν τα πάντα για να τον κάνουν να νιώσει καλύτερα .Τον πήγαιναν βόλτα γύρω από τη λίμνη ,κάτω από τα πανύψηλα δέντρα με τον παχύ ίσκιο τους .Έκαναν αρκετές εκδρομές και στο γειτονικό λόφο με τα καταπράσινα έλατα και τα γραφικά μονοπατάκια. Του αγόρασαν κάθε λογής παιχνίδια και προσπαθούσαν να τον προκαλέσουν παντοιοτρόπως σε δραστηριότητες ευχάριστες. Τίποτε όμως δεν τον συγκινούσε, συνέχισε να είναι λυπημένος, ήσυχος και ανόρεκτος ,απομονωμένο στην γωνιά του.
Η μητέρα τότε είδε ότι παρά τις προσπάθειές τής οικογένειας να τον υιοθετήσει ,δεν υπήρχε ελπίδα προσαρμογής του στο καινούργιο περιβάλλον .Τότε πήρε την απόφαση να κάνει κάτι. Σκέφτηκε λοιπόν να βάλει αγγελίες στην εφημερίδα και στο πάρκο .
Παρόλα αυτά καμία θετική έκβαση δεν υπήρξε . Στο τέλος σκέφτηκε μία καλή ιδέα, να αφήσει τον Λέρη στο σημείο που τον βρήκε και να παρακολουθεί από μακριά αν ερχόταν κάποιος πού να τον αναγνώριζε .Τον πήγε λοιπόν στο πάρκο και τον έδεσε χαλαρά σε ένα παγκάκι και κάθισε 200 μέτρα μακριά και παρακολουθούσε. Αυτό έγινε αρκετές φορές χωρίς επιτυχία. Θα πάω είπε για μία τελευταία φορά. Αφού τον άφησε ξανά στο παγκάκι και κοίταζε τις κινήσεις από μακριά ,μετά από αρκετή ώρα πλησιάζει τον Λέρη μία μικρή σκυλίτσα καφετί παιχνιδιάρα. Φαινόταν πολύ έξυπνη .Άρχισαν τις χαρούλες και τα παιχνίδια μεταξύ τους .Αυτή κατάφερε να του λύσει το σκοινί από τον πάγκο. Έτσι απελευθερώθηκε και άρχισε να τρέχει χαρούμενος που βρήκε παρέα. Η μικρή σκυλίτσα άρχισε να τρέχει και αυτή και απομακρύνθηκαν αρκετά από την κύρια .Τότε αυτή ανήσυχη άρχισε να τα ακολουθεί τρέχοντας αλλά δεν μπόρεσε να τα φτάσει. Τα δύο σκυλάκια είχαν γίνει άφαντα. Η μικρή σκυλίτσα οδήγησε τον Λέρη μετά από τρεις ώρες δρόμο και περιπλάνηση στο πάρκο και στο δάσος σε μία αυλή απέξω. Εκεί οι ιδιοκτήτες του σπιτιού της έβαζαν τακτικά φαγητό και νερό σε μπολάκια στο πεζοδρόμιο. Η σκυλίτσα ήταν αδέσποτη ,εκεί έβρισκε φαγητό και φροντίδα και έμοιαζε χαρούμενη και υγιής .Ο Λέρη όταν πλησίασε το σπίτι αναγνώρισε ότι ήταν το παλιό σπίτι των αφεντικών του. Τι έκπληξη ήταν αυτή; Ήταν πολύ χαρούμενος που η σκυλίτσα τον οδήγησε εκεί τόσο απροσδόκητα. Άρχισε λοιπόν να γαβγίζει απέξω από το σπίτι. Μόλις άκουσε το γνωστό γάβγισμα η οικογένειά του η χαρά όλων δεν περιγράφονταν. Αχ φωνάζει ο Έκτορας, αυτός είναι ο Λέρη! Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη !Το αδεσποτάκι που φρόντιζαν έξω από τον κήπο τους ήταν η αφορμή να επιστρέψει ο καλός τους χαμένος φίλος.
Από την ιστορία αυτή βγαίνει σίγουρα και το ηθικό δίδαγμα ότι μία καλή πράξη, η φροντίδα εδώ μιας αδέσποτης ψυχής ανταμείβεται από το θεό .Η Ευτυχία στα πρόσωπα όλων έκδηλη, πολύ μεγαλύτερη τού αγαπημένου τους σκύλου. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι υιοθέτησαν στην οικογένεια και τη μικρή αδέσποτη σκυλίτσα που τους έφερε πίσω τον πιστό τους φίλο . Έτσι αυτός θα είχε πλέον ταίρι και μαζί θα έτρεχαν και θα έπαιζαν στο πάρκο. Την σκυλίτσα την ονόμασαν Χαρά .Ο Λέρη έτρωγε το φαγητό του τώρα με μεγαλύτερη όρεξη και τα χαμόγελα επέστρεψαν ξανά στο σπίτι.
Η φωτογραφία είναι από https://wntoknow.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου